So naging successful ang ating tula hahaha sobrang saya ko talaga. Yung ang pinakamasayang araw ng buhay ko. Sobrang saya ng araw na iyon.
Pero pagkatapos nang aking moment ayy inausap ako ni Kian.
Kian: bakit di mo naman sinabi sakin bro na mahal mo din pala si Natalya.
Arjo: Eh, nahihiya kasi ako sayo bro. Baka masaktan kita at baka masira ko pa pagkakaibigan natim
Kian: Naku bestfriend kita di naman tayo masisira eh kaya nga bestfriends tayo diba hahaha.
Arjo: Ganun ba?
Kian: Oo naman.
So in the end of the competition eh nagawa kong habulin di Kian. Pero yung kompetisyon na yun eh iniisip ko lang pala. Kasi hindi naman talaga kami nagcocompete ehh. In the end of the day, pagkakaibigan at pagtitiwala namin ni Kian sa isat isa ang nanaig.
Eh tungkol naman samin ni Natalya. Mas lalo kong naramdaman ang kilig kasi nga palagi na kaming magkasama. Sa pag pasok, sa pagkain, sa recess, at sa uwian. Pagkatapos nung araw na tumumula ako eh saka ko naramdaman ang ganito. Parang feeling ko ngayong Grade 10 na kami ehh parang M.U. na kami hahaha. Pati kapag sa mga group activities palagi kaming magkasama. Sa research project namin eh kami magkagrupo. Basta pag role play namin eh kaming dalawa ang magkatambal, at unti unting nabubuo ang chemistry namin dalawa. Ang sarap lang isipin na pagkatapos nang pag aantay at pagmamahal ko sakanya eh magiging worth it ang aking dedikasyon at paghihirap. Araw araw nga kaming magkasama ehh hahaha. Pati sa pagtulog niya katawag ko siya. Sa pag gising niya eh tinitignan ko siya sa kanyang bintan tapos dedeiretso na yan sa bintana at sisilio din sakin, magtititigan kaming dalawa tapos lalabas na kami at maglalakad lakad sa barangay namin. Sobrang saya noh. Di ko mapigiliang umiyak pero tears of joy yan lasi sa future ehh dalawa din pala kami. Sa future eh sabay kaming matutulog ng magkatabi, gigising ng may kasabay na "goodmorning honey ^_^", sabay kaming magluluto ng mga pagkain, sa hapag kainan eh nagsusubuan kami, hanggang sa umabit na kami sa kasalan, pagkatapos magtatravel kamingbdalawa, magkakaroon din kami ng anak at sabay namin siya/silang oaoalakihin hanggang sa tumanda kami. Andami ko nang plano sa relasyon namin hahahah. Ako na ata ang pinakswerteng lalaki sa mundo pag kinasal kami kasi I get to marry my elementary crush, my highscool crush, and my college crush at the same time. Nakaka kilig ^_
Pero likod ng lahat ng kilig? Ay ang isang napaka lungkot na pangyayari dahil hindi namin namamalayan ayy magkakawatak watak na pala kaming mag kakaklase dahil sa taong ito ay mag gagraduate na kami. Ang lungkot lang na isiping pagkatapos ng mga taong lumipas, pagkatapos ng pagsasama at pag aaruga namin sa isat isay hahantong rin pala kami sa ganito. Alam ko na ang feeling ng mga kuya at ate namin noon kasi lahat sila nag iiyakan noon. Hindi ko lang maipinta sa aking sarli ang mga kalungkutan na nangyayari noon. At ngayon, ay hahantong na kami sa huling pagkikita naming buong magkakaklase.
At the covered court of our school...
Principal: We thank our graduates for this year for one choosing our school to be their alma matter. Two for beeing such a good student not just to our school but also to the other schools to. And three for being the year of achievers because most of this students competed in different schools and different divisions. Once again congratulations graduates and may you have a wonderful future.
Teacher: So ngayon ay dadako na tayo sa pag pepledge ng ating mga graduates. May we call on the validictorian of the Special Science Curiculum, Natalya S. MonteCarlo to lead the pledge.
Sa kinauupuan namin...
Arjo: Ayus ka lang?
Natalya: kinakabahan ako eh.
Arjo: Halika dito at yayakapin kita para mawala yang kaba mo. (yayakapin si Natalya)
Natalya: (lalapit at yayakapin din si Arjo) Salamat ha.
