3 keer is scheepsrecht

1.5

Perspectief Zaynedinne
Weken gingen voorbij maar nogsteeds kwam ze dagelijks mijn hoofd binnen stormen. De ochtenden waren het zwaarst. Wanneer je,  je ogen opende en je zicht naar het plafond gericht was, dat je besefte dat je nog een dag moest overleven. Overleven zonder haar. En dan stond ik op. Met het idee dat deze dag beter zou zijn dan de voorafgaande, maar niets was minder waar. De nare gevoelens schoten één voor één naar boven. Gelijk, na dat ik mijn bed uit stapte begonnen de aanvallen. Het ergste van alles was, dat ik niet bewapend genoeg was om ze te onderdrukken of te negeren. De enige wapen die ik in bezit had was hoop, maar ook dat was soms ver te zoeken.

'Het boeit me niet. F*ck die shit.' Dacht ik bij mijzelf. Ik praate mijzelf dit continu in. Dat ik er niks om gaf. Dat ik man was en mijn zwakte niet moest tonen. Maar ik kon niet doen alsof die tijden die ik met Layla had besteed, niets is geweest. Iedereen wist dat, dat niet het geval was. Ik kon mijzelf wel voor mijn kop schieten. Hoe heb ik dit zover laten komen. Wat ben ik blind geweest. Ik snapte niet waar ik de draad ben kwijt geraakt. Ik was zo gelukkig. Elke dag wanneer ik haar zag werd ik steeds gekker op haar. Haar mooie donkere ogen die zij versierde met een zwart lijntje. Ik kon ze niet uit mijn kop krijgen. En haar zachte lippen die nu voor mij verboden waren. Haar zoete geur die mijn hart deed kalmeren. Het is allemaal voorbij. Wat miste ik haar..

Ik had mijzelf zo verwaarloosd. Mijn baard zag er niet uit. Wallen die onder mijn ogen te vinden waren. Mijn huid was zo bleek. Met de dag vermagerde ik. Ik had totaal geen eetlust. Het leek wel alsof niets of niemand haar plek kon innemen. Ik voelde me zo eenzaam. Zo leeg. Niemand die naar mij vroeg. Waar zijn je vrienden als je ze nodig hebt. Normaal gesproken hoor je aan alle kanten Zaynnedine. Aan elke kant hoor je gezeik. Maar wanneer jij het moeilijk hebt zijn ze nergens te bekennen. Ik kon het niet vaak genoeg herhalen. "Ik mis je" fluisterde ik tegen mijzelf. Diep van binnen hoopte ik dat het bericht ook bij haar aankwam. Krankzinnig toch? Zovaak heb ik haar nog geprobeerd te bellen, maar ze heeft geloof ik een ander nummer genomen. Misschien moest ik dat ook maar doen? Een ander nummer nemen? Een ander plekje zoeken. Het gewoon laten gaan. Het laten varen. Het afsluiten.. maar hoe kan je boek dichtklappen, als jij je laatste bladzijde nog niet hebt uitgelezen. Ik had het gevoel dat ik niet alles op alles had gezet om haar terug te winnen. Van alles ging er door mij heen. Aan de ene kant wou ik haar late gaan en opnieuw beginnen. Mezelf oppakken en verder gaan. Maar aan de andere kant, wist ik dat ik verloren was zonder haar.

Perspectief Manwar.
Ik hoefde ook niks meer van die gozer te weten. Sukkel dat hij is. Heledag met die wijf eindstand hoor je niks meer van hem. Dan niet toch. Niemand dwingt hem. Maar dan moet hij niet gaan janken als het fout gaat. Nee dan ben ik pleitte. Zogenaamd brada's. Donderop joh. Als ik hem op straat zou tegen komen, zou ik hem behandelen als een vreemde. Want ja, vriendinnetje gaat voor 10 jaar vriendschap. Ze zeggen toch bro's befor ho's. Bij hem is dit het tegenovergestelde. Maar ik weet genoeg, geeft niet. Hij komt zichzelf hopelijk snel genoeg tegen.