opgesloten in mn eigen eigen huis

04

"Lara! LARAAA! HEY SLAAPKOP!" Fuckkkk wat nou weer. Ik opende mijn ogen en ik merkte dat ik rilde, van de kou. "Wat heb jij vannacht nou uitgespookt?" mijn moeder keek me geschrokken aan. Tja misschien gaf ze toch wel om me.

voor dat ik Überhaupt kon nadenken over een antwoord ratelde mijn moeder alweer door: "heb je slaapgewandelt? Ben je van de trap gevallen? nu pas kwam ik er achter dat ik alweer op het middenblok van de trap lag. Ik merkte ook dat mijn hoofd zeurde.

Ik greep met mijn hand naar mijn achterhoofd. Shit, ik voelde bloed. "OMG LARA JE BLOED" Het was dat ik haar gerust kon stellen dat ik inderdaad had slaap gewandeld en van de trap was gevallen, ik vertelde haar dat mijn hoofd tegen de trapleuning aan was gekomen, waarschijnlijk ben ik buiten bewust zijn geraakt.

Het was zo dat ik haar kon geruststellen met dit verhaal en dat het niet zo erg was, anders had ze 112 gebeld en geroepen: MIJN DOCHTER IS VAN DE TRAP GEDUWD EN DAARNA GEBETEN DOOR EEN HOND IN HAAR HOOFD, ZE IS BIJNA DOOD KOM SNEL. Tja, mijn moeder was gek, gek zorgzaam. Normaal deed ze nooit zo.

Ik stond op, Mijn hoofd klopte en het voelde alsof ik 10 shotjes op had. Ik liep met mijn moeder aan de arm naar de woonkamer, daar commandeerde ze me dat ik op de bank moest gaan liggen. Ze schoof een kussen onder mijn hond, 3 dekens over me heen en een kruik bij mn voeten.

Mijn vader zat de hele tijd al aan de ontbijttafel met een kom cruesli, die stond er al een kwartier maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij keek aandachtig in de krant. Al wist ik dat die man niet kon lezen. "sukkel"

Na een halfuurtje zei mijn moeder: "Ik ga naar mijn werk, ben vanavond rond 8 uur thuis, beterschap!" zonder dat ik er op kon antwoorden was ze al de deur uit. Fuck, dacht ik. Ik moest dus de hele dag met deze psychopaat opgeschept zitten. Zou hij vergeten dat ik nog moet eten?

Ik had reuze honger, aangezien ze ons gisterenavond alweer waren vergeten te roepen voor het eten.

"pap? Ik heb honger.." hij mompelde wat onverstaanbaars, maar ik had de indruk dat hij het vandaag niet meer ging halen voor me. Dus ik stond op om een tosti te gaan maken. Meteen nadat ik opstond werd ik duizelig. Ik greep direct naar mn achterhoofd, auww..

"Heb je pijn?" ik keek raar op, de laatste keer dat mijn vader tegen me had gepraat was vorige week. Oke misschien niet, gisteren nog. " kom maar mee ik heb wel wat" mijn vader stond op en liep voor me aan de bijkeuken in.

De bijkeuken was de vreselijkste kamer van dit hele huis. Hij was donker, het licht functioneerde slecht, geen ramen en het was er altijd ijskoud.

Het viel me op dat het kamertje was opgeruimd. Raar, het was hier altijd z'n vreselijke troep. Mama was er waarschijnlijk klaar mee.

In de tijd dat ik om me heen aan het kijken was in de bijkeuken had mijn vader de verbanddoos gepakt. Ik ging zitten op het krukje. Eigenlijk was het bedoeld om bij het bovenste kastje te komen, omdat ik altijd al de kleinste van de familie was. Godzijdank heeft god me laten groeien en ben ik niet meer "de ukkepuk"

Het was stil, akelig stil. Misschien omdat mijn vader nooit wat zei maar zwaar ademde. Hij rolde een verbandje om mijn hoofd, ik keek hem strak aan. Die groene ogen, rimpels, bruin warrig haar, wit hemd. Hij was eigenlijk de perfecte crimineel.

" AU!" riep ik. Het verband werd steeds strakker aangetrokken. " ietsje losser alsjeblieft ik wil niet dood" Mijn vader leek er niet op te reageren en rolde het verbandje steeds verder naar beneden. Op een gegeven moment kon ik niks meer zien.

"BEN JE HELEMAAL GEK GEWOR.." ik kon mijn zin niet afmaken omdat de volgende laag verband over mijn mond werd gebonden.

Wat bezielde hij.

Even hoorde ik niks meer. Waar was hij? Ging hij me nu vermoorden. Ik moest huilen, het verband vulde zich met water en het werd dikker en dikker. Opeens werd het verband gegrepen bij mijn ogen. Ik hoorde nu scheurend verband.

Hij knipte het door. Ik durfde mijn ogen pas open te doen toen ik hem weer hoorde omdraaien. Hij sloot de deur achter zich en draaide hem opslot.