Onu rahatsız etmemek için yanına yavaşça uzandım ve uyudum.
Sabah kalktığımda yine yanımda değildi.Gitti mi yine?Aşağıdan ses duyduğumda,aşağı inmek için ayağa kalktım.Merdivenlerden indiğimde mutfaktaki uzun boylu,nerde görsem tanıyacağım o vücudu gördüm.Korkuyordum,bana diyeceklerinden,duyacaklarımdan.
"Günaydın." dediğimde "Günaydın!" diye cevap verdi. "Kahvaltı hazırlayayım mı?" "Gerek yok,gideceğim!" Yüzümdeki tebessüm gitmişti.Sahi biz en son ne zaman birlikte yemek yedik! Şu lanet masada tek başıma,iştahsız yediğim o yemekler.
Gitti ve sadece arkasından baktım.Karısı değilmiydim,karışabilirdim,ama kendimde o gücü bulamıyor,sadece gidişini izliyordum.Salona geçtim ve etrafıma baktım.Herşeyi kendi hayal ettiğimiz gibi yaptırmıştık.Evlenmeden önce hep hayal ederdik.Çocuklarımızın isimlerini bile düşünmüştük...
Akşam çoktan olmuştu.Aradım,aradım ve bir daha aradım.Sonra yine,ama açmadı.Saat gece 12 çoktan olmuştu.Nefesim daralmaya başladığında evde giydiğim terliklerle kendimi dışarı attım.Ağlıyordum,bağıra bağıra,hıçkırarak. Ama yoktu işte.Gelmiyordu ve gelmeyecekti.Yıldızlara baktım ve aklıma geldi.
Flashback
Biz yaz akşamıydı.Şenzloglara uzanmış yıldızlara bakıyorduk.Birden biz yıldız kaydı.Ona bir dilek tutmasını söyledim.Ben tutmuştum.Onunla evlenmek için bir dilek tutmuştum.Çünkü o benim hayalimdi,nefesimdi,herşeyimdi.Bana sorduğunda ona söyledim ve onunda söylemesini için ısrar ettim.Ama söylemiyordu.Bana dileklerin söylenmeyeceğini söyledi.Ama biraz daha ısrar ettikten sonra söyledi.Benim dileğimin gerçekleşmesini dilemişti.
Flashback bitti.
Hatırladım ve bir daha bağırdım. "Neden Lee Taeyong!Bana bunu yaşatma!Dayanmak çok zor.Hergün yaşamdan biraz daha vazgeçiyorum,ama senin haberin bile yok." Ağlamam daha da kuvvetlendiğinde yanıma bir teyze geldiğini fark ettim.Herkes balkondan bakıyordu ama umrumda değildi. " Ne oldu kızım?!" dedi. "Değil,o yanımda değil!" "Ağlama yavrum değmez!" "Olmuyor hergün bekliyorum belki gelir yeniden eskiden olduğumuz gibi oluruz diye.Ama olmuyor eskisi gibi olmuyor!" "Sevgilimisiniz?" Gözlerimden akan yaşlara birlikte kafamı iki yana salladım. "Evliyiz." Teyze'nin yüzü düşmüştü. "Aradım,aradım ama bakmadı.Sabah gitti ve yine gelmedi!Seviyorum onu,çok seviyorum.Herşeyden çok." Sonlara doğru sesim kısılmıştı daha sonra da bayılmıştım.
Uyandığımda evdeydim,ve yanımda abim vardı. "İyi misin?" "Hayır." Sesim çok kısık çıkıyordu.Bu konuları aileme söylememiştim.Eğer söyleseydim bana boşanmamı söylerlerdi.Ama ben onun eve geleceği umudunu bile seviyordum. "Ne oldu abim?" Gözümden bir damla yaş aktı. "Yok birşey abi." Diyip aklımca konuyu kapatmaya çalıştım.Bana inanmadığını belli edecek bir bakış attı. "Anlat!" Dedi.
Ona herşeyi anlatmıştım.Ama annemlere söylememesi için söz vermesini istemiştim.Ve o sözlerini tutardı,biliyordum.Abimle dost gibiydik,herşeyimizi bilirdik,gizlimiz, saklımız yoktu birbirimizden. "Daha fazla ne kadar böyle devam edebilirsin?" "O eski hâline gelene kadar."
