" ကလေး "
" ဟုတ် ,Jung Kookie Hyung "
" ရည်းစားတွေဘာတွေမထားရဘူးနော် "
" မထားပါဘူး "
" အင်းပါ Hyung က ကလေးကိုစိတ်မချလို့ "
ကျောင်းပိတ်ရက်ရောက်မှ ကလေးနားအပြည့်အဝနေခွင့်ရတော့သည်။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် လူ့ဂွစာကြီးကလည်း ဒီနေ့ အလုပ်နားသည်ဆိုကာ ဘယ်မှမသွား ထို့ကြောင့် ကလေးနဲ့သူလဲ လူ့ဂွစာအနားမနေလို၍ ကလေးအခန်းထဲမှာသာ ငြိမ်နေကြသည် ။
ငြိမ်နေကြသည်ဆိုသော်လည်း ကွန်ပျူတာဂိမ်းကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းဆော့နေသော ကလေးမှာ ကီးဘုတ်ကိုနှိပ်လိုက် သူ့ကိုပြန်ဖြေလိုက်နှင့်အလုပ်ရှုပ်နေသည်။
" ကလေး အရမ်းမဆော့နဲ့ မျက်စိပျက်မယ် "
" ခဏလေးဘဲ Hyung "
ဖြေသာဖြေတာ သူ့ကိုလှည့်မကြည့် !! ကုတင်ဘေးက စာကြည့်ခုံမှာ အားရပါးရထိုင်ကာ စာကြည့်နေသည်တော့မဟုတ် ... ဂိမ်းဆော့နေတာ
သူကတော့ ကလေးရဲ့ကုတင်ပေါ်မှာအိပ်ကာ ဂိမ်းဆော့နေသော ကောင်လေးအား တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေလေသည်။
ကလေးကတော့သူ့အာရုံနှင့်သူမို့ သူကြည့်နေတာ သတိထားမိပုံတောင်မပေါ်
ဒီကလေး ကိုယ့်ကို အာရုံစိုက်လာအောင်ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့
" ကလေး ကစားကွင်းသွားကြမလား "
" တကယ်လား "
အရောင်လက်နေသော မျက်ဝန်းများဖြင့် သူ့အားလှမ်းကြည့်လေသည်။မဆိုးဘူး စည်းရုံးတာအောင်မြင်တယ်။
" ကလေးသွားချင်ရင်သွားမှာပေါ့ "
" သွားချင်တယ် "
" ဒါဆိုသွားမယ်လေ "
" ဟေးးးး "
သိပ်မသွားချင်ရှာဘူး ထတောင်ခုန်တယ်!!
ဒီကလူကတော့ ကိုယ့်အကြောင်းနှင့်ကိုယ်မို့ ပြုံးပြုံးကြီးး။
" ကလေးသွားချင်တာကို ကိုယ်က လိုက်ပို့ပေးမှာပေါ့ လာပါအုံး ကိုယ့်ကို တခါလောက်ဖက်ပါအုံး ..."
သူပြောလိုက်တော့ သွားလေးတွေပေါ်သည်အထိ ရယ်ပြကာ ကုတင်ပေါ်တတ်လာပြီး သူ့အားဖက်လေသည်။
ကလေးလုပ်ချင်တာကို သူလုပ်ပေးလိုက်ပြီး သူကတနည်းနည်းဖြင့် အသားပြန်ယူဖို့ ကြိုးစားတတ်သည်။
ခုလို ဖက်ခိုင်းတာက နည်းနည်းတော့ကြောင်တောင်တောင်နိုင်သော်လည်း ကလေးကို အသားယူဖို့ဆို သိသိသာသာတမျိုး မသိမသာတမျိုး ကြံနေတတ်သော သူ့အတွက်တော့ အခွင့်အရေးပင် ...
