Η Εμμονή

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3

ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017
  
   Οι μέρες στη δουλειά είναι όλο και πιο εξαντλητικές. Με το μυστήριο της δολοφονημένης κοπέλας σιγά σιγά να ξετυλίγει, είναι η μόνη παρηγοριά πλέον στη δουλειά. Η μαρτυρία του Δημήτρη ήταν σημαντική και όπως καλά είχα καταλάβει ήταν σοβαρός άνθρωπος. Μου ανέφερε λοιπόν ότι εκείνο το μοιραίο βράδυ περίπου στις 12:00 διέσχιζε το πάρκο για να κατευθυνθεί σπίτι του, όταν ξαφνικά είδε έναν άντρα να περπατάει στο πάρκο έχοντας  στο πρόσωπο του κόκκινες πιτσιλιές. Ο άντρας αυτός είναι περίπου 1,80 σε ύψος, βάρος κανονικό, μελαχρινός και κρατούσε στο δεξί του χέρι ένα σπασμένο μπουκάλι. Μια συνηθισμένη περιγραφή ανδρός, οπότε ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα. Ήμουν περίεργη όμως να δω αν όντως ο δολοφόνος ήταν ο άντρας που μου περιέγραψε. Σήμερα βγαίνουν τα αποτελέσματα της ιατροδικαστικής εξέτασης. Το άγχος και η αγωνία χτυπάει κόκκινο.
   Η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας είναι ανυπόφορη. Κολλημένη στο χάος για αρκετή ώρα, επιτέλους φτάνω στο τμήμα. Καλώ αμέσως την Κατερίνα στο γραφείο μου για να με ενημερώσει για τις εξελίξεις στην υπόθεση Παπαδοπούλου. Είχε αφήσει μήνυμα η Ανθούσα να επικοινωνήσω αμέσως μαζί της. Μάλλον βγήκαν τα αποτελέσματα!
     Ώρες ατελείωτες μιλούσαμε με την Ιατροδικαστή, και η υπόθεση φαινόταν όλο και πιο παράλογη. Στη σχισμή στο λαιμό της, βρέθηκαν κρύσταλλοι γυαλιού. Καθώς επίσης και οι σταγόνες αίματος που βρέθηκαν κάτω από τα νύχια της, δεν ταυτοποιούνται με το δικό της αίμα. Πιθανόν είναι αίμα του δολοφόνου σε περίπτωση πάλης. Δυστυχώς η ταυτοποίηση από το αίμα στα νύχια της Μαρίας δεν ταίριαξε με κανέναν άνδρα με βεβαρημένο ποινικό μητρώο. Άρα ψάχνουμε για κάποιον «καθώς πρέπει κύριο». Όπως και οι τοξικολογικές της εξετάσεις ήταν άψογες. Καμία χρήση ουσιών!
      Επικοινωνεί και ο φίλος μου ο δημοσιογράφος, από την εφημερίδα. Τα αποτελέσματα της έρευνας του, έδειξαν ότι η κοπέλα δεν είχε πάρε-δώσε με ανθρώπους του υποκόσμου. Κανένας δεν έχει πει κακό λόγο για την κοπέλα καθώς δεν έδινε δικαιώματα να την σχολιάζουν. Όπως το φαντάστηκα! Πιθανόν η κοπέλα βρέθηκε την λάθος ώρα, στην λάθος στιγμή!  
      Το βράδυ γύρω στις 9:00 αποφασίζω να κάνω έναν περίπατο στο πάρκο όπου διαπράχθηκε το έγκλημα. Το μέρος ήταν κυριολεκτικά τρομακτικό! Πως θα μπορούσε μια κοπέλα μόνη της να το διασχίσει χωρίς φόβο; Οι λάμπες του πάρκου τρεμοπαίζουν. Μοιάζει σαν κινηματογραφική σκηνή σε θρίλερ. Διασχίζω το πάρκο κάμποση ώρα και δεν έχω συναντήσει ψυχή. Το αεράκι που φυσάει, κουνάει τα κλαδιά των δέντρων τόσο δυνατά, που το βουητό που ακούγεται σου διαπερνάει τα τύμπανα. Ακούγεται ένας θόρυβος ξαφνικά! Με κοφτές ματιές κοιτάζω γύρω μου για να ελέγξω. Δυο γάτες τσακώνονται για ένα κομμάτι κόκκαλο στο καλάθι με τα σκουπίδια, δίπλα στο παγκάκι. Για μια στιγμή πίστευα ότι θα μπορούσα να συναντήσω τον δολοφόνο! Με γρήγορο βηματισμό αποφασίζω να κάνω ακόμα έναν κύκλο μέσα στο πάρκο. Συναντάω ένα ζευγάρι. Είναι δεν είναι τα παιδιά 22-23 χρονών. Τους κοιτάζω επίμονα. Σκέφτομαι ίσως ήταν εδώ και το βράδυ της δολοφονίας, ίσως να είδαν κάτι αλλά να φοβούνται να καταθέσουν. Χωρίς δεύτερη σκέψη τους πλησιάζω. Τους αποκαλύπτω την ταυτότητα μου και αρχίζω να τους ρωτάω. Το αγόρι κοιτάζει την κοπέλα με κλεφτές ματιές όση ώρα της κάνω ερωτήσεις. Σφίγγει το στόμα του και τα χέρια του τρέμουν. Φαίνεται ανήσυχος! Η κοπέλα με κοιτάζει στα μάτια και μου απαντάει με απόλυτη ψυχραιμία. Δείχνει σίγουρη για την απάντηση της. «ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΥΡΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΕ!» Πιστεύω ότι σίγουρα κάτι ξέρουν, αλλά φοβούνται. Τους αφήνω την κάρτα μου, πιστεύοντας ότι ίσως με καλέσουν. Γυρίζω πίσω και με την ελπίδα χαραγμένη στο πρόσωπο μου επιστρέφω στο αυτοκίνητο.
     Ανυπομονώ τόσο πολύ να ξεσκεπάσω αυτή την υπόθεση, που το σώμα μου και το μυαλό μου βρίσκονται συνέχεια σε εγρήγορση. Βάζω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και κάθομαι στον καναπέ του σαλονιού μου. Προσπαθώ να σταματήσω να σκέφτομαι, αλλά αυτό είναι αδύνατον. Πρέπει να βρω τον δολοφόνο! Αν είχα ένα στοιχείο του, κάτι που να μπορεί να ξετυλίξει αυτό το κουβάρι, όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα.