Eylül Masalı

♣-2

BÖLÜM-2

“Ben geldim…” dedim anahtarımı kapının yanındaki çanağa fırlatarak . Üstümdeki hırkayı askıya astım. “Kimse yok mu ?”

Aras’a bakmakla görevli hizmetlimiz , gerçi ben onu her zaman annem gibi görmüştüm Hacer Teyze elindeki bulaşık eldivenleriyle mutfak kapısından bana seslendiğinde gülümsedim ve ona sımsıkı sarıldım.

Mutfaktaki geniş koltuklardan birine oturdum .

“Günün nasıl dı küçük hanım ?” Yıkadığı bulaşıklara baktım. “Imm bir düşünelim , klasik kavga sesiyle uyanış , bilmediğim soruda tahtaya kaldırılış ve saçma bir okul kavgasıyla kapanış…” Gülümsedi ve eldivenlerini çıkararak masanın karşına oturdu.

“İyisin değil mi ?” kafamı salladım . Annemin sabah ki sözlerini anımsadım.

“İyi olucağım.” Kolumu tutarak adeta ben her zaman burdayım tavrıyla gülümsedi.

“Sana kek yapmıştım.”

……………………………………………………………………………………..

Yatağıma uzandım ve tir tir titreyen telefonumu açmaya karar verdim.

“Alo.”

“Kavganın sebebini öğrendim.”

“Sana da merhaba Cemre.” Gülümsediğini hissedebiliyordum.

“Meraktan çatladığını biliyorum ama önce yalvar , yoksa söylemem.” Gülümsedim.

“Asla !” offladı. “Peki , birkaç çocuk eski sevgilisiyle ilgili birşeyler öğrenmiş.”

“Kuzey in eski sevgilisi mi ?” sesimde ki merak tınısını en aza indirmeye çalışıyordum.

“Ta kendisi. Ne dediklerini tam olarak bilmiyorum ama Kuzey’i sinirlendirmeye yetmiş ve son sınıflardan birinin kaşını patlatmış , çıkışta çocuğu gördüm . Ellerinde buz torbalarıyla beraber küfrediyordu.” İstemsizce gülümsedim.

“Son sınıfları sevmem.” Bu basit ir kuraldır . Son sınıflar piçtir !

“ Eski sevgilisini korumak için kavgaya girdiğine bakılırsa epey efendi bir çocukmuş.”

“Ya öyle tabi , allah sahibine bağışlasın.” Annem kapıyı tıklatıp kafasını içeri soktuğunda gözlerine baktım. “Önemli !”

“….ama zaten o çocuk…”

“Cemre kapatmalıyım .” telefonu kapayarak merakla alt kata indim. Annem ve babam deri koltuklarda oturuyorlardı ki annem deri koltuklardan nefret ettiği için alındığı günden beri bir kez bile üstüne oturmamıştı. Bu detayı bile unuttuğuna göre sanırım önemliydi !

Korkarak karşılarına oturdum.

“Erkencisin.” Dedim babama gülümseyerek. Onu bu saatlerde evde görmeye alışık değildim. Gerçi onları evde görmeye bile alışık değildim.

“Bugün okuldan aradılar.” Yutkundum. Bir soru yapamadım diye annemi aramış olucak değillerdi değil mi ?

“Bir çocuktan bahsettiler .” kaşlarımı çatarak merakla gözlerine bakıyordum.

“Son sınıflardan.” Eren’i kastediyordu fakat bu konuşma nereye varacak tahmin edebilmiş değildim.

“Kamera kayıtlarından sizi fark ettiklerini ve çocuğun sürekli seni rahatsız ettiğini söylediler , böyle bir şey var mı ?” çatık kaşlarımla ikisine bakıyordum.