30 saniye

0.1

*"karanlık geçmişin aydınlık geleceğe bıraktığı en derin izlere.."*
~~~

'Kaybolmuş hissediyorum..
Ve şimdi nereye gideceğimi bilmiyorum..
Gerçekten evim diyebileceğim bir yere sahip değilim artık.. '

Şarkının sözleri kulaklarımda çınlıyordu. Soğuktan kıpkırmızı olan ellerimi hissetmezken birbirine çarpan dişlerimin takırtısını duyabiliyordum. Son kez arkama baktım. Yanıp tutuşan eve son bir kez daha veda ettim. Hayallerimin, gençliğimin, umutlarımın büyüdüğü yere son kez ağladım. Şuan içinde olduğum durum bana pahalıya patlayacaktı. Biraz endişe, biraz hüzün ve fazlaca korku ile adımlarımı hızlandırdım. Bir yandan hıçkıra hıçkıra ağlarken diğer yandan parmaklarımı sıkıyordum. Beyaz arabama binip derin bir nefes aldım. 'sakin ol.. Birşey olmayacak..' Her ne kadar kendimi sakinleştirmeye çalışsamda neler olacağını çok iyi biliyordum.

İşte... Gelmiştim. Titrek bir nefes alıp, bütün cesaretimi topladım ve kapıyı çaldım. Tırnaklarım avuç içime batıyordu. Evin hizmetlisi  kapıyı açınca herhangi bir şey söylemeden içeri girdim. Merdivenlerden gelen topuklu ayakkabı sesleri felaketin yaklaştığını gösteriyordu. Kendimi hazırlayıp söyleyeceğim şeyleri toparladım. Babaannem bütün sertliği ile karşımda dikilirken konuşmak kolay olmayacaktı.

"B-ben bir şey-" elini havaya kaldırarak beni susturdu. Gözlerimi kapatarak söyleyeceklerini dinlemeye başladım. Ama hayır.. Hiçbirşey demedi. Tekrar gözlerimi açtım ve karşımda dikilen iki adamı görünce ağlamaya başladım.

"Hayır.." yalvarır gibi çıkan sesim pek işe yaramamıştı.
"Yemin ederim isteyerek olmadı babaanne.. Lütfen yapma bunu bana!" son cümlem çığlıktan farksızdı.

"Mia şuan ne yapıyor biliyor musun? Yaşamak için savaşıyor.. Peki neden? Çünkü yaramazlık yaptı!" Evet Mia benim kuzenimdi.. Ve şuan nerede olduğunu bilmiyordum. Sadece arabasıyla kaza yapmıştı. Fakat babaannem onun canı için değil araba için endişelenmişti. Ve sonuç olarak Mia ceza almıştı.. Şimdi bende ilk cezamı alıyordum.

"Benim cezam ne peki?"

"Mia'nın yanına gidiceksin.. Orda fazlasıyla öğrenirsin zaten." şaşırsamda sevinmiştim. Aylardır görmediğim kuzenimin yanına gidiyordum. Kolumdan tutan adama karşı koymadım. Arabaya binip giderken başıma neler geleceğinden haberim yoktu. Sessizliğin ortasında var gücüyle çalan telefonuma bakınca gözlerim bir kez daha doldu.

"Efendim anne?" dedim sesimin titremesini önleyemeyerek.

"Annecim korkma baban bulucak sizi.. Sakın korkma!" ağlıyordu.. Hemde hıçkıra hıçkıra. Onu duyunca bende ağlamaya başladım.

"Ağlama anne.. Hakettim galiba." Ve bir hıçkırık daha.

"Hayır güzel kızım, o kadının sizi kapatmaya hakkı yok!" ben cevap veremeden görevli adam telefonu aldı elimden. Ve gelmiştik işte..

Civarda ev ve yolun olmaması beni daha fazla korkuturken, titremem artmıştı. Beni arabadan indirip giden arabanın arkasından baktım yaklaşık 10 dakika. Korkudan buz gibi olan ellerimi ağzıma kapattım. Yanımda telefonumda dahil olmak üzere hiçbir şey yoktu. Etrafımda çığlık atan kuşlar ve kararmaya başlayan hava ile koşmaya başladım. Nereye gittiğimi bilmeden koştum,koştum ve koştum.. Ta ki iri bir cüsseye çarpana kadar. Çığlık atmak için ağzımı açtığımda izin vermeyen ellerin sahibi konuşmaya başladı.

