Geri Vites // Boy×Boy

Final

Yakup Çınar~

Bana arada gülümseyerek yemek yapan adama bakıyordum. Gözlerimi bir saniye olsun üzerinden çekmek istemiyordum.

Orada öylece dururken o kadar mükemmeldi ki diyecek bir şey bulamıyordum. Tüm kusurlarına rağmen, sesini bir kez duyamıyor olmama rağmen muhteşemdi.

Çocuklar gibi muzur gülümsemesi muhteşemdi.

Bana bakarken gözlerinin içinde yanan alevler muhteşemdi. Behlül Utku benim için evrenin en muhteşem yaşam formu olabilirdi.

Bunu ona neden söylemediğime gelirsek şımarmasın diye. Belki de ona güzel şeyler söylemem için kafasına göğsüme sürtmesini de seviyor olabilirim. Ne diyebilirim ki sevgi arsızıyım.

Ama onunla geçirdiğim bir yıl boyunca bana bitmek tükenmek bilmeyen bir sevgi kaynağı olduğunu göstermişti. Bu yüzden biraz arsızlık yapmanın sorun olacağını sanmıyorum.

İkimiz için olan evde ikimizden başka kimse olmadan yaşamak benim nirvanam olabilirdi.

Onunla bu evde kahkaha atmayı, şakalar yapmayı, kavgalar etmeyi, televizyon izlemeyi, puzzle yapmayı, bitki yetiştirmeyi, yemek yapmayı -Her seferinde elime yüzüme bulaştırsam da-, sevişmeyi başka hiç bir şeye değişmezdim. Değişemezdim çünkü bu adam benim her şeyim olmuştu.

Birine körü körüne bağlanmak, ciğerlerin sökülecekmiş gibi sevmek, onun tek bir hareketinde dünyanın durduğunu hissetmek ne kadar doğruydu emin değilim. Ama aşkın beni iyi ettiğini biliyordum. Behlül Utku'nun aşkının beni iyileştirdiğini biliyordum.

Sokak ortasında kahkaha atmaktan çekinmiyordum artık. Ya da o bir şarkı söylerken dudaklarına bakarak mırıldanmayı çok seviyordum ve bunu yaparken sesimin nasıl çıktığını önemsemiyordum artık. Onunla işaret diliyle kavga bile edebiliyordum sokakta. Benim engelim ikimizin engeli değildi ki.

O en başında bunu engel gibi görmemişti zaten.

İtiraf etmeliyim ki bunu beklemiyordum. Üniversite için kayıt olurken onu gördüğümde onun sığ ve salak saçma sapan bir insan müsveddesi olduğunu düşünmüştüm. Ona gereksiz bir kin beslemiştim. Altı ay sonra ise ona aşık olduğumu kabul etmiştim. Berbat zamanlardı.

Ama bu berbat zamanlar bana mükemmel bir dost kazandırmıştı. Ümit...

Behlül Utku ve benim en yakın arkadaşımız. Bir insanın gerçekten saf düşünceli ve iyi niyetli olabileceğinin bana kanıtı gibiydi. Sadece bana değil abim olan Fırat'a da en büyük kanıt olacak ki abim çoktan ona aşık olmuştu bile.

İkisi ne mi yapıyor?

Fırat abim iç güveysi olarak Ümit'in evine taşındı. Ümit, annesini bırakamadı. O da anlayışla karşıladı. Üçü gayet memnun gibi hayatlarından.

Bir yılda benim hayatımda çok büyük değişikler oldu.

Zamanın ne zaman ne getireceği asla belli değil. Hiç bir şekilde umut beslemediğim bu adam bana aşık oldu. Bu bir mucize olsa gerek. Benim hayatımın mucizesi...

Yanağımda sıcaklık hissedince korkup sağ tarafa döndüm. Behlül Utku bana gülümseyip "Ne düşünüyorsun öyle? Bana yardım et. Sofrayı kuralım Semih ve Buğra birazdan burada olurlar." dedi.

Dudaklarına küçük bir öpücük kondurup ayaklandım.

Beni kucağına aldığında kahkahama engel olamadım. "Hani acele edecektik?" Diye sordum.

Beni tezgaha bırakıp ellerini belime doladı.

"Erken giderler mi? Sevişirdik."

  Ah bu sarı kafanın öğrendiği bir zayıflığım vardı. Onun yavru köpek bakışlarına asla hayır diyemiyorum.

Dudaklarını tekrar öpüp "Geç giderlerse de sevişiriz." dedim. Parlayan gözlerine hayran hayran bakmaktan kendimi alamıyordum.

  Bu arada Semih ve Buğra bizim komşularımızdı. İkisi arasında ne var emin değilim. Ama sevgili olduklarını düşünmekten kendimi alamıyordum. Biraz fazla yakınlardı. İkisi de iş arkadaşım olmanın dışında komşumuzdular. Sık sık görüşüyorduk.

"Sofrayı onlar gelince mi kursak? Onlar gelmeden sevişsek?"

Gözlerimi devirdim. Adam hiç doymuyordu. Eh şikayetçi sayılmazdım. Bazı zamanlar hariç. Misafirlerin gelmesi gibi zamanlar.

"Gittikten sonra. Geçen sefer Fırat abim nasıl kötü kötü bakmıştı."

"Aman o hep kötü bakıyor. Hem kankamı aldı hem de sevgilimle oynaşmamı istemiyor ayıp valla."

"Peki ya annen ve baban? Onlarda aynı tepkiyi verdiler." Dedim. Evet anne ve babasına her şeyi söylemişti. İlginçtir ki tepki vermek yerine gayet normal karşıladılar. Bu konuda şanslı olmalıydık.
"Kendilerinden daha çok seviştiğimiz için bizi kıskanıyorlar sadece." Dedi.

Salak.

Kollarımı ona dolayıp "Seni çok seviyorum dünyam." dedim.

Kolları belimde daha da sıkılırken saçlarının kokusunu içime çektim. Her şeyiyle benim olan bir adamdı. Sadece bana ait olan bir dünyaydı.

Sanırım hep korktuğum gibi yalnız ölmek yerine çok sevildiğimi bilerek ve mutlu ölecektim. Bunun için çok dua etmiştim. Kabul olduğunu bilmek güzeldi. Benim asla mutlu olan bir hikayem olacağını düşünmezdim. Ama hayatımın her anında beni mutlu etmeye yeminli olan bu adamla karşılaşmadan önceydi bu.

Her şey biz insanlar içindi ve ben aşkın insan için bir lütuf olduğuna inanıyordum artık. Karamsarlık kuyusundan geri çekilip alınmıştım. Canım Behlül Utku'm. Çok seviyorum ya. Sevgilim.

Hayatımın geri vitesi. ❤

****

Final basit oldu diye bana kızanlar, bu çifte ikinci bir hikaye yazdım. Biraz paralel evren halleri ama bir bakın.  Adı; Yamuluyorsan  İçmiycen Başkan. Nasıl oldu emin değilim ama umarım seversiniz. Siz bi gidip bakın. Ne kaybedeceksiniz yane?

Bu kitap benim için çok başkaydı. Yazarken çok çok mutlu olduğum zamanlar hüzünlendiğim zamanlar vardı. Ama en çok yorumlarınızı okumayı sevdiğimi söylemeliyim. Kalbimi kırmadan minnoş minnoş yorum yaptınız. Bu benim için büyük bir mutluluk. Umarım sizleride mutlu edebilmişimdir. Çenem düştü aq.  Bölümden uzun not mu olur aq?
Her şey için teşekkürler veeee sizleri çok seviyorum. Muck muck falan💋👄👄💋