You Are My Oxygen (Completed)

eighteen

Zawgyi

အစားအေသာက္ဆို ဟုတ္တိပတ္တိ မစားတာ ႏွစ္ရက္ တင္းတင္း ႐ွိခဲ့ၿပီ။

ျမိဳ ခ် ထားဖို႔ေတာ့ လိုသည္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး စားခ်င္စိတ္ မ႐ွိဘဲ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ေသာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ပန္ကန္သည္လည္း စားပြဲေပၚမွာ ေအးစက္ ငိုက္ျမည္းေနခဲ့ၿပီ။

ဆိုဖာေပၚမွာ လွဲေနရင္း မ်က္ဝန္းတို႔သည္ ေခါက္ဆြဲ ပန္ကန္ကို ေငးလ်ွက္ မ်က္ရည္ေတြ တရစ္ရစ္ ျပည့္တက္လာခဲ့သည္။

ၿပီးေတာ့ မ်က္ဝန္းေထာင့္ ကေန ဆံစၾကားထဲသို႔ တိုးဝင္လာခဲ့သည္။

Kim Tae Hyung ကို သူေစာင့္ေနခဲ့တာ ႏွစ္ရက္႐ွိၿပီ ျဖစ္သည္။

သူျပန္လာမယ္ဆိုတာ မေသခ်ာေပမယ့္ ထြက္မသြားႏိုင္ဘဲ သူ႔ကို ေစာင့္ေနမိသည္။

ထိုစဥ္.....

Lost my way ......phone ring...

ဖုန္းလာသည့္ အသံမွန္းသိလိုက္ၿပီး ဖုန္ကိုၾကည့္ေနေပမယ့္ ကိုင္ဖို႔ေမ့ေနသည္။

ျမည္ေနသည့္ သီခ်င္းသံက လူကို ပစၥဳပၸန္ ထဲကေန ဆြဲထုတ္သြား ခဲ့သည့္အတိုင္း.....

Lost my way .....

Jung Kook ဖုန္းကို ေကာက္ယူဖြင့္လိုက္လ်ွင္ စူးစူးဝါးဝါး ထြက္လာသည့္ မိန္းကေလးသံေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္ေငးသြားသည္။

"Oppa ေနာ္...Oppa ဖုန္းမခ်လိုက္နဲ႔ အခုခ်က္ခ်င္း Nara ဆီကိုလာ....မလာလို႔ကေတာ့ Oppa ရဲ႕ ဟိုေကာင္ေလးကို Nara ကိုယ္တိုင္ဆြဲထုတ္ၿပီး အ႐ွက္ခြဲ ပစ္မယ္သိလား....Oppa နဲ႔ Omma ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခ့ဲ ဘာျပသနာေတြ႐ွိ႐ွိ Nara စိတ္မဝင္စားဘူး...Oppa က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေနမွန္း မသိဘဲ ေကြၽးသမ်ွကို မဝတဝစားၿပီး ေက်နပ္ေနတဲ့ Jeon Jung Kook လို Nara မတံုးဘူးဆိုတာ ဒီညေန Oppa ေရာက္မလာတာနဲ႔ သိသြားေစရမယ္....အဲ့ဒါ လံုးဝ အတိအက်ေနာ္...''

ဒီဘက္က ဖုန္းခ်လိုက္မွာ စိုးကာ သူခ်ည္းဘဲ ေျပာသြားကာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ျငင္းဆန္ခြင့္မ႐ွိသည့္ ရာဇသံ ႏွင့္ သူဘဲ ဖုန္းခ်သြားသည္။

ကိုင္ထားသည့္ဖုန္းက လက္ထဲမွာ က်ိဳးေၾကမတက္ ျဖစ္ေနခဲ့လ်ွက္ မ်က္ေတာင္ မခတ္ ေရြ႕လ်ား ျခင္းမဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းအိမ္မွ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္ ဆင္းက်လာခဲ့သည္။