De Dochter van de Alfa

Proloog

'Vader' roept hij boos, zijn broer heeft hem iets vreselijks verteld en hij kan alleen maar hopen dat het niet waar is. Stampend stormt hij de trap af, gooit meteen de deur van het kantoor open en treft daar zijn vader en moeder aan. 'Zoon, wat is er aan de hand?' vraagt zijn moeder geschrokken, ze zit op één van de stoelen tegen over het bureau en zijn vader zit achter zijn bureau, zoals altijd. 'Vader, is het waar wat die broer van me, mij net vertelde?' vraagt hij nors, hij hoopt maar van niet want anders weet hij niet of hij zijn wolf in kan houden. 'Helaas wel, de jongens hebben iets doms gedaan en ik laat de straf aan jou over' antwoordt zijn vader, hij voelt mijn bloed al koken en storm het kantoor uit.

'Zoon' hoort hij zijn moeder nog zeggen, maar niemand kan hem nu tegen houden. Eerlijk gezegd kan hij nu zelfs wel iemand vermoorden maar dat verdienen de jongens eigenlijk ook wel. Met grote passen loopt hij het huis uit, iedereen kijkt hem verbaasd aan maar daar let hij nu niet op. 'Hey maat, waarom kijk je alsof je iemand wil vermoorden?' vraagt Jason, hij is zijn beste vriend en misschien ooit wel zijn beta. Ze kennen elkaar al sinds ze vijf waren en hij zou hem zijn leven toevertrouwen maar deze keer is hij echt te ver gegaan. Hij loopt op hem af, pakt hem bij zijn kraag en zonder moeite tilt hij hem een paar centimeter van de grond op. 'Wat doe je?' vraagt Jason geschrokken, hij ziet dat Jason maar moeilijk kan ademen maar toch vermindert zijn woede niet. Waarschijnlijk wil zijn wolf het al van hem overnemen maar hij houdt hem toch tegen. 'Waarom hebben jullie die school in brand gestoken?' vraagt hij, de woede is in zijn stem te horen en hij weet al dat zijn ogen zijn verandert in die van zijn wolf.

'Het was een ongeluk, we wouden doen alsof en dan een foto maken maar Wayd liet de aansteker vallen en toen was het al te laat' antwoordt Jason, zijn stem is zwak maar toch is het duidelijk te verstaan voor een weerwolf. 'Ik vermoord hem' mompelt hij, meteen laat hij Jason weer zakken en die haalt opgelucht adem. Nu pas merkt hij dat vele wolven om ons heen staan, ze kijken geschrokken en nieuwsgierig naar Jason en hem. 'Er is hier niets te zien, ga terug aan het werk' zegt hij grommend, ze buigen meteen hun hoofd en lopen snel door. 'Waarom ben je er zo opgefokt over?' vraagt Jason, hij zit nog steeds op de grond en lijkt op die manier erg zwak. 'Omdat ze nu naar een andere school moeten' antwoordt hij, Jason kijkt hem geschrokken aan en schudt daarna zijn hoofd. 'Je gaat me toch niet vertellen dat zij naar onze school moeten of wel?' vraagt Jason, met de nadruk op het woordje zij. 'Jawel, toch wel' antwoordt hij. 

_______________________________________________________

Alle Rechten Voorbehouden ©ITellThisStory