Ben seni sevda diye yüreğime yazdım, hasret diye aklıma kazıdım. Bir tek seni sevdim şu hayatta, bir tek seni istedim. Kalbimin acısı hiç dinmedi, içimde ki özlem hiç bitmedi. Her gün göz yaşı döktüm, her gece seni düşledim. "Bir gün sen de beni severmisin" diye hayaller kurdum, "beni fark et" diye dilekler gönderdim gökyüzüne. Herkes gülerken, ben sensizliği yaşadım. Okadar mutluluk varken, ben seni düşledim. Uykusuz geçirdiğim geceleri saymadım bile, yaşayamadığım mutlulukları umursamadım bile.
Her gün batımın da, pencerenin başın da durup, seni hayal ettim. "Yanım da olsan" diye, "bir kerelik bile olsa, güneşin batışını beraber izlesek" diye çok hayal eskittim. Sabaha kadar otursak. Konuşsak, dertleşsek. Ya da hiçbir şey demesek, sadece gözlerim gözlerine değse, dünyanın en mutlu insanı olsam. Saçlarını okşasam, ellerini tutsam. Şu yüreğimden geçenleri sana bir hissetirebilsem. Etrafım da olup biten her şeyi unutsam. Sadece seni izlesem, sadece sen olsan.
Hiçbiri olmadı, hiç birini yaşayamadım. Ama tek bir an bile şikayet etmedim, bir kere bile isyan etmedim. Hep bekledim, hep umut ettim. Çünkü uzaktan da olsa, seni sevmek duyguların en güzeli.
Şimdi kalkmış, "unut" diyorlar bana. "Başkasını sev, boşuna bekleme onu" diye nasihat ediyorlar. Nasıl unutayım? Ben seni sevda diye yüreğime yazdım, hasret diye aklıma kazıdım. Sen olmadan seni yaşadım. "Unut" diyince unutulmuyor ki.
