Η Εμμονή

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 2

                       

ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017 (ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ)
 
    Χτυπάει το ξυπνητήρι και με αργούς ρυθμούς σηκώνομαι από το κρεβάτι για να ετοιμαστώ για την δουλειά. Ανοίγω την καφετιέρα να βάλω καφέ και ετοιμάζω κάτι στα γρήγορα να φάω. Έξω ο καιρός δείχνει μουντός, έτοιμος για βροχή. Βάζω καφέ και κάθομαι στην τηλεόραση. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο μου, είναι η Κατερίνα από τη δουλειά. Το σηκώνω και μου ανακοινώνει ότι βρέθηκε ένα πτώμα μιας γυναίκας ηλικίας 26 χρόνων σε μια ερημική περιοχή. Μέσα μου στεναχωριέμαι, αλλά από την άλλη λέω ίσως κάπου να είχε μπλέξει. Η συνάδελφος μου με καλεί να πάω αμέσως στον τόπο του εγκλήματος. Κλείνω το τηλέφωνο και αμέσως αρχίζω να ντύνομαι.
       Μόλις φτάνω εκεί συναντάω τον Τηλέμαχο. Έναν δυναμικό χαρακτήρα που δεν έχει μάθει να αφήνει άλυτες υποθέσεις στη μέση. Για αυτό άλλωστε είναι από τους καλύτερους συνεργάτες στο τμήμα. Τα χαρακτηριστικά του γαλάζια μάτια φυσικά και το τέλειο γυμνασμένο του σώμα τον κάνει να μην περνάει απαρατήρητος από καμιά γυναίκα. Όταν τον βλέπω να με πλησιάζει χαμογελώντας μου, βάζω τις σκέψεις μου στην άκρη.
-Καλημέρα Ιφιγένεια πως είσαι?
-Καλημέρα Τηλέμαχε, με αυτά που έμαθα πρωί-πρωί, όχι και στα καλύτερα μου. Τι συνέβη εδώ;
-Θα σου τα εξηγήσει καλύτερα η Ανθούσα!
-Που είναι?
-Στο σημείο όπου βρέθηκε η κοπέλα.
-Σε ευχαριστώ.
Καθώς προχωράω λοιπόν προς το σημείο, νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι, δεν ξέρω αν είναι άγχος για το τι θα αντικρίσω ή από την θλίψη που χάθηκε έτσι ξαφνικά αυτή η κοπέλα. Κοιτάζω από μακριά την Ανθούσα, την Ιατροδικαστή της υπόθεσης, να μου γνέφει με ένα βλέμμα όλο μυστήριο, σαν κάτι πρωτόγνωρο ότι θα συναντήσω. Την βλέπω ανήσυχη. Τόσα χρόνια που την γνωρίζω πρώτη φορά την βλέπω έτσι.
     Αρχίζει να μου εξηγεί πως η κοπέλα έχει δεχτεί μια μαχαιριά στο ύψος του λαιμού, στο σημείο της καρωτίδας. Όπου ήταν και το ουσιαστικό χτύπημα. Η κοπέλα είναι χαραγμένη με λεπίδα ή ίσως κάποιο αιχμηρό αντικείμενο σε όλο της το πρόσωπο, όπου είναι αδύνατον να αναγνωριστεί από κάποιο συγγενικό της πρόσωπο. Επίσης στα νύχια της ατυχής κοπέλας υπήρχαν κηλίδες αίματος. Αυτό είναι και το σημείο που με βάζει σε σκέψεις καθώς και ότι δεν βρέθηκε κάποιο αιχμηρό αντικείμενο στον τόπο του εγκλήματος, ώστε να υπάρχει πιθανότητα αυτοκτονίας. Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως πρόκειται για δολοφονία. Τα προσωπικά της αντικείμενα μαζί με το πορτοφόλι της βρέθηκαν 2-3 μέτρα πιο κάτω. Έτσι αποκλείεται και η πιθανότητα ληστείας. Τα ερωτηματικά είναι πολλά. Ποιος και γιατί να κάνει ένα τέτοιο έγκλημα αφού το μητρώο της κοπέλας ήταν καθαρό. Δεν είχε μπλεξίματα με τον νόμο.
     Αρχίζω να κοιτάζω αριστερά και δεξιά. Προσπαθούσα να αφομοιώσω την περιοχή. Ήταν ένα έρημο πάρκο. Η μυρωδιά από τα πεύκα και τους ευκαλύπτους σε έπνιγε. Η κοπέλα βρέθηκε πίσω από ένα φυσικό φράχτη από λουλούδια της εποχής. Δύσκολα κάποιος περαστικός θα την εντόπιζε. Ήταν εξάλλου και λίγο απομακρυσμένο εκείνο το σημείο από το κοντινότερο μονοπάτι. Υπήρχαν παντού δέντρα. Οι  ηλιαχτίδες του ηλίου με δυσκολία διαπερνούν τα κλαδιά των δέντρων.
     Βλέπω τον Τηλέμαχο να κατευθύνεται προς το μέρος μου. Σκέφτομαι ότι ίσως έχει κάτι σημαντικό να μου αναφέρει. Βρέθηκε ένας μάρτυρας όπου φαίνεται να είδε τον δολοφόνο της κοπέλας και είναι πρόθυμος να μιλήσει αλλά μόνο σε μένα. Περίεργο! Μιλούσαμε για αρκετή ώρα με το «καμάρι» του τμήματος, όπως τον αποκαλούν όλοι. Συμφωνήσαμε ότι αποκλείουμε τα ενδεχόμενα ληστείας και αυτοκτονίας. Ήταν σίγουρα δολοφονία, αλλά για ποιο λόγο;
