ამბავი ადამიანზე, რომელმაც ძალიან ბევრი რამ დაკარგა ცხოვრებაში და არც არაფრის შეცვლას არ აპირებს. მაგრამ გამოჩნდება ადამიანი, რომელიც ლილიანს ძალიან სძულს, მაგრამ სიძულვილიდან სიყვარულამდე ხომ ერთი ნაბიჯია....
თვალები გავახილე და ის მძაფრი სუნი მეცა, რომელიც მსოფლიოს თითოეულ მცხოვრებს ეზიზღება, საავადმყოფო, თეთრი კედლები და ექთნები, მაგრამ ამ ჯერად პალატაში მარტო ვიყავი, გამახსენდა რაც მოხდა და ხელებს დავხედე, სისხლიანი მქონდა და თანაც შეხვეული, თავი ოსევ ბალიშზე დავდე და ამოვიოხრე...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ჯანდაბა, ესღა მაკლდა, ვერც დავხატავ, უი ჰო დამავიწყდა, ხატვა ჩემი ჰობია, ვხატავ ყველაფერს რაც კი მინდა, ამ ყველაფერს ჩემს ცხოვრებას ვუკავშირებ, ეს გატაცება ძალიან კარგადაც გამომდის, თავისუფალი დრო გამომიჩნდება თუ არა, მაშინვე ვიწყებ ხატვას, ამასობაში ტკივილმაც შემახსენა თავი, ასეთი მწარე რატომ უნდა იყო, საშინელებაა, თუმცა სიტუაციას ისიც აუარესებს რომ ნანემსარი მტკივა, ნერვებს მიშლის საშინელი რიტმული წრიპინი, და ის მილები ჩემს ხელში რომაა შეერთებული, წამოვდექი, თავბრუ დამეხვა და ისევ დავჯექი, ოთახში კი ჰარი შემოვიდა.
ჰარი:ლილიან როგორ ხარ?
ლილიანი: მადლობა კარგად, მადლობა რომ დამეხმარე-გავუღიმე
ჰარი:რას ამბობ, ერთმანეთს გასაჭირში ყოველთვის უნდა დავეხმაროთ, ხელი ისევ გტკივა?
ლილიანი:ჰო, ახლა უფრო მეტად, ალბათ რომ დამიმუშავეს იმის ბრალია
ჰარი:რამდენიმე ნემსი გაგიკეთეს, ინფექციის შეჭრის საწინააღმდეგო და დამამშვიდებელი, ტკივილგამაყუჩებელიც დაგჭირდა, ექიმის თქმით ჭრილობა მართლაც ღრმა და დაბინძურებული იყო, დროულად მოვედით
