KALPTEN PARMAK UÇLARINA

2| Sonun Başlangıcı

Bölüm Şarkıları:
Kaan Boşnak - Yorgunum ve Ağrılar
Yüzyüzeyken Konuşuruz - Bodrum

10.59| "Kendimi çok yüksek bir binadan atmış da ölmemiş gibiyim..."

🍃

Varlığım yeryüzünün kirli topraklarına kendi saflığını kanıtlamak için düşen bir su damlası misali, hem saf hem kirli. Kalbim bir alzheimer hastasının kafası kadar boş fakat sana kilitli, bir sana dolu. Umutlarımsa çölün ortasında vaha olup güneşin sıcaklığıyla kuraklığa müebbet.

Kimsesizim, kimse sizsiniz.

•

Nefes alış verişlerim sıklaşırken koşmaya devam edip rüzgarla derin bir karmaşaya girdim. Ardımda filizlenen çığlıklar kulağımı tırmalarken yüzümü buruşturdum ve ellerimle kulaklarımı kapatarak koşmaya devam ettim. Ormandaki sık ağaçların içinde koşmaya devam ederken gökyüzünü kaplamaya başlayan bulutlar yeryüzünde gri bir yankı oluşturmuştu âdeta. Yağmur, yağmak için can atsa da bulutlar bu isteği geri çeviriyordu. Kasvet, semaya çakılmış gitmek nedir bilmiyordu. 

Koşmaya devam ederken kolum bir dala sürtündüğünde acıyla inledim. Kolum kanamaya başlarken elimi kanayan yere bastırıp kanamasını durdurmaya çalıştım. Ardımdan beni bir gölge misali takip eden çığlıklar şiddetlenip daha yakından gelmeye başlayınca sanki mümkünmüş gibi daha hızlı koşmaya çalıştım. Ağaçlar yavaş yavaş seyrelmeye başlarken bir uçurumun kenarına yetişmek üzereydim. Korkmam gerekiyordu fakat içimde korkudan eser yoktu. Kendimi bir kuş kadar hafif hissettim bir an. Uçurumun kenarına vardığımda rahatlamış gibi içten bir oh çektim. Çığlıklar devam ederken içimde aşağı atlama isteği vardı. Kendimi tuhaf hissediyordum. Çok tuhaftı. Sanırım.. Sanırım ölüme açlık duyuyordum. Uçurumdan atlamak için birkaç adım attığımda tuhaf bir biçimde mutlu ve huzurluydum. Dudaklarıma yerleşmiş tebessümü bir türlü silemiyordum. Bir an bile düşünmeden veya tereddütün pençelerine düşmek için kendime fırsat vermeden büyük bir kararlılıkla en uca vardım. Ruhumu infaz ediyordum sanki. Sanki burdan aşağı düştüğümde bedenim hiç zarar görmeyecek fakat ruhumdan eser kalmayacaktı. Buna rağmen huzurluydum ve kendimi bir kurtuluş yolu bulmuş gibi hissediyordum.