       Επιστρέφω στο τμήμα. Βάζω όλες τις άλλες υποθέσεις σε πάγο. Με τρώει αυτό το «γιατί» σε αυτή την υπόθεση. Ζητάω αμέσως από την Κατερίνα να μου φέρει όλα τα στοιχεία της κοπέλας ώστε να επικοινωνήσω με την οικογένεια της. Μαρία Παπαδοπούλου το όνομα της κοπέλας. Ετών 26,ζουσε στην Νίκαια, οδός Δελμήσου 14 μαζί με τους γονείς της. Υπάρχει μια φωτογραφία της μέσα στο φάκελο. Τα μαλλιά της είναι καστανόξανθα, λίγο σπαστά. Όμορφη κοπέλα. Έχει και γαλάζια μάτια. Το σώμα της είναι τέλειο σε αναλογίες. Δύσκολα περνάει απαρατήρητη μια τέτοια γυναίκα. Είχε τελειώσει και το Πάντειο με αριστείο. Νιώθω ότι αυτή η υπόθεση κρύβει πολλά.
-Παρακαλώ;
-Ναι γεια σας. Είστε η Ελένη Παπαδοπούλου;
-Μάλιστα! Ποιος είναι;
-Ονομάζομαι Ιφιγένεια Καλλέργη και είμαι Αστυνόμος Α΄ στο τμήμα Αμαρουσίου. Είναι επείγον να έρθετε από δω
-Με τρομάζετε κυρία Αστυνόμε. Έγινε κάτι;
-Θα σας εξηγήσω από κοντά. Σας περιμένω.
Κλείνω το ακουστικό αμέσως. Νιώθω ήδη εξαντλημένη. Άκουσα και τη μητέρα της Μαρίας τρομαγμένη, σαν να το υποψιάζεται. Η φωνή της τρεμόπαιζε, με δυσκολία μπορούσε και μου απαντούσε. Δεν ξέρω που θα βρω τη δύναμη να της πω ότι η κόρη της βρέθηκε δολοφονημένη. Πως θα το αντέξει αυτή η γυναίκα; Δεν πτοούμε όμως και συνεχίζω την έρευνα. Σκέφτομαι ίσως είναι έγκλημα πάθους ή ίσως να ήταν μπλεγμένη κάπου. Έχω κάποιες επαφές με έναν φίλο δημοσιογράφο. Θα δω τι μπορεί να μάθει και εκείνος από τα κυκλώματα ναρκωτικών και λαθρεμπόρων.
     Με ειδοποιεί η Κατερίνα ότι ήρθε η μητέρα της άτυχης κοπέλας. Της λέω αμέσως να την αφήσει να περάσει. Μου συστήνεται ως Ελένη Παπαδοπούλου. Μια πολύ όμορφη γυναίκα για την ηλικία της. Έχει τα ίδια χαρακτηριστικά μάτια με την κόρη της. Τα ξανθά μαλλιά της πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο της κρύβοντας τα πρησμένα από το κλάμα ,μάτια της. Με το ένα χέρι κρατάει την μαύρη δερμάτινη τσάντα της και με το άλλο κρύβει τα δάκρυα της. Της κάνω νόημα με το χέρι μου να καθίσει. Πλησιάζει και με λυγμούς με ρωτάει, «ΖΕΙ;ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΜΟΝΟ.ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ!» Σφίγγω τα χέρια μου κάτω από το γραφείο, μαζεύω όλη μου τη δύναμη και σκέφτομαι πως να της το πω. Αποφασίζω να της γνέψω αρνητικά χωρίς να αποβάλλω τη θλίψη από το πρόσωπο μου ως ένδειξη συμπόνιας. Βλέπω την κυρία Ελένη να μην νιώθει καλά και σηκώνομαι αμέσως να της δώσω λίγο νερό. Της σφίγγω το χέρι και την κοιτάζω να κλαίει.
-Είστε καλά κυρία Ελένη;
-Που είναι το παιδί μου; Θέλω να δω την κόρη μου!
-Ηρεμήστε! Θα σας πάω σε λίγο να την δείτε. Εξηγείστε μου όμως κάτι πρώτα. Είχε μπλεξίματα η Μαρία; Είχε πέσει κάτι στην αντίληψη σας;
-Ποτέ! Ήταν καλό παιδί.
      Σηκώνομαι αμέσως, πηγαίνω στο γραφείο μου και παίρνω τηλέφωνο τον Μίλτο. Είμασταν μαζί στην σχολή της Αστυνομίας στο Ρέθυμνο. Μίλτος Ανδρεάδης το όνομα του. Το μόνο κακό ελάττωμα του είναι ότι έρχεται στη δουλειά και μυρίζει αλκοόλ. Του ζήτησα να μεταφέρει λοιπόν την κυρία Ελένη στο νεκροτομείο όσο εγώ θα ανέκρινα τον μοναδικό μάρτυρα μέχρι στιγμής, της  υπόθεσης. Δεν μου το αρνήθηκε.
     Η ώρα είναι 2:00 και ενώ οι άλλοι συνάδελφοι κάνουν διάλειμμα για να τσιμπήσουν κάτι, το στομάχι μου έχει γίνει κόμπος. Ενημερώνω ξανά την Κατερίνα να μου φέρει τον μάρτυρα στο γραφείο μου και να μην μας ενοχλήσει κανείς! Καρακώστας Δημήτριος διαβάζω στον φάκελο του. Καθαρό ποινικό μητρώο και οικογενειάρχης. Φαίνεται σοβαρός και αξιόπιστος άνθρωπος .Αν και στο βλέμμα του δείχνει τρομαγμένος. Σαν να φοβάται για τη ζωή του...