Oysaki "selam! naber?"diye başlamamıştık.
her gün okul çıkışı belki geçersin diye,
sokağının başındaki o tabelanın altında oturmuştum.
Haftada bir veya iki defa,
Ben selam vermiştim,
Sen her seferinde minik bi gülümsemeyle geçmiştin önümden.
Şimdi bakıyorum da,
Abi tabelayı kaldırmış.
Sokak ortasında çocuklar top oynamaz olmuş,
Sizin evin camında kiralık yazıyor,
Bakkal amcanın da karısı ölmüş.
Ulan! beni geçtim mahallen bile triplere girmiş.
Ağzı olsa özledim diye haykıracak.
Ha!! tabelanın yerini boş bırakmadım,
Tahmin ediyorsundur belkide.
SONSUZLUĞUN SOKAĞI
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SENSİZliğin SONSUZluğu...
PoesíaPlatonik aşık!! evet sen,sana sesleniyorum!! tıkla ve okumaya başla eminim bu kitap sensin... okuyana bakip geçene herkese teşekkürler...
