Herşey çok güzeldi ama güzeldi. Çünkü artık hiçbir şeyin güzel olmayacağını,hayat yolunu tek başıma yürüyeceğimi ve artık psikolojik sorunları olan genç bir kız ve onun acı dolu yıkılışı diye konuşulacağımı aldığım haberin etkisiyle kafamda kurguluyordum. Yıkılmıştım. Kalbimden ellerime doğru inen korkunun ellerimi titrettiğini hissetmiştim. Çok üşüyordum. Gözümde biriken su damlacıkları yavaş yavaş yanağımdan süzülmeye başlıyordu. Çok hızlı koşarak okuldan çıkıp olay yerine gitmeyi planlıyordum. O kadar hızlı koşuyordum ki ayaklarımın ara sıra kalçama değip sanki hiç acım yokmuş gibi tekmeleyip canımı acıttığını hissedebiliyordum. Sanırım o an hissettiğim tek şey buydu. Etrafımdaki insanların sağa sola yamulmuş okul kazağımın, koşarken yukarı doğru kıvrılan okul eteğimin ve salya sümük karışmış olan yüzüme nasıl acıyan bir ifadeyle baktıkları hiç umrumda bile değildi...
***
Yorumlarınızı bekliyorum... :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÜNEŞ'İN KARANLIK YÜZÜ
Teen FictionHerkes kendini yalnız hisseder bazı kötü anlarında peki ya bu yalnızlık bazı anlara özel değilse... Güneş 12 yaşında kimsesiz kalıp, yeni bir hayata başlıyor, çektiği acılar ve zorluklar karşısında gücünü yitirmeyip kendine harika bir gelecek sun...
