Yarım Kalan Hikayeler

Beklemenin Ömrü

bir yaz akşamı lunaparka gitmiştim. gece karanlıktı ama her yer aydınlıktı, etrafa ışık yayılıyordu. hızlı trene o zamana kadar hiç binmedim zaten ilk defa orada görmüştüm. ilk önce biraz izledim sonra bilet almaya gittim. hızlı tren yavaşlıyordu insanlar binmeye başlıyordu. ben de bir boşluk bulup bindim kenarda bekleyen bir kız daha vardı yer bulamamıştı. yanımın boş olduğunu söyledim. oturduk yükseklik korkusu olduğunu ama bu korkusuyla başa çıkmak için orada olduğunu söyledi. hızlanmaya başladı tepeye doğru çıkıyordu şimdilik bir şey yoktu ama tepeden aşağı doğru hızlanarak resmen uçuyorduk kalp atışlarım hızlandı, bir de kolumda sıcaklıkla birlikte acı vardı. yanımdaki kız bağırıyor bir yandan da kolumu tutmuş o korkuyla da sıkmaya başlamıştı. hızlı tren diğer tura geçtiğinde tam tepeye geldiğimizde korktuğum başıma geldi o orada asılı kaldı. herkes birbirine bakıp ne olduğunu anlamaya çalıştı. aşağıdan birazdan halledeceğiz şeklinde sesler geliyordu. yanımdaki kız da korktuğu için konuşmaya başladı özür diledi. hayatını anlatmaya başladı ben sustum sadece dinliyordum belki 15 dakika aralıksız anlattı. ama sıkılmıyordum gerçekten ne anlattığını merakla dinliyordum. bana da bir şeyler sorduğunda konuşmaya kendimden bahsetmeye başladım daha sonra arıza halledildi sustuk ve turun bitmesini bekledik. aşağı indiğimde evlerinin adresini de bir kağıt çıkarıp yazmıştı. kağıdı aldım attım cebime. beklerim annem elmalı kurabiye yapar beraber yeriz demişti. yukarıda meğerse onu sevdiğimi bile konuşmuşuz. sadece 1 saatlik bir şeydi. ama gözümde bir umut belirmişti. o gece eve gittiğimde kağıt pantolonun cebindeydi sabah kalktığımda pantolon yoktu annem makineye atmış yıkamış ben de pantolonu bulduğumda ceplerine baktım kağıt ufalanmış paramparça olmuştu çıkardım kağıtları birleştirmeye çalışıyorum yazılar akmış hiçbir şey okunmuyor. kızın adı elif'ti ama soyadını bilmiyordum soruyordum etrafıma ama bulamıyordum. sonra üzüldüm ara ara o lunaparka gittim yine ama bir daha da hiç göremedim. benim gelmemi bekledi mi yoksa o da unuttu mu bilmiyorum. ama birbirimizin hayatında küçük bir hatıra bir iz bıraktık. ve bunun üzerinden 9 yıl geçti.