A letter you'll never read

Bölüm 5: Beşinci mektup

Sevgili Nayeon,

Neden beni bıraktın?

Sen gideli bir yıl oldu. Bir şey demeden, beni sevdiğini söyledikten sonra. Annen bana söyledi, Amerika'ya gitmişsin. Bana numaranı vermek istemediğini söyledi. Sonunda, sana mektup gönderebileyim diye adresini verdi.

Her gün yazdım.

"Nayeon, nasılsın? İyi misin?

Nayeon, 3 ay oldu, nasılsın?

Nayeon, burası soğuk, orası iyi mi?

Nayeon, seni özledim.

Nayeon, geri dön."

Sadece orada oturdum ve ağladım ve tüm parmaklarım kanayana kadar yazdım.

Onların senin asla okumayacağın mektuplar olduğu gerçeğini kafama takmadım.

Birkaç ay sonra, daha fazla yazmadım. Asla cevap vermemişti. Ve annem bana aniden bir haber verdi, "Jeongyeon, Nayeon Kore'de."

"Ne?"

"Burada. Nayeon burada. Annesi seni alıp gelmemi söyledi. Nayeon'u görmeni istiyor."

"Nerede? Artık burada yaşamıyorlar değil mi?" Kalbim her zamankinden daha hızlı atıyordu. Patlayacak gibiydi.

"***** hastanesinde."

Oraya koşabildiğim kadar hızlı koştum. Ve sen oradaydın, yatakta ince bir şekilde yatıyordun. Çok zayıf görünüyordun. Ama yinede güzeldin.

"Jeongyeon." Beni görünce çok şaşırmıştı ve ağlamak üzereydi.

Sana sıkıca sarıldım ve seni bırakmamayı diledim.

"Nayeon...neden buradasın? Ne oldu?" Sordum.

"Hastalandım..." dedi.

"Hasta mısın? Şimdi iyi misin?" Narin vücudunu tutarken sordum.

"İyiyim. Hala Nayeon'um." Gülümsedi.

"Neden beni bıraktın?" Sordum. Cevap bekliyordum. Ben de ağlamak üzereydim. Özlem ve umutsuz mutluluğun göz yaşları.

Cevap vermedi.

"Beni sevdiğini söylememiş miydin?" Cevabından korkarken sordum.

"Söyledim ama...bir ay sonra seni bırakmak zorundaydım." Suratındaki ifadeyi izlerken kafam karışmış bir şekilde baktım.

"Ne demek istiyorsun? Anlamıyorum."

Nayeon nefes alıp verdi, sonra gözlerime baktı.

"Jeongyeon, ölüyorum."