Untold Feelings "Greek Version"

Πίσω στον χρόνο

Flashback:Καλοκαίρι του 2012

Καθόμουν σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο κοντά στο σπίτι μου και διάβαζα ένα βιβλίο.Είναι περίεργο πως ένα βιβλίο φαντάζει τόσο διαφορετικό όταν αρχίζεις να βιώνεις την ζωή σου.Πως καταφέρνεις τελικά όχι να προσπαθείς να γίνεις ο πρωταγωνιστής του,αλλά να εντοπίζεις κοινά χαρακτηριστικά με αυτόν,να ενώνεσαι πραγματικά με αυτόν κάνοντας τον κομμάτι σου.Όπως πλέον γίνονται και οι άνθρωποι γύρω σου.Το θέμα είναι πως επιλέγεις να το κάνεις αυτό.Τον τρόπο που θα συνδεθείς μαζί τους.Σε λίγους μήνες γίνομαι 17 και όμως θέλω να γυρίσω το χρόνο όταν ήμουν 14.Που δεν χρειαζόταν να πάρω μεγάλες αποφάσεις για την ζωή μου.Που ότι ένιωθα ήταν ακόμα παιδικό.Μεγαλώνω όμως.Και τώρα έχω να πάρω μία σοβαρή απόφαση.Προσπάθησα να διαβάσω το βιβλίο μου προσπαθώντας  να ξεχαστώ λίγο.Όμως η καρδιά και το μυαλό όταν συνεργάζονται παίζουν περίεργα παιχνίδια.Παιχνίδια που όχι απλώς κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να αποφύγει,αλλά παιχνίδια που  ποτέ κανένα ανθρώπινο ον δεν μπόρεσε να τα κατανοήσει.Το βιβλίο μιλάει για μία κοπέλα με ένα ιδιαίτερο δεσμό που έχει με τα όνειρα.Ένα κοινό με την πρωταγωνίστρια  που με έκανε να συνδεθώ μαζί της διαβάζοντας απλώς την υπόθεση του βιβλίου.Πιστεύω τυφλά στα όνειρα.Πάντα έλεγα πως ήταν το κλειδί της ευτυχίας του ανθρώπου.Ποτέ δεν θα το άντεχα να μου στερήσουν τα όνειρα μου.Στο κεφάλαιο όμως που βρίσκομαι τώρα η ίδια προσπαθεί να μείνει μακριά από το αγόρι που της δημιούργησε ένα χείμαρρο συναισθημάτων.Γιατί;Γιατί έτσι πρέπει.Και μπορώ να την καταλάβω απόλυτα.Γιατί βρίσκομαι ακριβώς στην ίδια θέση με εκείνη.Μου προσφέρεται μία ευκαιρία ,μία ευκαιρία που φανταζόμουν μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα.Και όμως το σωστό  θα είναι να μην κάνω τίποτα.

“Heyτι κάνεις εδώ μόνη σου;”Άκουσα μία οικεία φωνή και γύρισα για να δω την Κateπου είχε κάτσει δίπλα μου.

“Διαβάζω.Και δεν είμαι μόνη μου.Ένα βιβλίο είναι πάντα μία καλή παρέα.”Της είπα και προσπάθησα να ψευτοχαμογελάσω.

“Σοβαρά Lily;Μπορείς και καλύτερα από αυτό.Έλα πες μου τι έχεις.”Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω πως ενώ με ήξερε μόλις λίγους μήνες,μπορούσε να δει μέσα από τα μάτια μου και να καταλάβει τι σκέφτομαι,τι νιώθω.Ακόμα και το τι κρύβω.Ελάχιστοι άνθρωποι το έχουν κάνει αυτό.Ποτέ όμως κανείς τόσο γρήγορα.Και αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ.

“Δεν είναι κάτι βρε Κateμου,θα μου περάσει.”Προσπαθούσα να αποφύγω την συζήτηση,αν και κάτι τέτοιο ήταν μάταιο.