Untold Feelings "Greek Version"

Είναι πια αργά

~Νόμιζα πως σαν άνθρωπος είχα ξοφλήσει, πως όλα τελείωσαν εκείνη την ημέρα για μένα.. μέχρι που ήρθες εσύ~

Θα έπρεπε να νιώθω διαφορετικά. Θα έπρεπε όλο αυτό να μου ήταν εύκολο. Άλλωστε δεν είναι καν δική μου. Την είδα πως τον κοίταγε. Την έχει πληγώσει, της έχει κάνει τόσα και όμως εκείνη ήταν έτοιμη να του δώσει μία ευκαιρία. Παίζει μαζί της και εκείνη ενώ το βλέπει, ακόμα του δίνει μία ευκαιρία. Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο αφελής μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. Είναι τόσο αθώα που σχεδόν όλο αυτό το σχέδιο γίνεται αδύνατο να το πραγματοποιήσω. Όμως όπως είπα είναι σχεδόν αδύνατο. Γιατί πλέον δεν υπάρχει γυρισμός. Έπρεπε να πληρώσει, να πληρώσει για κάθε κόστος για αυτό που μου έκανε ακόμη και αν την πληρώσει κάποιος που δεν το άξιζε. Το ξέρει πως ότι και να κάνει εκείνη θα ήταν εκεί για εκείνον, πάντα στο ίδιο μέρος περιμένοντας τον μήπως γυρίσει και ξέρω πως αν αυτό άλλαζε, ακόμα και εκείνος θα πληγωνόταν, γιατί τον ξέρω καλά ώστε να ξέρω πως νοιάζεται για εκείνη. Αλλά ακόμα και αν δεν το έκανε, είναι αρκετά εγωιστής ώστε να τον πονέσει που θα έχανε κάτι δικό του ας μην το ήθελε. Και όμως τώρα είναι διαφορετικά. Δεν θέλω απλώς να του την στερήσω. Θέλω να γίνει δική μου με κάθε στόχος. Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν τους είδα μαζί να μιλάνε, το μόνο πράγμα που ήθελα ήταν να την πάρω μακριά και να φύγουμε. Όχι όμως γιατί φοβόμουν μην της αποκαλύψει κάτι αλλά γιατί... με ενόχλησε που της μιλούσε, με ενόχλησε που την ακουμπούσε. Δεν θέλω καν να την  αγγίζει. Γιατί όμως; Δεν πρέπει να με ενδιαφέρει τι κάνουν αυτοί. Έχω ένα σχέδιο και πρέπει να το τηρήσω πάση θυσία. Όμως όλα φαίνεται να αλλάζουν. Ειδικά τώρα, τώρα που αγγίζω τα χείλη της και πάλι. Δεν φανταζόμουν ότι τα χρειαζόμουν τόσο, ούτε καν είχα σκεφτεί ότι μου είχαν λείψει από την προηγούμενη φορά. Σχεδόν νιώθω πάλι ζωντανός. Όχι όμως δεν γίνεται. Εγώ πέθανα εκείνη την ημέρα. Την ημέρα που έφυγε εκείνη. Ότι ένιωθα σαν άνθρωπος πέθανε τότε. Και όμως το φιλί της, το φιλί της αρχίζει να θολώνει την κατάσταση. Ευτυχώς όμως όταν απομακρυνόμαστε όλα επανέρχονται στο φυσιολογικό τους και επιτέλους αρχίζω να ξαναπερνώ  τον έλεγχο του εαυτού μου. Βιάστηκα να μιλήσω όμως. Μόλις ανοίγει τα μάτια της, αυτά τα όμορφα μελί μάτια της είδα ένα συναίσθημα που είχα ξεχάσει πως είναι, που είχα καιρό να νιώσω. Με κοιτούσαν με... αγάπη.

"Flynn;" Ρώτησε ακόμα με εκείνο το βλέμμα στο πρόσωπο της.

"Ναι;" Της είπα προσπαθώντας ακόμα να συνέλθω από την όλη κατάσταση.