Pairing : Frank Castle/Matt Murdock
Rate : PG 15
เควสจากแท็ก #จะฮีโร่ไปไหน คีย์เวิร์ด SNOW ค่ะ รับเควสหน้าหนาว ดองจนหน้าร้อน ข้ามเดือนข้ามฤดูกันเลย
--------------------------------------------------------------------------------------------
คงไม่มีวันพรุ่งนี้สำหรับแมท เมอร์ด็อกอีกแล้ว เขาบาดเจ็บสาหัส นอนเหน็บหนาวบนกองหิมะ มีความมืดโอบกอดและดวงดาวเป็นยาบรรเทา เสื้อโค้ทโชกเลือดไม่ช่วยให้อุ่นขึ้น มือสองข้างกุมแผลที่ลำตัวแม้จะรู้ดีว่าไม่ช่วย ได้ยินจังหวะหัวใจเบาลงไปทุกที เสี้ยวหนึ่งของความอาลัยอาวรณ์คือความรู้สึกผิดต่อชายที่เคยเตือนให้เขาเด็ดขาดกว่านี้
ยังไม่ได้ขอโทษแฟรงค์เลย
กลิ่นดินปืนจางๆลอยปะปนมากับลมหนาวในระยะไม่ไกล เป็นเหตุผลให้มุมปากนั้นเผลอยิ้มออกมาก่อนจะสิ้นสติ
แฟรงค์ต้องการให้พวกมันหลั่งเลือด เดิมทีการคงอยู่ของอำนาจมืดก็หาประโยชน์ให้สังคมมนุษย์ไม่ได้อยู่แล้ว พวกไร้ค่า กัดกินสังคมมนุษย์เหมือนปรสิท แย่งชิง ทำลาย เรื้อรังแพร่กระจายเร็วเหมือนเชื้อโรค และความเลวร้ายของพวกมันล่าสุดคือการช่วงชิงปีศาจแห่งเฮลคิทเช่นไปจากเขา บทลงโทษเดียวสำหรับความผิดนั้นคือประหารชีวิต ไม่มีโอกาสรอบสองสำหรับอะไรก็ตามที่หวังจะดับแสงเพียงหนึ่งเดียวที่แฟรงค์เหลือ ฐานกบดานกลายสภาพเป็นสนามรบแม้ไม่ได้เกิดสงคราม นี่คือโศกนาฎกรรมแต่ไม่มีใครเสียใจทีหลังนอกจากคนตาย ปลอกกระสุนส่วนหนึ่งกองเกลื่อนพื้นอีกส่วนประดับบนศพ เป้าหมายสุดท้ายตั้งคำถามต่อผู้ลงทัณฑ์ คล้ายสั่งเสียก่อนสิ้นใจ
"เรื่องนี้ไม่จบแค่พวกฉันแน่แกก็รู้ ทำไมยังทำ?"
"สวะอย่างแกคงไม่เข้าใจ ฉันตายได้ แต่ทนเห็นเขาหลั่งเลือดไม่ได้อีกแล้ว"
หนึ่งนัด หนึ่งศพ ชั่วพริบตาสนามรบเหลือเพียงเสียงเดียว
เวลาจวนเจียนเช้า แฟรงค์นั่งทำแผลอยู่ข้างเตียงแมท เขาล้า แต่รู้ว่าคุ้ม เพื่อให้บ้านยังเป็นบ้าน เป็นสถานที่ที่เขายังสามารถกลับมา และแล้วความง่วงก็ทำเขาพลาด เสียงกรรไกรตัดด้ายดังเกินไป แมทตื่น แฟรงค์ถอนหายใจ ไม่พร้อมเถียงที่สุดในชีวิตเมื่อบ้านกำลังจะกลายเป็นสังเวียน
"อย่าฝืน" แฟรงค์ชิงดุก่อน เผลอแสร้งขมวดคิ้วแถมไปด้วย บางทีเขาก็ลืมว่าแมทตาบอด ไม่รู้ใครกำลังฝืนกว่ากัน
"ไปไหนมา?" แมทถามเสียงเบา ลงไปนอนคะแคงตามเดิม ช่วงที่แฟรงค์ไม่อยู่เขาโดนเคอร์ติสกำชับให้พักผ่อนและกินอาหารดีๆ แมทเชื่อฟัง ไม่ใช่ในฐานะหมอ แต่ในฐานะคนที่จะโดนผลกระทบถ้าเขาดื้อ กลายเป็นว่าพอเนียนเป็นเด็กดีนานๆเข้าก็ชักจะชิน
"ฆ่าคน" นํ้าเสียงเรียบเฉย แปะพลาสเตอร์สุดท้ายก่อนจะใส่เสื้อ แมทถอนหายใจ "ไม่ควรเลย แต่ก็ขอบคุณ"
แสงแรกของวันกระทบหิมะข้างนอก ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา แต่แฟรงค์รู้ ที่เขารู้สึกอุ่นขึ้นไม่ใช่เพราะเสื้อหรือพระอาทิตย์
--------------------------------------------------------------------------#จบจ่ะห์
