Mine Not Wanted Mate ✅

34. Ik vergeef je

🐺Cameron🐺

Nina ligt vredig te slapen op mijn schoot, in mijn armen. Ik kijk geen seconde meer naar de film die ik had opgezet. Ik kan me allen maar focussen op het prachtige gezicht van mijn vredig slapende mate.

"Ex-mate," herinnert Valentijn mij. "Ze heeft je afgewezen." Ik zucht. Ze heeft me dan misschien afgewezen, maar ik geef de hoop niet op. Nina is en blijft van mij. Ik zou niet kunnen leven met de gedachte dat Nina met iemand anders is.

"Maar zelf kun je wel met iemand anders zijn?" vraagt Valentijn met een sarcastisch lachje. Ik weet dat ik nooit iets met Chelsy had moeten doen, maar ik werd gedwongen. Mijn ouders zeiden dat als mijn mate niet mee ging werken, ze een andere Luna voor mij zouden uitzoeken. Ik heb Chelsy moeten marken, maar ik wilde nooit verder gaan. Toen Nina mij afwees, heb ik Chelsy zo snel als ik kon gedumpt.

Nina beweegt een klein beetje zodat ze comfortabeler ligt. Met haar linkerzijde en haar hoofd ligt ze tegen mijn borst aan. Haar linkeroor precies op de plek waar mijn hart is.

Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Waarom kan Nina niet altijd zo zijn? Waarom moet ze altijd moeilijk doen? Komt dit allemaal doordat haar moeder dood is door mij?

Ik zucht diep. Ik pak Nina op in bride-style en til haar naar boven. Nu ze toch niet wakker is en ze toch niet kan tegenstribbelen, neem ik haar mee naar mijn kamer. Ik heb geen zin om afscheid te nemen van haar.

Ik leg Nina voorzichtig neer op mijn bed. Zodra ik geen fysiek contact meer heb met Nina, hoor ik haar een zacht verdrietig geluidje maken. Alweer verschijnt er een glimlach op mijn gezicht door mijn schattige mate.

De tien seconden dat ik haar niet aanraakte, waren lang genoeg. Ik ga naast haar liggen in bed en trek haar zo dicht als mogelijk tegen mij aan. Nu maakt Nina een tevreden geluidje. Een kort lachje ontsnapt uit mijn mond.

Zelf begin ik ook moe te worden. Uiteindelijk van ik kijkend naar mijn slapende mate in slaap.

*

Ik schrik wakker door een blije kreet. Naast mij voel ik iets bewegen. Ik open mijn ogen en zie mijn moeder in de deuropening staan. Ze kijkt naar mij en Nina. Ik wend mijn blik af naar Nina. Ze is rechtop gaan zitten en kijkt vragend om haar heen; ze heeft natuurlijk geen idee wat ze hier doet.

"Hebben jullie het matingsproces voltooid?" gilt mijn moeder enthousiast. Nina kijkt mij recht in de ogen aan met een woedende blik.

Fijn, ze is weer boos op me.

"Nee, mam," zeg ik terwijl ik Nina een verontschuldigende blik toewerp. Ze negeert mijn verontschuldiging door haar ogen te rollen en weg te kijken. Ze staat op uit het bed en loopt langs mijn moeder de kamer uit. Zo snel als ik kan sta ik ook op uit mijn bed en sprint achter haar aan. Ik laat mijn moeder achter in de deuropening van mijn kamer.

Door de geur van Nina te volgen, weet ik te achterhalen waar ze zich verscholen houdt. Ze is naar de logeerkamer gegaan waar ik haar eergisteren in had gelegd. Toen ik 's nachts thuiskwam met Nina in mijn armen, heb ik Nina met heel veel moeite in een andere kamer neergelegd. Het liefste had ik haar naast mij neergelegd, maar mijn wolf had mij overtuigd dat ze zich dan 's ochtends dood zou schrikken.

"Nina, doe alsjeblieft de deur open," smeek ik haar. Als ik geen reactie krijg, begint mijn geduld op te raken. "Nina, ik weet dat je hierbinnen bent. Doe de deur open of ik trap hem in," waarschuw ik haar dreigend. Ik hoor iemand naar de deur sloffen en de deur gaat van het slot af.

Ik stap meteen de kamer in en Nina staart me met een emotieloze blik aan. "Sorry voor mijn moeder," verontschuldig ik me.

Ze rolt haar ogen. "Daar gaat het helemaal niet om," zegt ze verveeld. "Wat er echt is, is dat jij doet als of ik van jou ben. Je laat me niet gaan naar de mensen naar wie ik heen wil gaan. Je laat me niet eens mijn eigen ouders opzoeken," zegt ze. Haar ogen staren doelloos voor zich uit.

"Sorry."

"Sorry waarvoor?" sist ze. "Het is niet dat met één sorry alles weer helemaal oke is." Haar ogen vinden die van mij. Ze zien er verloren uit.

"Sorry voor alles. Als je naar huis wilt, ga maar. Ik hou je niet tegen. Ik zal je nooit meer tegenhouden," zeg ik met pijn in mijn hart.

Afwachtend op haar reactie staar ik naar haar. Mijn mate.

🐺Nina🐺

"Sorry voor alles. Als je naar huis wilt, ga maar. Ik hou je niet tegen. Ik zal je nooit meer tegenhouden," zegt Cameron met een pijnlijke blik in zijn ogen.

Ik sta versteld door de woorden die zonet uit zijn mond kwamen. Laat hij mij gaan? Heeft hij de hoop opgegeven?

Er loopt een traan uit één van Cameron's mooie karamel kleurige ogen. Zonder er verder nog bij na te denken, loop ik op hem af. Ik sla mijn armen om hem heen, laat mijn hoofd op zijn borst rusten en laat hem zijn armen om mij heen slaan. "Ik vergeef het je," zeg ik zachtjes.

Cameron trekt terug uit onze knuffel. Hij kijkt mij recht in mijn ogen aan. "Wat zei je?" vraagt hij hoopvol.

"Ik vergeef het je," herhaal ik mezelf, maar dit keer iets harder. "Het is niet jouw schuld dat mijn moeder dood is. Dat is het ook nooit geweest. Jij was gewoon degene waar ik mijn woede op af richtte. Alleen maar omdat jij een rol had in de oorzaak." Cameron's ogen lichten op.

Nog geen seconde later zijn zijn lippen op die van mij. En ik doe er niks tegen. Ik laat het allemaal toe. Ik ga zelfs mee met de kus.

---
Dit is het allerlaatste hoofdstuk van Mine Not Wanted Mate. Er komt nog een epiloog.

Ik schreef dit hoofdstuk en ik kon niet anders dan hiervan het einde maken. Toen Cameron zich verontschuldigde, kon ik Nina niet nog langer boos laten zijn.

Toen ik het vorige hoofdstuk schreef had ik geen idee dat het einde al zo dichtbij was. Maar 1 hoofdstuk later blijkt het te zijn dat dat het op een na laatste hoofdstuk was.

Het epiloog komt morgen online!

-x-
love0for0drama