Frenemy's

HS. 17

Hallo Halloo Halloooww!! De vakantie is er weer bijnaa.. En wij hebben het weer lekker drukk!! Ik weet dat we t vaker druk hebben gehad maar in iedergeval heb ik t megaa druk want ik moet nog 1 week echt school en ik heb nog paar toetsen die goed moeten zijn.. mijn cijfers vallen wat tegen haha.. Dus nu ik me voor t eerst in deze maand verveel (en tijd heb) schrijf ik maar.. Ik kan alvast vertellen dat we nog even 2 weken weinig tijd hebben (deze komende week is nog school en die daarop hebben we t mega druk) en die week daarop zijn wij beide helemaal weg dus frenemy's zal even niet zo snel gaan. Maar daarna hebben we meer tijd. Alvast succes met jullie laatste week/weken (of je hebt al vakantie?) en alvast (of gwn) een fijne vakantie!! Hier komt HS 17

Als ik mijn ogen open doe, lig ik in een andere kamer als gewoon. Ik wil omhoog gaan, maar mijn lichaam is te moe. Ik til mijn hoofd een klein stukje op en kijk om me heen. Het lijkt op het ziekenhuis. Langzaam komen mijn herineringen terug. De foto, de mensen die me haten, het kussen. Mijn hart gaat sneller kloppen en ik hoor een apparaat naast me sneller piepen. Hou je bek, kut ding. stop stop stop!! Maar het werkt niet. Er komen paar dokters aangerend. Ik laat mijn hoofd weer vallen en zucht. Een dokter, een vrouw, buigt over me heen en schijnt met een lampje in mijn ogen. Ik knip mijn ogen dicht en duw haar weg. "Ze is wakker." zegt ze tegen de mensen achter haar. Ik open mijn ogen weer en kijk ze geduldig aan. De dokter draait zich weer naar mij en zegt; "Hei April. Wat fijn dat je terug bent. We gaan even wat kleine testjes doen en daarna laten we je weer met rust." Ik knik rustig. Ze voelen mijn hartkloppingen en meten het. Ze doen wat infuusjes in en wat uit. Ik kijk weg naar de deur en in de deuropening zie ik Mr Loorst staan. Hij kijkt opgelucht. Ik zucht weer diep en doe mijn hoofd weer recht naar boven. Als iedereen weg is doe ik mijn ogen dicht maar ik voel al aanwezigheid van wat mensen dus ik open mijn ogen weer. Daar staat Mr Loorst. "Hallo April." zegt hij rustig. Ik zeg niks maar het lukt me om een kleine glimlach te geven. Ik sluit mijn ogen weer. "Ik begrijp het als je er niet over wilt praten. Maar je kan altijd naar mij toe komen om te praten." zegt hij en dan gaat hij weg.

