Cheat me, b brave story

Hoofdstuk 14, Alone

Veer POV:

De volgende dag fiets ik met pijn in me buik naar school. Ik weet dat iedereen me raar aan gaat staren. Ik weet dat ze me allemaal een slet vinden. Ik weet dat mijn vriendinnen ook boos zullen zijn. Ik kom aan oo het schoolplein en doe mijn fiets op slot. Dan loop ik heel snel naar de ingang van de school. Ik hoor mensen lachen. Ik hoor mensen roepen naar mij. Ik ren de school in. Snel naar mijn kluis. Jas erin. Er komt iemand aan. Een jongen én achter hem een meisje. Het meisje komt te voorschijn. 'Ben je weer vreemdgegaan?', zegt ze en ze lacht keihard. 'Als je toch de hoer gaat uithangen, ik weet wel klanten voor je hoor', zegt ze lachend. 'Hoeveel kost het?', vraagt de jongen. De bel gaat. Gered door de bel. 'Ik moet naar me les', zeg ik en ik loop weg. Die twee lachen nog keihard verder. Dit had ik kunnen verwachten. Ik loop lokaal 134 in, nederlands. Laura komt binnen. En ze kijkt me toch boos aan. Ze gaat aan de andere kant van de klas zitten. Rianne en Iris komen de klas ook in. Ze kijken me aan en schudden hun hoofd. Dan gaan ze bij Laura zitten. Richella komt ook de klas in. Ze kijkt me aan en loopt naar me toe. 'Denk eens na bij wat je doet, Laura is toch je vriendin? Vriendinnen doen dit niet. Vriendinnen hangen de hoer niet uit bij haar vriendje', zegt Richella. Ze loopt weg en gaat bij Laura zitten. Dan komt Robin binnen. 'Ga toch naar het hoerenhuis', schreeuwd Robin en ze gaat ook bij Laura zitten. Fijn dat mijn 'vriendinnen' me ook steunen in deze tijd. Tijdens alle lessen zit ik alleen. Als ik langs mensen loop hoor ik ze over me praten en lachen ze keihard. Ik voel me vreselijk. En niemand begrijpt me. Voel me alleen en dat ben ik ook. Uit school fiets ik door naar me paard. Alleen hem heb ik nog. Hij zal mij altijd blijven steunen. Ik kom aan en ga in zijn stal zitten. Ik denk na over alles wat er gebeurd is. Het is zinloos. Ze vergeven ne het nooit en vergeten het al helemaal niet. Ik besef dat ik beter maar naar huis kan gaan en fiets richting mijn huis. Als ik thuiskom stap ik mijn huis in. 'Kan jij boodschappen doen?', vraagt mijn moeder. Ik zucht. Ze geeft me geld en ik loop het huis uit. Meestal ga ik op de fiets, maar dit keer wilde ik persé lopend. Ik loop een steegje in omdat dat sneller is. Een paar jongens lopen ook het steegje in. Ik herken ze. Ze zitten op mijn school. Één van die jongens duwd me tegen d  muur van het steegje. 'Hey hoertje', roept een ander. 'Wij willen je klanten wel zijn', grijnst er één. '20 euro betalen we voor een snelle', zegt de ander. 'Nee', zeg ik zacht. 'We weten dat je het wilt', zegt de Één. Ze gaan aan me zitten. Ik wil dit niet. Maar het lukt niet om iets te doen...ben versteend...in shock. Ik weet het niet. Al snel word ik keihard op de grond gegooid. Mijn hoofd doet pijn. Wat er allemaal gebeurd weet ik niet zo goed. Wat ik wel weet is dat ik ze allemaal, één voor één, in me voel. Ruw, hard, pijnlijk, zonder gevoel. Ik hoor ze nog lachend weglopen. Ik ga rechtop zitten. 20 euro ligt op de grond. Ik pak het op en sta op. Ik doe me broek weer aan en stop de 20 euro in me broekzak. Ik ben echt een hoer...het is waar wat ze zeggen. Ik hoor thuis in het hoerenhuis. Ik hoor hier niet thuis. Niet op deze plek. In dit land. In deze wereld. Ik verstop mijn hoofd in mijn handen. Tranen overal. Ik snik en veeg de tranen weg. Ik moet het gewoon accepteren. Ik ben een hoer. Ik loop snel het steegje uit en besluit om niet meer via steegjes te gaan. Ik loop de dirk in en koop wat eten. Ik loop terug naar huis. Snel. Heel snel. Als ik thuis ben ren ik meteen naar boven. Dan beginnen er steeds meer tranen te komen. Ik voel me vies...en dat ben ik ook.