De Dochter van de Alfa

Hoofdstuk 5

'Tate, waarom verbaasd dat me niks?' zegt Tayson, zijn stem is spottend en je moet zeker nooit spotten met een alfa. Met grote stappen loopt Tate op ons af, Tayson zijn klauwen zitten nog steeds in mijn zij en dat steekt als een gek. Met een beweging slaat hij Tayson van me af, hij valt met een harde klap tegen de muur aan maar dat lijkt Tate niks te kunnen boeien.

'Gaat het, kitten?' vraagt Tate, zijn blik is meteen veranderd zodra hij voor me stond en deze blik bevalt me wel, hij is zorgzaam.

'Het gaat best, ik kan wel voor mezelf zorgen hoor' antwoordt ik bot, als ik ervoor wil zorgen dat hij blijft leven dan moet ik hem uit mijn buurt houden. Hij pakt mijn handen in die van hem, kleine schokjes gaan door mijn lijf heen en dat zorgt ervoor dat ik lichtjes moet blozen.

'Ik weet dat je sterk bent, dat zie je meteen maar ik ben je zielsverwant en wil voor je zorgen' zegt hij zacht, waarom doet hij zo lief tegen me terwijl ik alleen maar bot doe?

'Ben je dan niet bang voor de reacties van onze vaders?' vraag ik, heeft hij eigenlijk wel door wie ik ben?

'Mijn vader vind het echt niet erg als ik thuis kom met zo'n mooie zielsverwant' antwoordt hij.

'Maar mijn vader wel als ik met een sliver gray thuis kom, en zeker de zoon van de alfa' zeg ik zuchtend, blijkbaar weet hij dus echt niet wie ik ben.

'Wie is je vader dan?' vraagt hij nieuwsgierig.

'Mason Dani' antwoord ik zacht, zijn ogen worden groot en voor even zie ik angst in zijn ogen maar dat is al snel weg.

'Dan hebben we wel een probleempje' zegt hij na een tijdje, zijn stem klinkt zacht en onzeker. Twee dingen die je zeker niet snel ziet bij een alfa, maar onze situatie is dan ook wel erg lastig. Hoe kunnen we dit ooit oplossen?

°

'Meid, waar was je? We hebben je overal gezocht!' roept Kayla meteen, na mijn kleine gesprekje met Tate ben ik naar buiten gelopen. Ik had natuurlijk kunnen verwachten dat mijn vrienden wel bij mijn auto zouden staan, eerlijk gezegd heb ik nu niet zo'n zin in hen maar dat is niet hun schuld.

'Sorry jongens, ik ben in een slecht humeur dus ik kan beter maar naar huis gaan' zeg ik simpel, ze kijken me verbaasd aan maar hun blik gaat al snel naar iets anders. Nieuwsgierig volg ik hun blik, mijn ogen ontmoeten direct die van Tate en meteen krijg ik een knipoog.

'Wat moet je Dawson, ga terug naar je eigen terrein' zegt Mayk bot, eigenlijk haat ik dat hij op die manier tegen mijn zielsverwant praat maar dat kan ik niet laten merken. Ik schrik op als ik merk dat Mayk zijn arm om mijn schouders slaat, niet echt een slimme zet want Tate zijn ogen kleuren meteen zwart van woede.

'Haal die arm maar héél snel van mijn zielsverwant af, voor ik hem er zelf afhaal' zegt Tate, zijn stem is zó dreigend dat ik zeker weet dat Mayk er wel bang van moet worden. Maar nu heeft hij er wel voor gezorgd dat mijn vrienden weten dat we zielsverwanten zijn, wat als één van hen het aan mijn vader vertelt?

'J-je z-zielsverwant?' vraagt Kayla stotterend, Mayk haalt langzaam zijn arm van mijn schouders en Danny staart me met een wit gezicht aan.

'Ja, ik ben haar zielsverwant en als daar een probleem mee hebt dan kan je het beter meteen zeggen' zegt Tate bot, zijn stem is nu angstaanjagend en dat staat me niet aan.

'Tate, kop dicht' sis ik, hij kijkt me verrast aan maar na enkelen seconden is zijn blik weer veranderd.

'Is hij je zielsverwant?' vraagt Kayla, ze is de enige die me niet op een vreemde manier aanstaart en daar ben ik haar dankbaar voor.

'Ja, hij is mijn zielsverwant en het zou fijn zijn als jullie nog niets tegen mijn vader zeggen want dat wil ik liever een keer zelf doen' zeg ik zacht, het belangrijkste is nu dat ze dit geheim kunnen bewaren.

'Natuurlijk zeggen we niks, toch jongens?'

'Best, maar dat wil nog niet zeggen dat we er blij mee zijn' zegt Mayk, hij kijkt met een boze blik naar Tate die alleen maar een grijns op zijn gezicht heeft.

'Tate, als je nog één keer ooit zo tegen mijn vrienden praat dan krijg je er spijt van' sis ik boos, hij heeft het geheim verklapt en hij heeft bot gedaan tegen mijn vrienden en dat mag niemand.

Nu pas voel ik weer de stekende pijn in mijn zij, waarom moest Tayson nou weer zijn klauwen gebruiken?

'Gaat het wel, kitten?' vraagt Tate bezorgt, het is fijn om die kant van hem ook nog een keer te zien.

'Het gaat best, ik kan beter maar naar huis gaan en het laten verzorgen' antwoordt ik bot, hij moet denken dat ik hem zo snel vergeef voor zijn gedrag net.

'Ik breng je wel' zegt Danny, hij ondersteunt me en loopt met me mee naar mijn auto.

Ik hoor Tate grommen maar hij stopt zodra ik een boze blik werp. Voorzichtig helpt Danny me met instappen, zodra ik zit gooit hij de deur dicht en gaat zelf achter het stuur zitten. 

Stem? Reactie? Follow?