"Sonunda buldum seni!"

Kollarında çırpınsamda onun ilerlemesine engel olamıyordum. Tek katlı bir evin önüne geldiğimizde ben çırpınmayı kestim, o da yürümeyi..
Kapıyı açıp beni içeri itince gücüm yettiğince çığlık attım. Aynı anda odaya doluşan adamlar ile sıkı bir küfür ettim.

"Oo yeni kız ha?" dedi içlerinden biri. Diğeri ise elinde ki kağıda bakarak yüksek sesle okudu.
"Chloe Barnes, 21 yaşında, psikolog adayı, buraya gelme sebebi ise evi yakmış.." saniyelik bir sessizlikten sonra bir kahkaha tufanı koptu. Karşımda ki odadan çıkan kişi ile yüzümü kocaman bir gülümseme aldı.

"Mia!" birkaç dakika donup kaldıktan sonra bana doğru koşarak sarıldı.

"Chloe ne işin var burada?" cevap verecekken omzundan akan kanı görmemle kelimeler boğazıma takıldı. O da bunu farkettiğinde gözleri büyüdü.

"Sorun yok merak etme. İyiyim ben.." dedi hızlı hızlı.

İnanmamıştım tabikide. Üstü başı yırtılmış, yüzünün bazı yerleri ise morarmıştı.
"Chloe hanım, seninle ilgilenecek kişi benmişim" arkamı dönüp konuşan adama baktım. Hakkında hiçbir şey düşünmeden kafamı salladım. Kolumu tutup beni odaya götürdü. Tek bir penceresi dahi olmayan odaya...

"Aç mısın?" yumuşak bir ses tonu vardı. Yangın sebebi ile kahvaltı yapamamıştım ve saat tahminimce dörde geliyordu. Yavaş bir şekilde kafamı salladım. O ise yanımdan kalktı ve gitti. Kesinlikle İyi insanlar değillerdi. Yaklaşık on dakika sonra elinde tepsi ile geldi. Büyük bir açlıkla yerken yemeğimi beni izliyordu. Utanarak başımı eğdim.

"Böyle yapma.. Ye yemeğini." dedi. Fakat bu seferki ses tonu farklıydı. Her an dövecekmiş gibi sert bir ton kullanmıştı. Yediklerim boğazımda takılsa bile yemeye devam ettim. Sonunda bittiğinde tepsiyi önümden alıp gitti. Kapıyı kapatınca etraf karanlığa büründü. Dizlerimi kendime çekip beklemeye başladım. Ama kimse gelmedi. Saatler geçti ve tek bir ses yoktu. Zaten yorgundum, uykuya teslim ettim kendimi..

****

Uyandığımda etraf hâlâ karanlıktı. Fakat kapı aralık bir şekildeydi. Birkaç dakika durup ses var mı diye kontrol ettim. Ama hayır yoktu.. Yavaş adımlarla yerimden kalkıp kapıyı iyice araladım. Birkaç kontrolden sonra çıktım fakat etraf zifiri karanlıktı. Bu evde hiç mi ışık yoktu? Mia'yı bulmam lazımdı. Gözlerim karanlığa alışınca etraftaki nesneleri ayırt etmeye başladım. Koltuk, masa ve... Laptop.
Laptobun tuşlarına rastgele basarak ışığını yaktım. Ekranını önüme tutarak etrafın aydınlanmasını sağladım. Bütün odaların kapısı açıktı. Sırayla hepsine gezdirdim laptobu. Ama boştu.. Mia'da dahil olmak üzere kimse yoktu. Korkuyordum..
Son odadan da çıktığımda kapının arkamdan gürültüyle kapanması ayaklarımı yere çiviledi. Ağlayamıyordum, çığlık atamıyordum. Ensemde hissettiğim nefes ile gözlerim sonuna kadar açıldı. Dişlerim dudaklarımı kanatırken titredim...

****

Selam gençler.. Bölümleri yavaş getirmek istiyorum ama bu pek mümkün olmuyor :) lütfen destek verin..