Ertesi sabah Sinan erkenden hemen Hazanı arar.
Hazanda zaten uyanıkdı, çünkü onların birlikte olması onun aklından hiç çıkmamışdı. Onu düşünüp duruyordu. Sinanın aradığını gördügünde hemen telefonunu açmak istedi.
Hazan: Dur ya Hazan, hemen atlìyorsun. Biraz naz yap😆
Tamam şimdi açabilirim😂
Sinan: Canım?
Hazandan: Canım mı dedi o? Yoksa ben hala rüyadamıyım? Çok şeker yaa..
Hazan: Efendim canım.
Sinan bunu duyduğuna çok sevindi.
Sinan: Bugün birşeyler yapalım mı?
Hazan: Nasıl yapalım Sinan, bugün çalışıyorum, unuttun mu?
Sinan: Haaa o işi ben halettim. Bir telefona bakar ya..😌
Hazan: Bak Sinan durmadan böyle bir şey yapma, kovulurum senin yüzünden.
Sinan: Korkma, seni asla kovamaz.
Hazan: Iyi tamam
Sinan: Tamam hadi sen hazırlan, ben 5 dakikaya ordayım
Hazan: Ne 5 dakika mı? Sen benimle konuşurken, yoldamıydın?
Sinan: Evet Hazan, noldu :)?
Hazan: Yaa insan söylemez mi. Dur tamam tamam kapat. Ben hemen hazırlanıyorum.
Hazan Sinanın yüzüne kapatır.
Sinan ise arabanın içinde gülmekden ölür. Onun teleşı bile çok tatlı.
Hazandan: Hayy ben şimdi ne yapıcam? Allahtan Ecenin uykusu derin, yoksa öğrenirdi vallah...
Iyi bari hemen üstümü giyneyim, deee ben ne giyicem?
Hazan dolabını karıştırıp duruyordu.
Bütün kıyafetleri bir yere saçılmışdı.
Bunu mu giyinsem, yok bunu giyiniyimler bile başlamıyşdı. Hazan çok kararsız bir şekilde dolabın içindeki kıyafetlere bakıp duruyordu.
Dolabında hiç bir elbisesi kaldığını fark eden Hazan, dahada panikleşdi.
Hazan: Ah Hazan ah, ne yapıcam ben şimdi. Dur dur, şu köşede ben bir elbisemi saklamışdım sanırım.
Doğru Hazan o elbiseyi bir kaç aydır orda bırakmışdı, çünkü nerde giyeceğini hiç bulamamışdı. Neyseki artık giyine bilirdi. Elbisesini gidiğinde hemen toplanmış saçları açtı ve biraz şekil verdi.
Son olarakda biraz makyaj yapmak istiyordu, biraz anlık ve ruj yeterli diye düşündü.
Hazan: Tamam Hazan, bitti. Tebrikler 5 dakika içinde işini birtirdin. Seninle gurur duyuyorum.
Hazan bu sözleri aynaya baka baka söylemişdi. Bazen insan bence kendini övmesi lazım, diki kendimize olan güvenimizi hiç kaybetmiyelim. Küçücük bir söz bile insanı mutlu edebilir, insana güç verebilir. Bu başkalarından gelmiyorsa, iş kendimize düşüyor. Böylelikle kendimizi ödüllendirilmiş gibi hisediyoruz. Hazan aslında Sinandan güzel laflar işitiyor tabiki, ama onun karşısında heycanlanmamak için bunu dedi. Neyse Hazan heryeri toparlıkdan sonra, birden Hazanın annesi ve Ece uyandı.
Fazilet: Kızım bu saate böyle nereye gidiyorsun?
Hazan: Haa anne Zeynep aradı, beni kahvaltıya götürecekmiş. Bugün maaşı yatırılmışda...
Fazilet: Bonkörlüğü bügünümü tuttu. Bugün ev temizlenecekdi kızım
Hazan: Anne bugünlük beni affet, kız bak ilk defa beni çağrıyor ve çok heveslenmiş. Ne yapıyim?
Fazilet: Ay tamam tamam, uzatma. Yazdım ama bunu bir kenara. Benim güzel kızım, Ecem bana yardım eder.
Ece: Şeyy anne benim bugün ders çalışmam lazım. Arkadaşlar ile beraber çalışıcağız...
