Bijles | kort verhaal

10

'Je houdt van spruitjes?', vroeg Vieve hem met een vies gezicht. 'Bah'.

Raaf keek op en lachte, waardoor er kuiltjes verschenen in zijn wang. 'Zo vies is dat niet'.

'Echt wel', ging Vieve tegen hem in waarna ze hem een duwtje geef. 'Ik háát spruitjes. Zo vies'.

Raaf gaf Vieve ook een duw waardoor ze achterover op het bed viel. Snel sprong hij bovenop haar. Zijn handen vlogen over haar lichaam en Vieve gilde het uit. 'Stop!', riep ze. 'Stop, alsjeblieft! Ik kan niet tegen kietelen'.

'Zolang jij je woorden niet terugneemt, zal ik niet stoppen', grijnsde Raaf terwijl hij doorging met kietelen.

'Jij bent zo gemeen', blies Vieve uit terwijl ze op adem probeerde te komen.

'Zeg het!'.

'Oké!', gilde Vieve. 'Oké, ik neem mijn woorden terug. Spruitjes zijn lekker'.

Langzaam stopte Raaf met kietelen en glimlachte tevreden naar haar. 'Was dat nou zo moeilijk?'. Hij leunde naar voren en drukte een kus op haar lippen.

'Mhm', mompelde Vieve terwijl ze haar ogen sloot. 'Best wel'.

Raaf prikte met zijn vinger in haar zij waardoor Vieve haar ogen meteen weer opende. 'Jij vervelend joch!', riep ze uit en keek hem quasi boos aan. 'Nu moet je stoppen hoor'.

Raaf stak zijn handen in de lucht en rolde van haar af. 'Rustig maar. Ik stop al'.

Vieve knikte. 'Goed zo'.

Een halfuur later stonden ze bij de voordeur. Raaf had net zijn jas aangetrokken en stond op het punt te vertrekken. Vieve trok een pruillip. 'Kan je echt niet blijven eten?'

Raaf schudde spijtig zijn hoofd. 'Nee, sorry. Mijn vrienden rekenen op mijn komst'.

'Jammer', vond Vieve terwijl ze hem naar zich toe trok. 'Maar ik ben wel blij dat je langs bent geweest'.

Raaf glimlachte. 'Morgen weer bijles toch?'

Vieve dacht even na en knikte toen. '3 uur he?'

'Ik zal er zijn', zei Raaf waarna hij een kus op haar lippen drukte. 'Tot morgen'.

'Tot morgen', mompelde Vieve terwijl ze in de deuropening bleef staan tot hij uit haar zicht was verdwenen.