Mine Not Wanted Mate ✅

16. Het is niet mijn fout als hij een ledemaat mist

🐺Nina🐺

Ik ben al twee dagen aan het rondzwerven in de bossen rondom de territoriumgrens van mijn pack. Ik heb samen met Val besloten -je hoort het goed, ze praat weer tegen me, om die eikel te vergeten. Hij kan opflikkeren met zijn Chelsy. Dus ik vind het wel tijd om terug te keren naar mijn ouders en Evy.

Ik loop terug naar de grens. Gelijk word ik tegengehouden door grenswachters. "Verander," zegt één van hen. Ik schud mijn hoofd, denken ze dat ik gek ben. Als ik verander ben ik naakt. Dan maar de pack-link gebruiken.

"Het liefst niet, want ik heb geen kleding," mindlink ik naar een van de wachters.

"De wolf is van deze pack," zegt de wachter tegen de andere grenswachters. Ze knikken en gaan aan de kant. Wat is het toch handig dat ik nog steeds gebruik kan maken van de pack-link.

Ik loop rechtstreeks naar mijn huis en trap op de deur. Ik hoor gestommel aan de andere kant van de deur en dan gaat hij open. Mijn moeder staat in de deuropening. Als ze mij ziet krijgt ze tranen in haar ogen. Ze gaat door haar knieën en knuffelt me. "Doe ons dit niet nog eens aan!" Ze kijkt me waarschuwend aan en daarna vallen er een paar tranen op de grond.

Ik knik met mijn kop en daarna probeer ik met mijn hoofd aan te geven dat ik naar boven wil om me om te kleden. Ze begrijpt me, staat op en laat me langs haar naar boven lopen.

Ik loop mijn kamer in en verander terug ik trek snel een setje ondergoed en kleren aan. Daarna ga ik meteen naar de woonkamer om mijn ouders te knuffelen.

*

Het is nacht en ik lig weer in mijn bed. Ik kan alleen niet in slaap komen. Ik heb het gevoel dat ik iets mis. Gisteravond en eergisteravond ook al. Ik weet dat het komt omdat ik mijn mate heb afgewezen. Ik hoop dat dat gevoel snel verdwijnt.

Ik doe mijn ogen dicht, voor alweer een poging om in slaap te komen.

*

Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan. Ik heb de hele tijd liggen piekeren.

Het is vijf uur 's ochtends en ik zie het nut er niet meer van in om in bed te blijven liggen. Ik sta op uit mijn bed en besluit om te gaan rennen buiten. Dan doe ik niet alleen mezelf een lol, maar ook Valerie.

Ik zet één stap buiten de deur en meteen word ik tegen de deur gedrukt. Ik laat een grom horen, maar het schrikt degene die mij vast heeft niet af. Ik snuif een keer om te ruiken wie het is. Gelukkig herkende ik de geur. Soms is het toch wel handig om een wolf te zijn.

''Max," zeg ik emotieloos.

"Meekomen," antwoordt hij op dezelfde manier als ik.

"Wat zijn we toch weer aardig," mompel ik. Ik zucht. "Ik heb zeker weer geen keuze?" vraag ik.

Hij schut zijn hoofd en pakt mijn linkerpols beet. Ik zucht nogmaals, zodat hij zeker weet dat ik hier niet aan mee ga werken.

"Kom alsjeblieft mee." Hij kijkt me smekend met puppy-oogjes aan.

"De vorige keer dat je dat zei, eindigde het met mijn afwijzing. Ik hoop voor je dat je deze keer wel een goede reden hebt." Ik leg de nadruk op wel. Vervolgens kijk ik hem doordringend aan.

"Kom nou gewoon mee." Hij kijkt me hoopvol aan. "Ik doe alles, als je maar meegaat," fluistert hij erachter aan.

Ik krijg een grijns op mijn gezicht. "Alles?" herhaal ik hem.

Hij zucht vol tegenzin. "Jammer genoeg wel."

"Oke, ik ga wel mee." Meteen nadat ik dat heb gezegd, trekt Max me in een knuffel. Ik span al mijn spieren aan, maar ontspan ze uiteindelijk weer. Ik sla mijn armen om Max heen.

"Laat me alsjeblieft niks geks doen," mompelt Max als hij terug trekt uit onze knuffel.

Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. "Ik beloof niks."

"Oh, wat heb ik mezelf aangedaan," zegt hij dramatisch. Ik lach alleen maar om zijn toneelspel. "Maar nu even serieus, meekomen," onderbreekt Max mijn gelach.

Ik knik twijfelend en hij draait zich om. Hij loopt weg en ik volg hem.

*

Zoals ik eigenlijk al had verwacht, komen we aan bij het pack-huis. "Ik moet zeker met de Alpha gaan praten?" zeg ik terwijl het eigenlijk een vraag is.

Max knikt als antwoord. "Hij heeft zichzelf sinds dat jij hem hebt afgewezen opgesloten in zijn kamer. Niemand is het gelukt zijn kamer te betreden, zelfs Chelsy niet." Als hij haar -hoor de afkeer, naam noemt begin ik spontaan kotsneigingen te krijgen.

Ik rol mijn ogen. "Dus?" zeg ik kill.

"Dussss, nou ik dacht dat jij misschien kan praten?" Hij kijkt me hoopvol en smekend aan.

Ik kijk hem fronsend aan. "En waarom zou ik dat doen? Ik hoef hem nu -en de rest van mijn leven, niet te zien." In mijn stem is geen enkele emotie te horen. Ik voel dat Valerie het wil overnemen, maar als dat zou gebeuren zou mijn ex-mate voor zijn leven moeten vrezen. Ik probeer me er daardoor tegen te verzetten. Ik mag dan wel woedend zijn op hem, maar ik wens hem niet de dood toe.

"Omdat ik er alles voor zou doen," zegt hij.

"Urgh, best! Maar het is niet mijn fout als ik het alleen maar erger maak of als hij een ledemaat mist," zeg ik terwijl ik onschuldig mijn schouders ophaal.

Ik hoor Valerie in mijn hoofd grinniken. "Maak daar maar ledematen van." Ik grijns om haar opmerking.

Max zucht. Hij seint daarna naar mij dat ik hem moet volgen. Als één of ander hondje loop ik achter hem aan. Na een hele kruistocht door het huis, zijn we aangekomen voor een deur. Ik weet dat het de deur is van de kamer van Cameron.

Ik ga voor de deur staan en kijk naar Max. Hij zucht en gebaart dat ik op de deur moet kloppen.

Dit zorgt ervoor dat ik ook een zucht slaak. Ik til mijn arm op en klop drie keer op de deur. "Ga weg," hoor ik iemand met een schorre stem zeggen.

"Oke," zeg ik droog en ik wil aanstalten maken om me om te draaien en weg te lopen, maar natuurlijk moet Max me tegenhouden. Soms is dat wezen echt vermoeiend.

Ik hoor voetstappen richting de deur komen. De deur wordt geopend en een vermoeid ogende Cameron staat in de deuropening. Hij ziet er heel slecht uit. Zijn ogen staan treurig, zijn houding is gespannen en dan heb ik het nog niet over de rest. "Wat kom je doen?" Hij kijkt me onbegrijpelijk aan met zijn karamel kleurige ogen.