Als ik weer wakker word lig ik niet meer in het ziekenhuis. Het is mijn eigen kamer in Rosewood Kostschool. Hanna's kant is leeg. Heeft ze een andere kamer? Wat hebben ze gezecht tegen alle kinderen? Ik ben nu.. 3.. 4.. dagen niet naar de klas geweest. Wat denken ze allemaal? Als ze maar niet weten wat er is gebeurt. Het is echt gedaan met me. En de gene die me "redde".. Wie was dat? De deur gaat langzaam open en daar staat Alice.. "GA WEG!" roep ik terwijl ik met mijn rug naar haar toe ga liggen.  Ze pakt mijn schouder en gaat naast me op het bed zitten. Ze blijft alleen maar zitten en zegt niks. Dan hoor ik haar opeens heel hard schokken. Ik draai me om en ziet dat ze huilt. Ik ga rechtop zitten en knuffel haar. Ik moet ook huilen. Waarom gebeurt dit? Eerst haten we elkaar en nu zitten we hier zielig samen te huilen. Ik denk dat wij twee de zieligste, raarste en stomste kinderen zijn. Wij zijn de naïve en wij zijn de loners, wij zijn de gene die na 2 maanden al problemen hebben. Wij zijn degenen die het niet vol kunnen houden en degene die andere over ons heen laten lopen. Ik begrijp nu een beetje van hoe Alice zich heeft moeten voelen toen ik haar haatte en pestte. Maar ik denk dat ik niet eens de helf van haar pijn ken. Hoe zou zij zich moeten hebben gevoeld? Als iedereen in de klas je haat, grappen over je maakt en je pest? Ik zal het misschien nooit snappen hoeveel pijn het moet kosten maar ik begrijp wel dat het zo moeilijk vol te houden is. Ik bedoel zij moet al 2 maanden zo zitten op school. Ik werd 10 minuten gehaat en  ik deed een poging tot zelfmoord.  Nou eigenlijk werd ik mijn hele leven al gehaat. Door alle gepeste kinderen, door iedereen die lager dan mij stond (en dat waren er veel) en nog het meest door mezelf. Hoe kon het anders? Hoe kan ik mezelf niet haten als ik zo'n .. Bitch ben? Nu begrijp ik dat ik niet alles zomaar kan zeggen. Het kan mensen, zoals Alice, pijn doen. Ik kan niet denken dat ik met alles weg kan komen, dat ik altijd populair zal blijven als ik zo door ging. Ik laat Alice los en kijk in haar ogen. We zijn beide gestopt met huilen. "Was jij.. was jij degene die me.. die.. toen met het kussen.. toen.. helpte jij...?" Ik kom niet uit mijn woorden. Alice knikt. Ik begin nog harder te huilen en probeer dankje te zeggen alleen het lukt niet goed. Alice troost me en knuffelt me totdat ik  uitgehuild en rustig ben. Ik zeg nog een keer dankje. Alice knikt. "Waarom? Waarom red je me na alles wat ik jou heb aangedaan?" Vraag ik haar. Ze zegt "Iedereen verdient een tweede kans." Het is daarna lang stil. Dan vraag ik uiteindelijk "En.. Hanna? Drake? Melissa? Fabian?" Alice lacht door haar verdriet heen. Ik zag de pijn in haar ogen terwijl ik de namen noemde. "Ze zijn gemener dan eerst." dan huilt ze weer. Wat hebben ze haar aangedaan? "Wat is er gebeurt?" Vraag ik voorzichtig. Alice gaat bijna huilen maar ze houdt zich sterk. Ik zie het in haar ogen. "Hanna en Fabian zijn uit elkaar." Ze weet dat dat eigenlijk het enige is wat mij uitmaakt. Ik zucht. "En de rest?" "Ze zijn allemaal nog vrienden. Wel meer in groepjes want Hanna en Fabian haten elkaar. Ze pesten iedereen. Hoe kon jij leven met zul....." dan stopt ze. Ze herinert zich denk ik hoezo ik met hun kon leven. Ik ben een van hun. Ik was een van hun. Ik ben veranderd. "Het spijt me zo erg." zeg ik. Ze knikt weer. Ik aai over haar rug en ik zie een traan over haar wang rollen. "Was ik maar meer zoals jou." zegt ze. "Nee. Je wilt mij niet zijn. Was ik maar meer zoals jou." zeg ik. Ze lacht door haar tranen heen. "Waarom haten ze jou?" Vraagt ze. "Hebben ze veel over mij gepraat?" vraag ik verbaast. Alice knikt. Ik vertel Alice alles. Vanaf het begin van mijn depressie. Tot de avond dat ik zelfmoord probeerde. Daarna is het lang stil. Dan zegt Alice "We moeten ze terug pakken." En we lachen allebei hard. Alice is toch ander dan ik had verwacht. Ze is geen zielig boomklimmertje. Ze is eigenlijk best aardig. We opperen wat plannen om wraak te nemen. Nee, zo had ik Alice nooit verwacht.