opgesloten in mn eigen eigen huis

06

Hij keek verschrikt om zich heen, " wat heb jij er een bende van gemaakt.." bromde hij. Ik keek hem met grote ogen aan. Wat ging er nu gebeuren. Hij stond daar, een minuut lang, me aan te kijken. Nou ja aankijken. Hij keek meer dwars door me heen.

Opeens rechte hij zijn rug, zette een stap terug en sloot de deur weer. " NEE, LAAT ME HIER NIET ZITTEN!" ik sprong op en rende naar de deur. ik greep de deurklink, maar ik was een fractie van een seconde te laat. Ik hoorde hem het slot omdraaien en daarna de zware voetstappen langzaam wegdempen.

ik sloeg voor de zoveelste keer op de deur, uit woede en frustratie. Ik zat hier nu ongeveer 3 uur en dat was te lang.
ik besefte me wel dat mijn eigen vader me had opgesloten, waarschijnlijk speelde mijn moeder hier ook een rol in.

Ze deed vanochtend zo ontzettend overdreven zorgzaam dat het eigenlijk gewoon nep leek. Een ding was nog niet duidelijk, waarom ik?

Voor de 2e keer hoorde ik voetstappen dichterbij komen, oh nee..wat ging er nu gebeuren. Ik hoopte dat hij iets te eten bij zich had, ik had sinds gisteren al niks meer gegeten.

Alles leek in slowmotion, hij draaide zo langzaam het slot om dat het leek alsof hij niet probeerde op te vallen. Maar in dit stille huis kon je een kever horen ademen die ergens op zolder zat.

Heel langzaam ging de deurklink naar beneden. En opeens uit het niets vloog de deur open, ik voelde de windvlaag door me heen gaan, een rilling.

De deur stond nu wijdopen, door de harde klap van de deurklink tegen muur lag er nu een beetje kalk op de grond.

Mijn vader stond nu midden en in de deuropening met een erg mannelijke houding, zijn benen stonden wijdbeens en zijn armen wat gebogen naar voren zo dat het leek dat hij joekels van spieren had in zijn schouders en bovenarmen.

Ik moet toegeven dat hij een best goed lichaam had, maar de beharing en rimpels verpeste het plaatje.

Hij schuifelde naar voren en greep de deur met zijn rechterhand, zonder om te kijken gooide hij hem met een klap dicht. Ik hoorde de glazen rinkelen in de kast in de woonkamer.

Het was een gek gezicht hoe hij daar in zijn witte hemd en grijze jogging-broek voor me stond, hij stond er op de een of andere manier gewelddadig bij.

Mijn angsten hoopten zich op en ik kreeg het bloedheet, mijn hoofd stond naar beneden gericht en had hem expres nog niet aangekeken.

Hij kwam naar me toe, tilde zijn hand op en raakte met zijn wijsvinger mijn kin aan en duwde hem omhoog. Mijn neusgaten waren wijdopen gesperd, mijn wenkbrauwen stonden angstig en bozig naar beneden en mijn ogen vulden zich met tranen.

Ik verwachte dat hij wat ging zeggen maar het bleef akelig stil. Daarom besloot ik dat ik wat moest gaan zeggen. " waarom doe je dit" beet ik hem toe. Blijkbaar verwachtte hij niet dat ik het woord nam. Hij bleef me strak aan kijken maar vetrok geen spier.

Voor de 2e keer besloot ik wat te gaan doen, ik hief mijn hand omhoog en gaf hem een klap in zijn gezicht. " WAAROM DOE JE DIT" ik stelde de vraag dwingender. Dit verwachtte hij ook niet en opeens voelde ik me zoveel sterker dan hem.

De plek op zijn gezicht werd rood en hij ging zitten. "je bent gemener dan ik dacht" bromde hij. "Dat was niet wat ik vroeg" weer liep ik dwingend op hem af: "ik wil graag een antwoord op mijn vraag of mijn voeten zullen daar bij helpen"

Dat kwam er heldhaftiger uit dan ik mezelf had voorgesteld ik was even trots op mezelf en er verscheen een heel klein minuscuul glimlachje op mijn lippen. Maar na dat ik doorhad dat ik dit deed, herstelde ik me naar een agressieve blik.

"De reden dat ik dit doe, kan ik je nu niet vertellen. Het is iets wat erbij hoort, de wereld is groter dan alleen je familie en je vrienden, het leven bestaat niet alleen maar gezelligheid en oh het komt altijd goed. Soms gebeuren er dingen waar je nu te jong voor bent Lara.." Hij ging fluisteren bij het uitspreken van mijn naam.

Op de een of andere manier ontspande ik bij deze uitspraak. Misschien omdat het niet erg dreigend was. Maar ik mocht het weer eens nier weten.

"Misschien heb je wel gelijk en is de wereld inderdaad groter.." zijn gezicht transformeerde naar een iets positiever gezicht. "Maar dat betekent dus ook dat ik groter wordt, ik ben tot nu toe altijd al dat kleine meisje geweest. Volgende week wordt ik 16 pap." Ik ging ook over op fluisteren.

Het was een raar gesprek. Ik had gehoopt op meer informatie, maar ik had liever dat ik hier gelijk weg kon. Ik kon beter positief tegen hem blijven, hij moet me gaan vertrouwen.

"pap? ik heb eigenlijk best wel trek.." Het begon in elk geval met de waarheid. Zonder iets te zeggen stond hij op.

Opeens bedacht ik dat de deur niet op slot zat. En dat ik inprincipe gewoon naar buiten kon rennen. Doordat hij tegen de muur stond en ik tegenover hem met mijn rug naar de deur, Greep ik mijn kans.

Maar voordat ik de deur kon grijpen en opentrekken, greep hij ook zijn kans. Hij nam een sprong en stond direct voor mij. "dat dacht ik even niet meisje"