Dilerim şu an bunu okuyorsundur. Adını söylememe gerek yok, çünkü sen zaten kendini biliyorsun.
Ve sen kendini en iyi bende bıraktığın izlerden tanıyorsun. Benim yerime de nefret et kendinden, ben artık yapamıyorum.. .
Yapmakta istemiyorum çünkü nefret etmekten çok yoruldum.Yıllarca yandığım,dargın kaldığım,ağladığım... Derin izler bıraktın bende, iyileşmesi yıllar alan yaralar...
Ama en çok da yarım kalışlar bıraktın içimde. Yalnızlıklar, herkese kapalı kapılar, kırılan ümitler, böyle hüzünlü geceler...
Bir de asla iyileşmeyecek yarınlar unutulmayacak yalanlar.
Senin için bu dökeceğim son gözyaşlarım. Az önce ağladım. Yani daha çok yeni...
Henüz unutmuş olamam anlamında değil sakin yanlış anlama beni.Ama nefretle değil, sistemle ağladım bu defa. Belki biraz kırgınlık da vardı içinde, belki biraz hüzün.Her neyse işte...
Geçti yavaş yavaş bazı acılar. Sen alışmak de istersen buna, ben iyileşmek diyorum. Artık vazgeçmiyorum vazgeçişlerimi dile getiriyorum.
Sen benden vazgeçtiğin için değil ben senin ihanetini gördüğümde senden daha önce vazgeçmediğim için sitem ediyorum.
OLSUN İNSANIZ sonuçta yaşattığının aynısını yaşayacaksın biliyorum....
Buraya son bir Allah'ın dan bul bırakıyor ,rabbım e havale ediyorum.Lütfen üzerine alın... Şimdi Kaldığın yerden devam et beni unutmaya.....
Bana gelince SEN kimsin?
BEN seni HATIRLAMIYORUM.
