ამბავი ადამიანზე, რომელმაც ძალიან ბევრი რამ დაკარგა ცხოვრებაში და არც არაფრის შეცვლას არ აპირებს. მაგრამ გამოჩნდება ადამიანი, რომელიც ლილიანს ძალიან სძულს, მაგრამ სიძულვილიდან სიყვარულამდე ხომ ერთი ნაბიჯია....
გავიღვიძე... ალბათ რა ბანალური დასაწყისია არა?! დღეს უბედნიერესი ვარ, არამხოლოდ მე არამედ ყველა, ჩემი ძმა, ჩემი შეყვარებული და მისი მშობლები, სხვა არც არავინაა საჭირო, რა თქმა უნდა ჩემი 5 ძმაკაცი არ უნდა დამავიწყდეს, ვგიჟდები მათზე...
ავდექი, აბაზანაში სიმღერით შევედი, შხაპი მივიღე, თავი მოვიწესრიგე და ოთახში გამოვედი... საათს შევხედე - 08:52 - სასამართლო 12:00-ზეა, დრო ჯერ კიდევ საყრელად მაქვს, ჩავიცვი
Йой! Нажаль, це зображення не відповідає нашим правилам. Щоб продовжити публікацію, будь ласка, видаліть його або завантажте інше.
რამდენიმე აქსესუარი გავიკეთე, სუნამო ჰაერში გავასხი და უცბად გავირბინე ამ სასიამოვნო სურნელის მქონე შხეფებში... რატომღაც დღეს კარგ ხასიეთზე ვარ, ჩანთა ავიღე, კაბინეტში შევედი, ყველა საბუთი, ქსეროქსი თუ დოკუმენტი ავიღე, საქაღალდეში მოვათავსე ყველაფერი და გარეთ გამოვედი, ვფიქრობ რამე ხომ არ მრჩება, სია ავიღე რომელიც გუშინ ჩამოვწერე და √-ნიშნის დასმა დავიწყე, 13 დოკუმენტიდან ცამეტივე მიმქონდა, დანარჩენი სასამართლოს შენობაში ჩემს კაბინეტში მაქვს შენახული, ისეთ ადგილას სადაც ვერავინ ვერასდროს ვერ ნახავს, არ გეგონოთ რომ სეიფში ან მაგიდის სპეციალურ უჯრაში, გაგიმხელთ პიკასოს რამდენიმე ნამუშევარი კიდია ჩემს ოთახში, ტილოსა და ფიცარს შორის ჩემი დოკუმენტები დევს, ამას ვერავინ ვერ მიხვდება (იმედია მიხვდებით, რასაც ვგულისხმობ ანუ ნამუშევარსა და ფიცარს შორის, ფიცარზე მაგრდება ტილო)
