kayıp yarınlar (kadına şiddete hayır!) |tamamlandı.|

Giriş

Gözlerimi sıkıca kapattım ve bu yaşadıklarımın tamamen kabus olmasını diledim. Upuzun ve benim içerisinden hiç çıkamadığım bir kabus... Eminim bu daha az yakardı canımı, gözümden yaş gelmesine daha az sebep olurdu.

"Al koy şunu gözüne," diyerek pet şişedeki buzu kucağıma fırlatan anneme bakmak için araladım gözlerimi. Canım yanıyordu. Sağ gözüm, fazlasıyla sızlıyor ve acıyordu. Yüzünde sadece bana takılı olan sert ifadesi vardı. İlk başlarda hatayı hep kendimde aramaya çalışsam da yaşım ilerledikçe her şey gözüme daha acınası bir olay gibi gelmeye başlamıştı.

Ben, ailesi tarafından hor görülen, sürekli şiddete maruz kalan çaresiz bir lise son sınıf öğrencisiyim. Ne kadar acınası, değil mi? Küçükken parkta gördüğüm kız çocukları ve ailelerine bakıp üzülürdüm. Geceleri buz gibi odamda ısınmak için yorganımı boğazıma kadar çektiğimde sürekli kendimi avutmaya çalışırdım.

Şimdi düşünüyorum da, ne kadar acınası bir haldeymişim...

"Sizi hiçbir zaman affetmeyeceğim," diye mırıldandığımda sırtımda hissettiğim ani tekmenin acısıyla ağzımdan hafif bir inilti kaçtı. Acı içerisinde halıda kıvranırken elimi sırtıma koyup acıyan yeri ovmaya başladım. Artık fiziksel acı ağlatmıyordu. Sadece... Kimsenin değer vermediği birisi olarak hayatıma devam etmem ruhsal olarak içimdeki enkazın derinlerine inip saklanmama neden oluyordu.

Halıda oturur pozisyonuna gelip ellerimden destek alarak ayağa kalktım. Ağabeyim hiçbir şey olmamış gibi karşısındaki televizyonu izliyor, babam tekli koltukta oturuyor, annem ise tepemde bekliyordu. Bu, alışmış olduğum bir manzaraydı.

Ellerimi göğsümde birleştirip onlardan nefret ettiğimi belli edercesine başımı salladım. Gözyaşlarım artık yanaklarımdan süzülmüyordu. Acıya alıştım cümlesi vardır ya hani, şu an tam da onun içerisinde kayboluyordum.

"Asla," diye tısladım dişlerimin arasından. "Asla sizin sözünüzü dinleyip o adamla evlenmeyeceğim, duydunuz mu beni? Sizin çocukluğumu mahvetmenize izin vermişken geleceğim ile oynamanıza izin vermeyeceğim!" Ağabeyim, gözlerini televizyondan ayırıp ilk önce yumruk yapmış olduğum ellerime, ardından suratıma çevirdi. Siyah gözlerindeki öfke saçan kırmızı ateşi görür gibi oldum o an. Her ne yaparsa yapsın kanımın son damlasına kadar karşısında duracaktım, istediklerinin olmasına izin vermeyecektim!

Kadınlara ve genç kızlara kaldırdığınız çirkin elin, acı bir şekilde sizlere dönmesi temennim ile.