dün seni gördüm rüyamda uzun bir aradan sonra. gerçek olmadığının farkındaydım garip bir şekilde fakat o anı yakalamışken kaçırmak istemedim hiç seni. ilk önce uzun uzun bakıştık hiç bir şey söylemeden. sonra bir anda gelip bana bir sarıldın ki sanki zaman durdu o anda. seni ne kadar özlemişim... kokunu doya doya içime çektim. başımı omzuna koyup saatlerce ağladım sanki. uyandığımda ise gerçekten ağlıyordum. bir kez daha sensiz bir güne başladım bugün. neyi bekliyorum bilmiyorum. iliklerime kadar işledin benim ve hala seni çok özlüyorum. eskisi kadar üzülmüyorum, alıştım artık yokluğuna. bir daha gelmeyeceksin bana, hiç bir şey de eskisi gibi olmayacak belki ama işte belki... sana söylemek istediğim o kadar şey var ki, sayfalar yetmez. belki de yeter ama bende yazma gücü kalmadı artık. ne zaman umutlanıp seninle konuşmaya başlasam, ya "artık duygusal konular konuşmak istemiyorum"; ya "uyuyorum, iyigeceler"; ya da "hayatında mutluluklar dilerim" gibi saçma sapan cümlelerle beni tekrar tekrar kendinden uzaklaştırdın, söylemek istediklerimi hep yarıda bıraktın... biliyorum hiç bir zaman kabul etmeyeceksin, inanmayacaksın, suçlayacak, hatta nefret etmek isteyeceksin ama bugüne kadar sana hiç yalan söylemedim. seni hep sevdim ve seviyorum, aşığım. her zaman aklımda geçirdiğimiz o güzel günlerle kalacaksın, sana olan aşkımla kalacaksın, anlamım olarak kalacaksın.ama sana o son kez sarılışım, seni son kez yanağından öpüşüm, hala hissediyorum. canım çok yanıyor.seni hala seviyorum. hatta eskisinden bile çok belki. seninle birlikte olmamak, artık benimle olmak istememen sevgimi etkilemiyor. hala uyandığımda ilk düşündüğüm şey de, uyumadan son düşündüğüm şey de sensin.
her gün öğreniyorum bunun üstesinden gelmeyi; özlemek, çok özlemek ama kavuşamamak. kavuşmayı istememek. her gün biraz daha alışıyorum, her gün beklentilerim azalıyor. artık sürekli telefona bakmıyorum en azından. ya da insanların içinde ağlamıyorum. ama biliyorum, hala bana acıyorlar. bi dakika sessiz dursam endişeleniyorlar, sağolsunlar.haberlerini alıyorum. çok rahat görünüyormuşsun. ama ben senin içten içe çok gergin olduğunu biliyorum. bu beni çok endişelendiriyor ama elimden bi şey gelmiyor işte malesef.şuraya senin için bir şeyler yazmak seni önemli kılar; biliyorum yazmamam gerek, kendimi tutmak gerek.lanet olsun ki benim için hala önemlisin.geçen zaman seni unutmayı öğretemedi. ben de anladım tabi senden kurtulmanın yolu yok.artık kendimi kandırmamam gerektiğini anladım.yerini başkası alamıyor.bu lafları da kim uyduruyor anlamıyorum ne çivi çiviyi söküyor ne de zaman, senden kalan yaraları iyileştiriyor.ne zaman bir aptal gibi hissetsem aklıma geliyorsun.
yanında hep öyle hissettiğimden midir bilmem, öyle oluveriyor işte.
5 dakikalığına birlikte olduğumuz, mutlu olduğumuz bir güne dönmek isterdim. hiç anlam veremeyecek de olsan sana sıkı sıkı sarılmak, sevdiğimi söylemek ileride olacakların tamamen aptalca olduğunu seni nasıl akıllı ve nasıl güzel bulduğumu, ayrılacağımızı bilsem de elimi hiç bırakma diye tembihlemeyi, bir kez daha güzel gülümsemeni görmeyi nasıl isterdim bilsen. aniden gelen bir özlem oluyor bazen. durduramıyorum hemen birini aramam gerekiyor. hemen bir yerlere koşmam, hemen bağırıp çağırmam gerekiyor. içim bazen kıpırdıyor dokunmam gerekiyormuş gibi hissediyorum sana. evet unuttum derken geliyorsun hemen aklıma.
bakamıyorum artık ne fotoğraflarına, ne yazdıklarına. utanıyorum çoğu zaman insanlara mutsuzluğumu anlatmaktan, onların bile yorulduğunu görüyorum. anlatmıyorum da zaten artık. çok iyiyim ben diyorum. çok mutluyum diyorum. seni hatırladıkça yaşattığın hiç bir kötü süreç aklıma gelmiyor hala beni sevdiğin kafanı omzumda tuttuğun günler geliyor aklıma.
döneceksin diye beklemenin ne zor olduğunu görüyorum. hala geleceksin diye beklemenin ne zor olduğunu ve daha da kötüsü dönüşünde sana inanacak olacağım için kızıyorum kendime sonra da dönsün de gerisi önemli değil diyorum. ben insanların unutulup silineceğini düşünmüyorum, hep bir burukluk olacak aklımda, kıramayacağım zincir olacak kafamda. atılması zor, anlatılması zor. çok kızgınım, çok kırgınım, çok şaşkınım.
seninle olan iletişimimizi özlüyorum zaman zaman. hani sana hoşçakal demek için aradığımda da demiştim ya. bazı şeyler vardı olumsuz ama sen benim için sevgiliden öte oldun. senin dostluğunu asla unutamam. hani bi uyuz modun vardı ya böyle öküz öküz, nadiren gelirdi ama oldu mu da tam olurdu.onu saymazsak
geyiklerimizi özledim. keşke hiç sevgili olmasaymışız, iki yakın arkadaş olsaymışız da hala canım sıkıldığında seni arayabilseydim veya görüşüp bişiler yapabilseydik.sanırım hayatıma giren insanlar arasında hayata tamamen aynı kafayla baktığım bir sen oldun. herkesle bir şekilde bir şeyler uyuştu ama seninle daha farklıydı her şey. ayrıca ara sıra iddia ettiğin gibi de ben senden sıkılmadım hiç.
neyse fazla uzatmadan; sevgi, aşk bitiyormuş... ama arkadaşlığını özledim işte be adam, hepsi bu.
daha düne kadar zirvesinde yaşadım mutluluğun, ayaklarımın altından kayıp gidiyordu toprak, denizlerin ovaların üstünde uçuyordum. güneş kadar yakındı bana aşk. güneş kadar sıcak ve parlak ama bitiverdi birdenbire, kanatlarım kesildi. hızla çakıldım yere, boşluğun içindeyim, şimdi hiçbir şeyim. oysa dünyanın en zenginiydim. bütün çiçekler bizim için açardı, bizim için ballanırdı meyveler, ekinler bizim için bereketli, sular bizim için çağlardı. şimdi toz duman içinde kızgın bir çöldeyim. yönümü yolumu şaşırdım. sam rüzgarlarına bıraktım gövdemi, sürüklenmekteyim.
sen bensiz nasılsın, bilmiyorum. rahat mısın, mutlu musun? kimlesin? kimlerlesin? dilerim mutlusun, dilerim huzurlusun..
