Enigma (SOON TO BE PUBLISHED)

Level 15

"Is she.... Dead?" tanong ko habang tumatakbo kami palabas ng lumang factory.

"Don't worry, I'm not a killer, yet." Nakahinga ako ng maluwag sa sinabi niya, pero kinilabutan din ako sa huling sinabi niya.

Kahit inatake kami ng babae na 'yon, hindi ko naman gustong mamatay siya.

Hindi ko lang makuha kung bakit niya sinusunod ang laro I mean, ako sinunod ko ang task ko dahil gusto kong iligtas ang kaibigan ko, pero kung ganoon ang task ko, siguradong hindi ko gagawin.

"I don't get it, why did she accept that kind of task?" Bulong ko sa sarili ko pero diretso niya lang akong tinignan na tila may nakakatawa sa sinabi ko.

"You really don't know anything about this game." Naiiling niya na sabi.

"Refusing a task means giving up you life." Mapait niyang sabi.

"W-What? Y-You're kidding right?" Pero base sa ginawa niyang pag sulyap, alam kong totoo ang sinabi niya, ayoko lang tanggapin.

"Sa oras hindi mo sundin ang gusto nila, they'll hunt you, and just like in the game we play, they'll eliminate you, kill you to be exact."

Tila naubos ang dugo ko sa buong katawan sa sinabi niya. Who the fuck would do that? Bakit may ganitong game? Sinong demonyo ang gumawa nito?

Bigla kong naalala ang babae, anong mangyayari sa kanya.. I think her task was to stop us but then she fail, anong naghihintay na parusa sa kanya?

"W-What about that girl.. Papatayin ba siya?"

"That's a minor failure, she's still in her level three. Players in level five will face a major consequence if they fail a task. Depende pa din, kung mabigat ang misyon mo at hindi mo nagawa."

"Bakit ang dami mong alam, m-matagal ka na ba dito?" I asked.

May mga level pa, 'yon ba yung sinasabi ni Mystic? M-May alam siya, does it mean matagal na din siyang player? I guess not, baka nagkataon lang, o may nagsabi din sa kanya.

"I'm in level four, five is the highest." Woah. Matagal tagal na din nga siya.

I wonder how it feels to be a part of this game for a long time, it's too dangerous.

"Natatakot ako." I said out of the blue.

Kahit kelan hindi ako nagpakita ng kahinaan ko maging sa kaibigan ko, pero sa kanya, hindi ko na mapigilan.

He's still a stranger to me, we're schoolmates pero hindi kami close. Maybe it's true that sometimes we can be more open to strangers. Kasi hindi nila tayo kilala, wala silang rason para husgahan tayo.

"The world is big, it's cruel.  The weak had no room for this world." He said coldly.

"The world isn't cruel it is us, human." Pabulong kong sabi. Sa nakikita ko, kayang gawin ng kahit sino ang iutos ng game para sa kapangyarihan.

Napasulyap ako sa kanya bago tignan muli ang kaibigan ko na natutulog sa backseat. She'll be fine, that's what he said. 'Yon ang pinanghahawakan ko.

"I'll leave you here, lock your doors. I'll call you when I'm home." Naguguluhan ko siyang tinignan, paano niya ako tatawagan?

Pero bago ko pa siya muling tanungin ay mabilis na siyang nakaalis ng sasakyan ko at nawala siya ng parang bula.

How did he do that?