A letter you'll never read

Bölüm 1: İlk mektup

Sevgili Nayeon,

İlk kez aşık olduğun zamanı hatırlıyor musun?

Benimki, 9 yaşımdaykendi.

"Yoo Jeongyeon!" Annem kızgın bir şekilde bağırdı. Zemin kattan üçüncü kata kadar duyulmuştu. Bu kadar kızgındı işte.

"Aigoo, Jeongyeon! Yine erkeklerle oynuyorsun." Bir ahjumma bana söyledi. "Kaç yaşındaydın sen?"

"9 yaşındayım ahjumma." Cevapladım.

"İleride bir hanımefendi olacak olsan bile yinede bir erkeğe benzeyeceksin." Devam etti.

Cevap vermedim. Arkamdaki erkeklerin kıs kıs güldüğünü duydum. Onları öldürecektim.

"JEONGYEON!!" Bağırış sesi daha da yükselmişti. Lanet, bu sefer öldürülecek kişi bendim.

Bir devekuşu gibi üçüncü kata koştum ve uzaktan annemin bir süpürge tuttuğunu gördüm. Vuracaktı!

Panik olduğumdan bir apartmanın kapısını açtım ve içeri girdim! Sadece bir süreliğineydi, sorun değil. Verandaya oturup terimi sildim. 

O sırada seni bulacağımı bilmiyordum.

"Sen kimsin?"

Gözlerim büyüdü ve tepki veremedim.

İşte bu kadar güzeldin. Bir sanat eseri gibi. Sadece peri masallarında görebileceğim bir prenses gibi.

"J-jeongyeon." Kekeledim.

"Tamam, Jujeongyeon. Burada ne yapıyorsun?" Merakla sordu. Bu ses çok meleksi gelmişti.

"Sadece Jeongyeon." Tüm gerginliğimi içime atarak cevapladım.

"Ee ne oluyor? Saklambaç mı oynuyorsun?" Sordu.

"Hayır, annem...bir süpürge tutuyor. Cezalandırılmak üzereydim o yüzden buraya saklandım." dedim. Ughh, tam bir salağım.

Bunu söylememin üzerine, bu tatlı küçük kişi güldü.

O tavşan dişleri çok tatlı görünüyordu. Büyülenmiştim.

O sırada bunun hakkında düşünmemiştim ama belkide o an aşık olduğum zamandı.