two worlds | taekook ✓

6; sarılmam gereken konu

Hatırladığım şeylerden sonra tek odaklandığım şey uyumak ve rüyaya dalmak olmuştu. Eğer rüyalarına bağlanırsam, tüm bu soruların cevabını Taehyung'dan öğrenebilirdim.

Çekmecemden çıkardığım uyku haplarını içtim ve göz kapaklarımın ağırlığını bekledim.

-

O an, rüyama geçtiğimi fark ettiğim anda içimi daha önce tatmadığım bir his kapladı.

Taehyung her kimse, geçmişimde hayatında olan ve büyük bir yer kaplayan birisiydi.

Üstelik o rüya kapanından sonra beynimdeki her şey daha bir karmaşa hal alırken, tek çarenin uykuya dalıp onunla tekrar iletişime geçmek olduğunu düşünmüştüm.

Ne olmuştu da birden her şey silinmişti?

Ya da şunu mu sormalıydım, Taehyung tam olarak kimdi?

"Taehyung."

Her zamanki bulunduğum boş ve karanlık arazide seslendim. Neden her seferinde bir arazide olduğumu bilmiyordum. Ya bir arazi, ya da uçurum kenarlarındaydı rüyalarım ve bu korkutucuydu.

"Burada mısın ya da değil misin bilmiyorum bile. Ama eminim ki, beni bir yerlerden duyabiliyorsun," dedikten sonra yüzüme burukça bir gülümseme yerleştirdim.

"Bugün seni hatırladım, Taehyung. Bana doğum günümde hediye ettiğin o kutuyu açtığımı, sana sarıldığımı, kucağında uyuduğumu, elini tuttuğumu hatırladım."

Sesim gitgide titriyordu ve ben buna engel olamıyordum. "Seni hatırlıyorum fakat neden böyle hissettiğimi bilmiyorum. Sen kimsin ve neden benim hayatımdan bir anda silindin, bilemiyorum."

Histerik bir kahkaha dudaklarımdan dökülürken arazinin duvarlarına çarparak tok bir ses oluşturdu. "Çıldıracak gibiyim."

Boş arazide yankılanan sesim duvardan duvara çarpıyordu. Hava gitgide kararmış, güneşte oluşan gölgemi kapatıyordu.

Geriye doğru tökezledikten sonra bedenimi toparladım ve etrafımda döndüm.

"Taehyung," dedim ve derin bir nefes aldım. "Eğer üç saniye içinde gelirsen seni öldüreceğim... ama severek."

Bir şey değişmeyeceğini bile bile söylediğim kelimeler bir kez daha beni şaşırtmamıştı. O, ilk defa gelmemişti ve ben ilk defa rüyamda tek başımaydım.

Neden gelmemişti bir fikrim yoktu. Belki bir işi vardı, belki canı sıkkındı, belki de bazı şeylerin farkına vardığımı biliyordu. Bilmiyorum.

"Bir."

"İki."

"Üç."

Sonunda içimde tuttuğum nefesi verirken, yere çöktüm ve dizlerimi kendime çekerek kollarımın arasına hapsettim.

"Sana sarılmam gereken bir konu varken, neden gelmiyorsun Taehyung?"