Korku Anıları (Tamamlandı)

Artık çok geç

Geceydi ve yağmur yağıyordu. Annemi aramak için koşa koşa telefon kulübesine girdim. Nedense kendimi bir suçlu gibi hissediyordum.

"Anne yağmur yağıyor ve benim arabam bozuldu. Gelip beni almalısın." 

"Tamam. Nerede olduğunu söyle. "

"Bilemiyorum. Burası çok ilginç bir yer kayboldum sanırım."

"Tamam oğlum sakın korkma bak tamam mı?"

"Anne ben küçük çocuk değilim!" Dedim.

 Derken, arkadadan bir ses geldi. Arabamın oradan hem de.

Arkamı dönüp baktım. Birde ne göreyim! Garip saçlı, siyah ceketli, Arkası dönük bir adam arabama bir şey yapıyordu.

Anneme "Anne kapat ben sonra ararım." dedim hızlıca.

 Adamın yanına gittim ve ona "Hey, bakar mısınız, arabama ne yaptığınızı zannediyorsunuz?" dedim. 

Adamın çok gargip bir ses tonu vardı. Aşırı ama aşırı kalındı. Ne dediğini bile yarım yamalak anladım. 

"Sana iyilik yaramıyor galiba, sana yardım ediyorum. Bu kasabadan hemen gitmelisin yoksa bizim gibi olursun." Dedi.

"Dostum neyden bahsediyorsun sen? Sizin gibi derken ne demek istedin?" Dedim.

 "Benim ismim DOSTUM değil ben Gill"

CEKETİNİ ÇIKARDI VE KOLUNDAKİ YILDIRIM İZLERİNİ GÖSTERDİ. 

 Biraz ürkmüştüm.

Tam "Peki bu nasıl oldu?" diye soracakken arkadan bir ses duydum. 

 İkimizde aynı anda arkaya baktık. Şapkasını kapatmış, siyah eşofmanlı bir adam vardı.

Gill "3 deyince ormana kaçacağız. Buna mecburuz yokksa sen daima burada kalacaksın. Kendim gibi başka birinin de burada hapis kalmasını istemem.

1... 2... 3!"

Koşmaya başladık. Arkamızda ki o şey bizi takip ediyordu.

Gill "Ormandan sonrasını sen gideceksin ben sadece seni ormana kadar bırakabilirim." Dedi.

Ormanı geçtiğimizde annemi gördüm. Arabasıyla beni aldı ve eve götürdü.

Arabanın aynasına baktığımda o siyah şeyi gördüm. Kulağımda bir ses yankılanıyordu.

"Artık çok geç."

Aslında annemi görmem den geri kalanı olmasını istediğim şeylermiş. Yani kasabadan çıkamadım ve siyah eşofmanlı o şey beni yakaladı. Bende onlardan biriyim.