A letter you'll never read

Bölüm 4: Dördüncü mektup

Sevgili Nayeon,

Ne için üzgündün?

11 Mart'tan sonra, beni görmezden geldin ve bana hiçbir şey söylemedin. Sana seni sevdiğimi söyledikten sonra, hiçbir şey söylemedin.

Canın yanmış gibi duruyordun.

Neden? Neden en iyi arkadaşıma aşık oldum?

Neden Im Nayeon'a aşık oldum?

Neden bu sen olmalıydın?

Mart göz yaşlarıyla dolu bir aydı ve ondan sonra tüm aylar geldi.

Sensiz bir hayat sürmek zordu.

Temmuz ayında, bir kafeye gittim.

Orada güzel bir yarı zamanlı çalışan vardı. Her zaman gülümsüyordu. Çok enerjikti.

Çok neşeli görünüyordu.

Bana seni hatırlatmıştı.

Adı Dahyun'du.

İkimizin de aynı okula gittiğini öğrenmiştim. Bana beni sevdiğini söylemişti ve çıkmaya başlamıştık. Ona aşık olmuştum ya da öyle olduğumu düşünmüştüm.

Aylar geçmişti, sen ve ben birbirimizin yanından geçiyorduk ama asla bir kelime söylemiyorduk. Senden nefret etmiştim.

Seni hala sevmemden nefret etmiştim.

Bir gece, benim ve Dahyun'un ay dönümüydü. Dahyun çok güzeldi, her zaman büyüleyiciydi. Bir anlığına, belki seni unutabilirim diye düşünmüştüm. Sana karşı olan hislerimi reddetmem gerekiyordu. Bir restoranda randevudayken beni aniden aramıştın.

"Jeongyeon..." Küçük sesini duydum, "Seni görmem gerek."

O an kalbim karman çorman olmuştu ama inanılmaz bir şekilde mutlu olmuştum. Kalbimin pır pır ettiğini hissetmiştim ve nabzım yükselmişti.

Dahyun gitmem gerektiğini söylemişti ve ayrılırken duraksamadan ve Dahyun'a bakmadan gittiğim için iğrenç olduğumu düşünebilirsin.

Ama o zaman emindim, baştan sona kadar, hiç kimse yoktu ama sen vardın. Kimse bir seçenek bile değildi. Apartmanına geldiğimde, verandada oturuyordun ve ağlıyordun.

Seni ilk kez ağlarken görmüştüm. Titriyordun ve çok narin görünüyordun.

Bana ilk kez zayıflığını göstermiştin.

Sana sarılmama engel olamadım. Her yanına sarılmayı istememe engel olamamıştım.

Kusurlarına ve zayıflıklarına. Her şeyine.

Bana sarılırken ağlıyordu,

"Jeongyeon... Seni seviyorum. Ama üzgünüm."