SON VEDA

Bölüm 2

canım yanıyor lan. sevmiyorum diyorum etrafımdakilere. kimi zaman gözlerimi değdiremeyecek kadar kırgın olduğumu hissettirmeye çalışıyorum kendime. kimi zaman onun haberi olmadan küsüyorum ona hem de  defalarca küsüyorum. bendeki kırıklarını, kırgınlıklarını anlatamam. çünkü bu sadece hissedilir.  düşünüyorum. her an her saniye her dakika düşünüyorum. kafamda milyonlarca nedenlerle bir başımayım. bana siyah olmanı değil mavi olmanı isterdim. karanlıktan korkan bir insana karanlığı sevdirme sebebi olmamı sağlamanı değil de benim etrafımdaki karanlıkları siyahları aydınlatmanı isterdim. karanlığıma mum ol isterdim, yanan ben olurdum.  zaten mum olmasan da yanan ben değil miyim? evet sende yanıyorsun. sen başkasına yanıyorsun ben ise sana kül olmuşum. ışıkları sen kapattın bende açmayacağım, karanlıktan korkuyorum ama merak etme halledeceğim. özür dilerim. kendimden nefret ederken seni sevdiğim için. etrafımdakilere kör olup sadece seni gördüğüm için özür dilerim. beni bir gün affet? ama sende bir gün kalbimden af dile olur mu? çünkü sen kalbimi kanattın. onu bir kez değil her gün öldürdün, öldürüyorsun. acaba bilmeyip ama özlediğim o kokun nasıl? acaba bana vermediğin, hiç göstermediğin o huzurun nasıl? gülüşünü çok seviyorum. gülme sebebin olmayışıma ise tükeniyorum. evet seni seviyorum, lakin senin başkasını sevmene ise ölüyorum. oysaki sadece iki kelimen ile dünyanın en mutlu insanı yapabilirdin beni. sessizliğinde beni bitirmeyi tercih etmek zorunda mıydın? aslında tek sorunumuz fazla değer vermek. kabul edelim ki bazı insanlara güvenmek en büyük hatamız idi. bak sensiz bir bahar daha geldi ama sen gelmedin. belki bir gün rollerimiz değişir. ben unuturum sen hatırlarsın. ama ben seni unutmaktan da korkuyorum. mutlu olmayı özledim. küçüklüğümü, küçük kalan yanlarımı özledim. küçükken portakallı bir şurubum vardı. hasta olmasam bile içerdim. piknik yapmaya gitmemimizden ziyade dönüşünde uyuma numarası yapıp babamın beni kucağına alıp sevgi dolu yatağıma götürdüğü günleri mutlu olmayı özledim. keşke mutlu anılarımızı bi kavanoza koyup saklayabilseydik.  DÜNYA GÜZEL BİR YER DEĞİL. beni defalarca üzen birini defalarca sevdim lan ben. eskisi gibi değiliz artık. yorulduk biraz, kırıldık hatta sessiziz. ruhumuz çöktü bir yandan. dargınlıkta var küçücük yüreklerimizde. o kapı kapandı dedikçe kapı deliğinden bakmaktan alıkoyamıyorum kendimi. sol yanımdaki ağırlığı taşıyamıyorum. uzun süredir yarın ne olacak gibi kaygılarım, beni hayata bağlayacak ne biri, ne de teselli eden biri var. diyorum kendime sen babanın kızısın. güçlüsün. birine mi adıyacaksın mutluluğunu diyorum. ama öyle olmuyo. yapamıyorum kendimle verdiğim savaşta defalarca kaybedişim tuhafıma gidiyor. evet değmiyor uğruna yorulduklarımız. hiç bir şey  hayal ettiğimiz gibi olmuyor. şimdi söyle sevgilinle çok mutlu musun bari? çok özledim ama uzak durmak zorundayım. bu acıyı bilemezsin. bazı geceler uykum yok diye gözlerimi suçluyorum. sizde öyle yapıyorsanız yapmayın. çünkü belki de beklediğimiz şey uyku değildir. onun tek bir mesajıdır. hiç gelmeyecek olan o mesaj. gelse affetmem deriz ya hani sizinde  adını duyunca gözleriniz doluyor mu. aslında hayallerimiz güzelde insanlar insanlığını yitirmiş. kendilerinin insan olduğuna dair en ufak kırıltı bırakmamışlar arkalarında.

 BAŞIMA GELEN  ONCA ACIDAN SONRA ANLADIM Kİ geçmez dediğimiz ne varsa geçiyormuş. geç anladım, anlıyorumda. önemli olan hatanın neresinden dönersek elde ettiğimiz o kar değil mi? ama sevmenin neresi hata ki? kafamda bu tür sorularla sadece başbaşayım. bu da benim cilveli yanlızlığıma olsun............