Kazadan sonra altı ay geçmişti Jungkook'un durumu gayet iyiydi sadece kolu kırılmıştı yüzünde hafif çiziklerle atlatmıştı Jisoo hala yoğun bakımdaydı doktorlar umudun çok az olduğunu camların karnının içine girdiğini söylemişti riskli bir ameliyat geçirmişti anne olamayacağını söylemişlerdi uyansa bile Yoongi kaza haberini duyunca dünyası başına yıkılmıştı Jisoonun değerini daha yeni anlamıştı harap olmuştu ne yunayla görüşüyor nede eve gidiyordu Jisoonun başındaydı hep duygusu zerre olmayan min Yoongi hayatından annesini kaybettikten sonra ilk defa ağlamıştı ağlıyordu, Ajumma Yoonginin sırtını sıvazladı Ajumma da Yoongi kadar üzgündü
"Oğlum, biraz dinlen"
"İstemiyorum burada Jisoonun uyanmasını bekleyeceğim" bir saniye olsun yoğun bakımın camından gözlerini ayırmıyordu uyku uyumuyordu doğru düzgün
"Söz, uyandığı zaman ilk sana haber vereceğim"
Yoongi Ajummayı üzmemek adına hastaneden gitmişti Yoonginin gitmesiyle Jungkook odadan çıkıp serumuyla birlikte yoğun bakımın önüne gelip meleğine baktı içi gidiyordu onunda yoongiden farkı yoktu ağlamaktan gözleri kan çanağı olmuştu elini yoğun bakımın camının üzerine koydu
"Keşke.. Keşke seni koruyabilseydim... Meleğim" sesinin titremesini umursamadı ağlamaktan artık gözlerinden yaş gelmiyordu
Ajumma bu sefer Jungkookun omzunu patpatladı zoraki bir gülümseme sundu Jungkook'a
"Üzülme, oğlum Jisooyu bilirim ben o bizleri bırakmaz bak gör uyanacak cıvıl, cıvıl olacak yine"
Jungkook yarım saat önce ağlamıştı Ajummanın böyle konuşmasından dolayı tekrardan ağlamaya başladı Ajumma Jungkook'a sarılıp saçını okşadı elinden sadece bu kadarı geliyordu
