Korkuyorum. Korkarak yaşıyorum. Özlüyorum. Gelmeyecek biliyorum. Ama yaşıyorum işte. Tabi buna yaşamak denirse.
İmtihan dünyası derler. Sabret derler. Geçecek derler. Haklılar aslında. Çünkü sabrettikçe geçen tek şey zaman oluyor. Zaman akıp gidiyor. Biz ise düşünmekten öteye gidemiyoruz. Aklımızda ki şüphelerden kurtulamıyoruz. Meselea "Ya beni redderse"düşüncesi. Reddetse ne değişir ki hayatında. Zaten o hiç yoktu. Yine olmayıversin ne fark eder. Ne farkeder...
Nefes harcıyoruz boşuna bu kelimelere. Çünkü kalp yolunu çizmiş bir kere. İçine kara kalemle fotoğrafını çizmiş hemde portre. Hâl böyle olunca ağızdan çıkan her söz ezbere. Gönlümüz aslında tam bir daire. Dönüp dönüp duruyoruz işte. Bi çıkış yolu arıyoruz. Bu yol çok uzun ve inan, onsuz. Nereye gittiğimizi bilmeden ilerliyoruz sadece aç ve susuz. Yolun sonunda BİZ diye biri ile karşılaşmamaktan korkuyoruz. Ve acı bir gerçek vurur orda yüzüne. Şaşkınlığa dönersin hemde delicesine.
Sonra kaldırırsın kafanı bakarsın son bir kere. İmtihan dünyası diyenlerin hepsi orda, sende otur çek bir tabure.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞK DEDİĞİN...
CasualeÇocuksu bir heyecanla kaydettiğiniz numarayı yetişkin gözyaşlarıyla silmektir aşk...
