Öncesi ve Sonrası

"Lavanta kokulum," demişsin son mektubunda. "Nasıl özledim seni, bilir misin?"

Ben de sana "Lavanta kokusunu ciğerinin alabildiği kadar mı?" diye sormuştum ama cevap verememiştin. Varmamıştı ya eline mektubum hani.

"Canım," demişsin. "En kıymetlim,"

Benden başkaları da var artık demek için geçmiştim o gün, o kağıt ve kalemin başına. Artık tek değerlin ben değilim, demek istemiştim. "Bir tanem," diye cevap vermiştim sana "Seni artık üç kişi bekliyoruz!" Ama sen onu da öğrenememiştin. Gözlerimde canlanmıştı gülüşün o anda, kulaklarım sesini duyabilmek için can çekişir hale gelmişti. Nasıl mutlu olduğun gelmişti gözlerimin önüne. Kafamın içinde senden kalanlar yankılanmıştı. Hep yankılanırdı ama o gün, bir başkaydılar. Müjde vermiştim ya sana.

"Kalbimden vurdun beni!" demiştin aynı mektupta, ha bir de sonuna gülücük eklemiştin. Nasıl mutlu olmuştum da sen görememiştin. Ama benim gibi kesin sen de hayal etmiştin. Kulakların kahkahalarımı duymak için dikilmişti belki o gün. Bana ait bir şeyleri görmek için bakmıştın etrafa.

Ama beni karamsarlığa düşürmüştü o cümlen, bilir misin? Mutlu olmuştum ama rahat edememiştim. Sonucunu bilseydim mutlu olmazdım ki zaten. "Askerim," diye bitirmiştim mektubumu. " Yeterki düşman vurmasın!"

Biliyorum. Eğer, okusaydın o satırları girmezdin toprağın altına. Gitmezdin demiyorum çünkü biliyorum, toprağını okşadığım gibi okşuyor  gözlerin beni. Ellerin yaşlarıma uzanmak istiyor ama çekiniyorsun.

Çekinme.

Kızgın değilim ki ben sana. Sadece özledim.

Kokunu özledim, sevgilim.

Lavanta kokuma karışan, nane kokunu özledim. Bahçe nane dolu aslında, görmüşsündür. Ama hiç nane gibi kokmuyorlar ki! Nane dediğin senin gibi kokmalı...ydı.

Sesini özledim, sevgilim.

Tenini özledim.

Bakışlarını özledim.

Yaydığın güven duygusunu özledim.

En çok da seni özledim.