VELETLİK GÜNLER

BÖLÜM 4

Uyandığımda telefonum kendine bir melodi tutturmuştu ulan bu biri seni arıyor melodisiydi salakmıyım neyim ne demeye açmıyorum telefonu acaba . Üstümde ki manyak uyku rüzgarını atıp telefonuma uzandığımda arayan kişi çoktan kapatmıştı ekrana baktığımda 48 cevapsız çağrıyla beyin raylarımın gidişatı durdu ulan bu kadar ne aramışlardı beni . Kilidi kaldırıp arma kaydına baktığımda 1 kere seda armış ,23kere arda ve 24 kere berkali armıştı . İlk önce ardayı aradım en son arayan oydu telefonu ilk çalışta açtı sesi hafif kızgın çıkıyodu

-Kızım nerdesin sen yarım saattir arıyorum açmıyosun demin evinizin önüne ambulans falan geldi aklım çıktı sanamı birşey oldu ?

Ne demişti o ambulansmı ne ambulansı lan benim niye haberim yok tabiki de aklımda ki soruları ard arda dizdim

-Ne diyosun sen arda ne ambulansı benim niye haberim yok kimi götürdüler lan 2 saattir uyuyorum bir uyandırma zahmeti gösterip kimse bana haper vermeyi akıl etmedimi

-Ne yani senin haberin yokmu

-Arda dur bir dakka annemi aramam lazım

-Bir şeye ihtiyacın olursa haber ver hatta yanına geliyorum dur

Son cümlesinden sonra telefonun klasik kapanma sesini duydum ve hemen annemi aradım bir kaç çalıştan sonra açtı sesi telaşlı geliyodu

- Kızım biz hastanedeyiz babanın kanseri tekrar etti

Babam 5 senedir gırtlak kanseriydi fakat 2 ay önce atlatmıştı şu an da ise annemle en korktuğumuz ihtimal gerçekleşmişti kanser yeniden baş gösteriyodu telefonun ucunda ki anneme dönüp

-Anne aynı hastanedemisiniz

-Evet kızım

-Tamam ben hemen geliyorum

Babamı kanser tedavisi için bir özel hastaneye yatırmıştık fakat 2 ay önce orayı daha gitmemek üzere yallahlamıştım en azından ben öyle sanıyodum üzerime rastgele birşeyler geçirip kapının çaldığını fark ederek hızla aşağı indim kapıyı açtığımda ardayı karşımda görmeyi beklemiyodum halbuki telefonda yanıma geleceğini söylemişti bunu umursamayıp üzerimde ki duygu yoğunluğu ile karşımdaki ardaya sarıldım başta şaşırmıştı ama hıçkırıklarımı duymuş olcakki yüzümü avuçlarının arasına alıp kötü bir şey olup olmadığını sordu ona herşeyi bir nefeste anlattım ve taksi bulmak için hareketlendik caddenin sonuna doğru ilerlerken tam yanımızda duran arabaya dikkat kesildim arbanın kapısı açılınca içinden çıkan kişiyle şaşkınlığım son raddeye vardı . Berkali şu anda tam karşımda duruyordu öylece birbirimize bakakalmıştık babamın tedavisi boyunca hep ailesiyle birlikte yanımızda olmuşlardı düşüncelerimden sıyrılıp öylece bana bakan berkaliye tüm özlemimi ve beraberinde üzüntümü akıtarak sarıldım ve titrek sesimle kulağına

-Seni böyle beklemiyodum bonus

-Bende seni böyle bir durumda görmeyi beklemiyodum güzellik

-Bu seferde geçicekmi sence

-Manyakmısın tabiki geçicek bu kadar güzel bir kızı ve bir o kadar güzel karısı var asla vazgeçmez yeterki biz umudumuzu kaybetmeyelim biliyosun işte kızım soğukkanlı olmamız gerek

Bu sözlerin ardından elimden gelmeden tüm gözyaşlarımı bir celsede omzuna indirdim . Orda neredeyse 10 dakikadır sarılıyoduk ki berkcan abi yani berkalinin abisinin cama vurmasıyla artık gitmemiz gerektiğini anladım . Berkalinin kollarından ayrıldığımda arkamda ki arda bize bakıyodu ona döndüğümde bana "seninle gelebilirim istersen "dedi doğru ya benim artık çıktığım bir çocuk vardı ona dönüp "arda çok sağol birşey olursa ben sana haber veririm bana yardım ettiğin için teşekkür ederim "dedim o da "önemli değil yardıma falan ihtiyacın olursa burdayım " ona kısa bir gülümseme attım ve arka kapıyı açıp içeride ki koltuğa yerleştim berkalide ön koltuğun boş olmasını umursamayıp yanıma oturdu o zaten hep böyle yapardı asla beni yalnız bırakmazdı .