İyiki Aldatıl mışım...!

2.bölüm

Multı:her şeye rağmen hala gülen bir melis babadağ
Multı video: model sarı kurdeleler

Yavaşça gözlerimi açtığımda, hastane odasında olmayı beklemiyordum. Başım ağrıyordu! Tekrar gözlerimi kapatıp açtım. Görünüşüm bulanıktı. Annemler neredeydi? Ben ne ara gelmiştim. Yine bin ton laf edeceklerdi. Kapının açılması ile içeriye bir hemşire girdi. "meraba küçük hanım? Nasılsın? İyi misin? " diye sordu. "bok gibiyim" ahh! Gerçekten bunu demişmiydim? "allah allah narkozda vermedik ama" dedi şakayla karışık, gözlerimi devirdim. Neydi onlar öyle? Kuruyan dudaklarımı ıslatıp, "annemler dışarıda mı? " diye sordum. Bazı şeyleri kontrol ederken "ailenizle gelmediniz yanınızda telefon olmadığından ulaşamadık" nasıl ya... Hiç bir şey hatırlamıyordum. "bir dakka beni buraya kim getirdi? " diye sordum. Hemşire kaşlarını çatıp, bana doğru eğildi "hatırlamıyor musun? Dün gece bir genç getirdi. Yolda bulmuş" noluyoduk yaa? Yavaş yavaş dün gece olanları düşündüm. En son evden ağlayarak çıktım, aksel peşimden gelmişti gerisi yoktu acaba o muydu? "aramaya gerek varmı? "
"reşit olmadığından evet! "sızlanarak
"aramasam" diye sordum. Kafasını olumsuzca sallayıp "kurallar gereği böyle! Birazdan doktor bey kontrole gelecek, ondan sonra sorun olmazsa ailen gelince taburcu olursun" diyip gitti.

Hemşirenin arkasından ağlayarak baktım. Ne diyeyim ben şimdi bunlara? En iyisi ipek'i aramak.

-2 gün sonra-

Müzik dinlemediği halde kulaklık takan tek kişi ben olmalıydım herhalde "ıyyy iğrenç... Her yer çöplük nasıl yaşıyorsun sen burda" gözlerimi devirerek "çıııık! " diye çığırdım.

"aman.." diyip topuklularının sesimi duydum. "meraklı değilim sana kalk kahvaltıya" "yemicem ben" sesli bir şekilde oflayıp yorganı çekmeye çalıştı! Çalıştı diyorum çünkü arizona kertenkelesi gibi sarılmıştım! "kalk bide geleceğin doktorunun yanında kahvaltı yapmıcam diyo!"diyip çekiştirmeye devam etti. "ne doktoru be! Sen kadın doğum okumuyomusun !" diyip pes ettim. Eliyle ağzını kapatıp böğürüyormuş gibi yaptı "bu ne hal? Valla midem kalktı! Sen nasıl yaşıyorsun? Dur bir bakıcam" yataktan fırlayıp "ne var be halimde?" dedim. Burnunu kapatıp pencerenin oraya gitti. Ama sanırım bir sorun vardı kulaklarımı kapatıp gelen çığlığı şiddetini azalttım.
"aman tanrım! " diyip lavobaya koştu kusuyor olmalıydı. Yatağa tekrar yatıp gözlerimi kapadım. Yerdeki pizzalar benim suçum değildi ama...
"iğrenç olduğunu daha kaç defa söylicem" dudak büküp "bilmem trilyon olmuş olabilir" diyip yatakta dikeldim. "şimdiye kadar nasıl yaşadığını tıp bir araştırmalı! Nasıl ölmedin sen? " yorgun bakışlarımı ona yöneltip "ne güzel olurdu dimi güle oynaya helvamı yerdin" dedim. Benim niye normal bir ablam yoktu ki? Keşke abim burda olsaydı. Çok özlemiştim. Dilini şaklatıp "yok be ben helva sevmem ", "öff. Bi git ya uğraşamıcam" diyip ittirmeye başladım. O kadar güçsüzdüm ki şuan "neyse bugün ablalık yapasım geldi. Anlat neymiş bakalım budalanın derdi? "
"bi git şuradan yaa!" diyip ayağa kalktım. Pencereye doğru giderken gerçekten bende kusacaktım. Okula gitmek ve o şerefsizin yüzünü görmek istemiyordum. Herkez tarafından öğrenilmiş ti. Tabiki de! Kendimi güçsüz göstermicektim ve bugün okula gidip onları bitircektim! Araya hafta sonu tatili de girmesi iyi denk gelmişti.

