Yaparsın

3.bölüm

Hocaya yazmak istemediğimi söylemeyi düşünürken hoca "merak etmeyin kimsenin özelini merak etmiyorum sizin yazdıklarınızı okumayacağım.siz yazdıktan sonra bu yazdıklarınızı yakacağız.sizin yüreğinizi yakan bir anıyı yakmak için bunu yapacağız amacımız bu" dedi. Tek amaç elbette bu değildi yazı yazma konusunda kendimizi geliştirmiş olacaktık ama yazdıktan sonra yakmak içimde ki acıyı yok etmeyi beceremezdi.yazmak istemiyordum çünkü hatırlamak istemiyordum tekrar o günlere dönmek istemiyordum ama belki hoca haklıdır diye başladım yazmaya

'Benim hayatım da baba kavramının bi manası yoktu ta ki 5 yaşına kadar. 5 yaşına kadar bana annem bakmıştı daha küçüktüm babam olmadığı için baba kavramı da önemsiz geliyordu.benim tek ebeveynim annemdi.5 yaşında anaokuluna başlamıştım ve orda ki arkadaşımla oynarken bir adam bize doğru yaklaşmıştı arkadaşım Selen adamın üzerine "baba!!!" diye mutlulukla atlayınca ben de baba demiştim Selen'in babasına
Nerden bilebilirim ki onun babam olmadığını öğretmen gibi bişey sanmıştım ve ona baba deniliyor diye düşünerek baba demiştim Selen onun benim babam olmadığı kendi babasının o adam olduğunu söylemişti eve gittiğim de anneme benim babam kim diye sorduğumda önce terettüt etse de benim babamın bizi bırakıp gittiğini ama çok dA önemli olmadığını söylemişti. Bir gün zil çaldığında annemle birlikte kapıya yönelmiştik kapı açıldığında önümde bir adam vardı yeşil gözleri bana neşeyle bakıyordu annem "bak beste işte o senin baban" dediğinde önce çekinsemde benim de babam var diye üstüne atlamıştım o dA bana sımsıkı sarılmıştı'

Bunları yazarken gözümden bir damla yaş aktı bunu birinin görme ihtimalini düşünerek etrafıma baktım ama kimse bana bakmıyordu gözyaşımı sildim ve yazmaya devam ettim

' ogünden sonra babamla her hafta sonu pazar günü gezmeye çıkardık. 7.sınıfa geldiğimde artık birçok şeyi biliyordum.annem bana, annemin bana hamile kaldığında babamın beni istemediğini ve oyüzden çekip gittiğini söylemişti ama daha çok gençmişler annem 21 yaşında bana hamile kalmış babamsa 22 yaşındaymış. Annem bana bunu anlattığında odama gidip ağlamıştım ama daha sonra babama olan öfkem azalmıştı tamamı gitmemişti elbette o kadar kolay değildi. Babam ben doğduktan sonra başka bir kadından da hamile olduğu için bizi terk etmiş öbür kadını daha değerli görmüş demekki.babamın hem annemi aldatması hem de bizi terk etmesi affedilecek bir şey değildi.babam hiçbirzaman benim kahramanım ya da ilk aşkım felan değildi benim babam bizi terk edip gidecek kadar korkak biriyken zaten kahraman olması saçmaydı'

Bu kağıt günlük değildi buyüzden bütün duygularımı yansıtmak istemedim ya da dayanamadım ama artık önemli değildi 7.sınıftan sonra ayda 2 kez daha sonra ayda 1 kez daha da sonra 3 ayda bir yada bazen tatillerde görüşmeye başlamıştık.

10 dakika geçtikten sonra herkes yazmayı bitirmişti
"Evet arkadaşlar herkes bitirdiğine göre zilin de çalmasına az kaldığına göre kağıtları hızlıca bir arkadaşımız...mm Sıla toplamaya başlasın pazartesi ilk dersimiz de okulun dA izniyle BAHÇE PARKA gideceğiz.orda büyük bir şölenle kağıtları yaktıktan sonra yemek yiyip geri döneceğiz anlaştık mı?" Diye sordu ve Sıla kağıtları toplamaya başladı.hocanın kağıtları okuymayacağını ve güvenle saklayacağını biliyordum ama ona vermek istemiyordum.zil çalmıştı ve kimsenin çok kötü bir anısı yokmuş ki herkes kağıdı sıralarının üzerine bırakıp çıktı bende elime kağıdı alıp hocanın yanına gittim
"Hocam size güvenmediğimden değil ama ben vermek istemiyorum pazartesi versem olur mu?"
"Peki Bestecim zorlama yok pazartesi getirmeyi unutma"
"Peki hocam"
Desemde bana çocukça geliyordu pazartesi çok önemli dersler olmadığından okula elbette gelmeyecektim saçmaydı çünkü. Evet yazmıştım ama hiçbi işe yaramayacaktı sebepsiz yere gülümsedim ve kağıdı yırtıp attım arkamı döndüğümde Sude Sıla ve Zeynep bana gülümsedi Sıla öne atılıp
"Demek sen etkinliğe katılmayacaksın öyle mi ozaman biz neciyiz"
Canım arkadaşlarım 7. Sınıftan beri arkadaştık elbette anlamışlardı :))