Pamiętnik człowieka, który nie ma nic do przekazania

Chciałbym umrzeć w chwale

Ile razy dziennie zdarza Ci się myśleć o tym jak zginiesz? Wcale? Raz? Może pięć? Może każda chwila twojego życia jest przepełniona myślą o twoim zgodnie? (jeżeli to ostatnie to serdecznie polecam na udanie się do jakiegoś specjalisty, bo to nie jest zbytnio normalne)

Ja mogę z ręką na sercu powiedzieć, że każdego wieczoru. Tuż przed snem. Kiedy mój mózg zaczyna zlewać świat realny, ze światem marzeń i moich wyobrażeń, uderza mnie jedna myśl - "Chciałbym by moja śmierć przyniosła komuś coś pozytywnego".

Większość koncenpcji moich książek kończy się śmiercią głónego bohatera, który oddaje swoje życie większej sprawie. Ratowaniu świata czy ocelniu ukochanej przez nią osoby.

Jest to w jakimś stopniu odwzorowanie mojego lęku. Nie boję się śmierci samej w sobie. Czemu mam się bać czegoś, co prędzej czy później spotka każdego z nas. Boję się za to, tego iż moja śmierć przyniesie ludziom dużo problemów, z którymi będą musieli sobie radzić. Dlatego właśnie chcialbym oddać swoje organy na przeszczepy dla innych ludzi. Dlatego właśnie chcę całe życie uczciwie żyć, by potem moje dzieci, nie musiły płacić po mnie długów.

Dlatego właśnie "Chciałbym umrzeć w chwale", niczym bohater opowiadania, który zrobił coś wielkiego, a teraz oddaje się w ręce Tanatosa, który zaniesie go prosto na Pola Elizejskie.

A ty? Myślałaś kiedyś o tym co się stanie po śmierci? Nie z tobą, a z ludźmi, których masz do okoła. Mama, tata, siostra, brat, przyjaciółka, koleżanka czy nawet sąsiadka, której tak bardzo nie lubisz. Nie masz wrażenia, że są oni fragmentem twojego życia? Nie masz wrażenia, że bez nich przez pewien czas nie czułabyś pełni swojego życia? Że czegoś brakuje? To teraz postaw się na ich miejscu. Co by się stało, jeżeli to Ciebie zabraknie w ICH codzienności? Poczują to. Jedni bardziej, inni mniej, ale pamiętaj. "Nasze życie nienależy do nas. Nasze życie należy do osób, z którymi żyjemy"...