Living with Zerrie (Dutch Fanfiction)

** That Boy **

POV Ave 

Ik stap onder de douche vandaag en droog mezelf af. Perrie en Zayn zijn allebei al weg, zoals Perrie al zei. Ik weet nog niet wat ik ga doen vandaag maar ik ga sowieso niet de hele dag thuiszitten niks doen en een beetje huiswerk maken. Ik bedoel, het is weekend. Wie maakt er dan huiswerk? Ik maak nooit mijn huiswerk en haal toch allemaal zessen, zevens en achten op toetsen. 

Ik kleed me aan en loop de trap af. Er ligt een briefje voor me op tafel dat ik boodschappen moet doen, er is natuurlijk niks meer in huis. Ik neem wat yoghurt als ontbijt en trek daarna mijn jas aan. 

Op naar de winkel. Ik pak mijn fiets en fiets richting het winkelcentrum, het is ongeveer 10 minuten fietsen.  Onderweg besluit ik Suzanne, Marlou en Myrthe the appen. 

((Hi, wie komt er vanmiddag bc I'm home alone)) - ik 

((Ik kom, ik neem chips mee)) - Suzanne

((Ik zorg voor popcorn en ook chips)) - Marlou 

((Ik neem snoep mee :P)) - Myrthe

((Toppers!)) - ik 

((Anders had ik me toch verveeld)) - Suzanne

((Me too)) - Myrthe 

((Heb je films?)) - Marlou 

((Ja, genoeg. En Netflix :D)) - ik 

((Top!)) - Myrthe

((Hoelaat eigenlijk?)) - Suzanne

((half 2?)) - ik

((Jep)) - Suzanne

((Toppie!)) - Myrthe

((Tot straks)) - Marlou 

Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling en loop de winkel in. Ik pak een zak chips en snoep voor straks en ik pak ook drinken. Ik verzamel de boodschappen die ik nodig heb en ook wat spullen voor Perrie. Ik besluit als middageten knakworst te eten en ga op zoek naar de knakworst. Midden in de winkel staat een soort piramide van knakworstblikjes, het is afgesprijsd, mooi zo. Ik wil een blikje pakken als iemand me aanstoot. Ik struikel over mijn eigen voeten en val boven op de piramide. Alle blikjes rollen door de winkel en ik voel dat mensen naar me kijken. 

"Oeps.. gaat het?" 

Ik kijk naar degene die de vraag stelt. Ik kijk recht in het gezicht van een jongen, ik gok dat hij een jaar ouder is dan ik ben. Hij heeft zwart haar en een donkere huid, donkerbruine ogen, hij draagt een beanie en hij ziet er gespierd uit. Hij glimlacht terwijl hij zijn hand uitsteekt. Ik pak zijn hand en zie hoe zijn armspieren, die inderdaad groot zijn, aanspannen terwijl hij mijn omhoog trekt. Hij kijkt me vragend aan en trekt zijn wenkbrauwen op. Nu pas besef ik dat ik zat te staren en dat ik nog steeds geen antwoord op zijn vraag heb gegeven. 

"Ja het eh, ik heb niks," het lijkt wel alsof mijn tong in de knup zit.

"Gelukkig," hij glimlacht. Ik glimlach terug. Wat is dit? Hoezo ben ik ineens een of andere spast die niks weet te zeggen en zich geen houding weet te geven. Ben ik zo hard gevallen? Heb ik een hersenschudding? 

Ik kijk om me heen en besef nu pas wat een troep we hebben veroorzaakt. Overal liggen blikjes knakworst en op de plaats waar eerst de piramide stond liggen nu wat kapot geknapte blikjes en hier en daar ligt een knakworst. Verder ligt er meer sap dan dat ik ooit heb gezien. Ik kijk verder om me heen en ik merk dat er echt overal in de hele winkel troep ligt. Niet alleen de blikjes zelf zijn weggerolt maar ook de knakworsten liggen overal. En het sap ligt in grote plassen om ons heen. Er zijn meer blikjes kapot dan nog heel.