Şu iki günde farkettiğim bir şey vardı. Aslında şuan onu sevdiğimden değilde... Aldatılmaktı bana dokunan. "aşık mı olmuş bizim kız" diyen ablama! Baktım. Hiç bir şeyi nasıl bu kadar takmamayı başarabiliyordu? "saçmalama ya ne aşkı? " diyerek küçük bir yalan söyledim. "bak bücür! Beni kandıramazsın ben daha senin 8'e giderken geceleri ne için ağladığını biliyordum. " gözlerimi kocaman açarak ona baktım "ne diyosun sen ya? " diyerek öyle bir şey olmadığını inandırmaya çalıştım. "uzatma! adı hatta neydi? "diyip odada volta atmaya başladı. "hatta adı oğuzhan mıydı neydi?" hemen kendimi toparlayıp "şakacı çocuk" dedim. Adını dahi duymak istemiyordum. "anlat! " dedi kararlı bakışlarını üzerimde gezdirirken "tamam şuan anlatmak istemiyorum. Eğer ablalık yapmak istersen okulumu değiştir"
Gözlerini irireştirip "ne! Sen ne dediğinin farkında mısın?" diyerek sordu. "hadi ama senin için fazla zor olmamalı" diyip birazcık egosunu yükselttim. "zaten reşitsinde aileden sayılıyosun" okulumu değiştirmek istiyordum ve babamlara söylesem hayatta kabul etmezlerdi. Yok efendim ben sana dedim filan... Çekilcek bir şey değildi? "iyi tamam gelirim bugün babamlar bekliyor hazırlan hemen" kelimenin tam manasıyla üstüne atlayıp "aslansın be abla! Biliyosun her zaman söylemem" belkide ilk defa diyorumdur "ıyy yapışma hemen"diyip itti "sonra niye iyi değiliz amele sümüğü gibi yapışıyorsun" tam yastığı fırlatıyordum ki "bana muhtaç olduğunu unutma sevgili kardeşim! " diyerek kapıyı çarptı. Kimseye muhtaç olmak istemiyordum işte! Hemen makyaj masası diye evde olan ama harici herşey olan masama oturdum. Elimdeki bir kaç malzeme ile normal halimin makyajını yaptım. Kimseye depresyona girmiş dedirtmem. Solgun yüzümü canlandırıp masadan kalktım. Sıra kıyafetteydi zaten standart olan okul kıyafetim hazırdı. Üzerime de kış ta olduğumuzdan ince bir kazak geçirdim bu yeterdi. "meliiiis! Kalk artık!" bağırmasıyla yerimden zıplayıp içeri geçtim. Daha fazla sinirlendirmeye gerek yoktu şimdi! Yüzümü düzeltip "tamam anlıyorum yani beni çok seviyorsunuz ama geldim işte" diyip ağzıma bir zeytin attım. Kahvaltı yapmıcaktım. "oyy kıyamam ya... Zavallı nasılda kendini kandırıyor? " diyen ceyda'ya tek kaşımı kaldırdım. "ay başladık yine" diyen annem di. "ahh ne şakacı bir ablasın, bende seni seviyorum" diye yapmacıktan söyledim. "aman kalsın istemez "
"zaten şaka yapmıştım sevilmiyorsun da" dedim. Yapay bir şekilde gülümseyip "neyse ben okula gidiyorum. Orda bir şeyler yerim" diyip tam gidiyordum ki beni bir şey durdurdu. Bir zarf? Yarışmadan gelen! Hemen babamın yanından alıp elimde gezdirdim bana gelmişti!