Sleeping Beauties

Κεφάλαιο 0

Δεκέμβριος Λονδίνο

Σάββατο 23:40

Ο χειμώνας στο Λονδίνο είχε πέσει βαρύς και τα παγκάκια είχαν ήδη κρυσταλλώσει, θυμίζοντας γυάλινα μπιμπελο σε επιβλητικές διαστάσεις. Καθώς επέστρεφε στο σπίτι της, από τα στενά σοκάκια της οδού Μπόλτον, η Λουίζα ένιωσε τους παλμούς της να ανεβαίνουν. Ήταν αυτό το συναίσθημα που ένιωθε κάθε φορά που γύρισε μόνη της στο σπίτι. Να ήταν άραγε ένοχο το παγερό τοπίο; Να έφταιγε η αίσθηση ότι κάποιος την παρακολουθεί;

Είχε παρατηρήσει έναν νέο, μυστηριώδη άνδρα που την περιεργαζόταν επίμονα με το βλοσυρό του βλέμμα αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό και ήταν σίγουρη πως ταίριαζε στις προδιαγραφές του. Το βλέμμα του, είχε καρφωθεί σαν ακίδα στο μυαλό της και ίσως αυτός να ήταν ο λόγος, για τον οποίο ένιωθε την παρουσία κάποιου άλλου τόσο έντονη γύρω της. Δε μπορούσε να το εξηγήσει αλλιώς. Ήταν απλώς όπως πάντα καχύποπτη και υπερβολική... Αυτό ήταν όλο.

Είχαν περάσει μέρες από όταν την αντίκρισε για πρώτη φορά. Τα μάτια τους διασταυρωθηκαν για λίγο και ύστερα σάλεψαν πάλι μέσα στο πλήθος. Αυτή δεν τον αναγνώρισε όμως αυτός το ήξερε, ήταν σίγουρα αυτή! Θα αναγνώριζε παντού αυτα τα μάτια, αυτά τα μάτια που τον κοίταγα άλλοτε με πόθο και άλλοτε με δάκρυα, άλλοτε με χαρά και άλλοτε με πόνο. Αυτά τα μάτια που τώρα τον κοίταγαν και δεν τον αναγνώριζαν καν! Έκτοτε την παρακολουθούσε πάντα από απόσταση και δίσταζε να την ακολουθήσει, αυτή η φορά όμως ήταν διαφορετική. Τον έκαιγε ο πόθος για το κορμί της, το ήθελε... νεκρό.

Η σημερινή μέρα όμως ήταν και για αυτή ξεχωριστή, καθώς γιόρταζε τα εικοστά πέμπτα γενέθλια της. Βέβαια, ήταν πάντοτε κλειστός άνθρωπος και οι συνεργάτες της δεν θα παραξενεύονταν αν δεν προσκαλούνταν σε κάποιου είδους ξέφρενο πάρτι. Το γεγονός ότι η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή της έδινε έναν ακόμη λόγο να κλείσει τα τηλέφωνα και να χαθεί από προσώπου γης, αφήνοντας λίγο ήσυχο χρόνο για τον εαυτό της. Δεν θα έμπαινε κάνεις στον κόπο να την αναζητήσει, όπως και έγινε. Είχε περάσει το Σαββατοκύριακο και η απουσία της Λουίζα Καρ δεν απασχόλησε κανέναν.

Hyde Park

Δευτέρα 00:04

Ο Τάιλερ και η Σερ συνήθιζαν να πηγαίνουν κάθε βράδυ στο δάσος και να κρύβονται εκεί αψηφώντας το κρύο, ελεύθεροι να ζουν τον έρωτα τους. Το χώμα είχε γίνει το δικό τους στρώμα και ανεξάρτητα με το χιόνι και τη βροχή, ήταν ικανοί να καταλάβουν πως σήμερα ήταν κάπως διαφορετικό. Έμοιαζε λίγο πιο... ζωντανό. Καθώς η Σερ ξάπλωσε παρορμητικά το κορμί της, με τη συνθετική γούνα της να ακουμπάει τη γη, χάιδεψε με τα γάντια της απαλά το χώμα. Οι ανάγλυφες καμπύλες του ήταν ασυνήθιστα ανθρώπινες, αισθάνθηκε. Ίσως πιο ανθρώπινες από το κορμί του Τάιλερ που την περίμενε και ο ίδιος το αντιλήφθηκε επίσης... Είχαν πλαγιασει δίπλα σε ένα σώμα. Ένα σώμα παγωμένο, νεκρό.