KADIN ve HAYAT

Konak

Okuldan ağır adımlarla çıktıktan sonra köşedeki markette kendisine sigara bana da çikolata alan Eda'yı kaldırımın dibinde can bulmuş cılız çınar ağacının dibinde beklerken etrafı da kolaçan ediyorum tanıdık birileri var mı diye. En sonunda yanıma koşup çikolatayı bana veren Eda'ya kısa bir bakış attım. Bu kız diyet falan yapıyordu herhalde çünkü önceki balık etli halinden biraz kurtulmuşa benziyordu. Ona dikkatlice baktığımı fark edince kaşlarını kaldırarak bana baktı.

''Çok beğendin herhalde hanım teyze, oğluna mı alcan beni?'' deyince güldüm.

''Hah seni mi alırdım ben oğluma alcak olsam? Çocuğumu genç yaşında  delirtmeye mi hevesim ben?''

Omzuma bir tane geçirdikten sonra ikimiz de gülmeye başladık. Dün geç kaldığım için yediğim azar yüzünden onunla konuşmayacaktım ama bütün gün boyunca hem dilediği özürler hem de yaptığı şirinlikler yüzünden yine onunla küs kalmaya dayanamadım. Zaten bana da söz vermişti, artık sevgilisiyle o kadar samimi olmayacaktı, o çocukta ne bulduğunu bilmiyordum zaten. Çünkü dış görünüşü her ne kadar iyi birisine benzese de bakışlarında tehlikeli bir şeyler vardı. Onunla tanışma şekilleri de çok saçmaydı zaten. Kim internetten tanıştığı kişiye bir ay sonra sevgili olurdu ki? Üstelik daha yeni yeni birbirlerini tanıdıkları halde hemen buluşup kaynaşmalarından bahsetmiyorum bile!!! Öyle sevgililik olaylarına pek bulaşmasam da seviyeli olan ilişkilere hep özenmiştim. Daha ilk günden vıcık vıcık saçma aşk böceği kılığına girmek benim kurallarıma aykırıydı. Zaten bu yüzden bu zamana kadar sevgili yapmamıştım. Eh bir de üvey abim olan Eymen'in oğlan çocuklarının gözünü korkutması da ayrı bir sebepti.

Eymen her ne kadar üvey olsa da beni korurdu. Tabi ilk zamanlar babası ile annem evlendiğinde sorun çıkartmış ancak zamanla alışmıştı. Beni bazen bitmeyen istekleriyle sinir etse de yine de severdim onu. Annesi ile kız kardeşini araba kazasında kaybettiğinde daha 8 yaşındaydı, bu yüzden de yaralı bir çocuktu abim. Üvey babam ise yaşadığı kaybın arkasından çocuğuyla ilgilenmemiş, kendisini işlerine kaptırmış. Zaten Eymen'de babaannesinin yanında büyümüştü. Tanımasam da babası Arif'ten çok annesi Sibel Hanımın huylarını alan Eymen sakin bir kişiliğe sahipti. Tabi bazen delirirdi; mesela 3 yıllık sevgilisinin onu en yakın arkadaşıyla aldatması sonucunda geçirdiği öfke krizleri onu çok yıpratmıştı. Ama şimdi geçmişti yani bize gösterdiği kadarıyla öyle gözüküyordu.

Eda'nın beni dürtmesiyle birden irkildim.
"Aşık olan benim ama dalıp giden sensin Buse hanım. Hayırdır bu hallerin?" diyen Eda'nın telefonu çalmasıyla cevabım havada kalmıştı. Çünkü Eda yine sevgilisiyle uzun bir konuşma yapıyordu. Bıkkınlıkla yol kenarındaki banka oturup ayaklarımı sallamaya başladığımda Eda beni şaşırtarak görüşmesini kısa kesmişti.

"Ayla, senden bir şey isteyeceğim ama kızmak yok. Öyle hemen hayır da deme. Bak sana söz de verdim eskisi gibi öyle çok samimi olmayacağız diye ama şimdi tek başıma gidersem bu sözüm aklıma gelmeyebilir. Parti yapacaklarmış orada, arkadaşının evinde  ama Serkan beni de çağırdı. Bak sadece bir kerecik benimle gelsen? Olmaz mı? Lütfen bak. "

Şaşkınlıkla kaşlarımı çattıktan sonra bir an düşündüm. Bugün okuldan erken çıkmıştık. Okuldakiler üniversite sınavına gireceğimiz için bizi serbest bırakmıştı. Aslında eve gidip biraz ders çalışmak istiyordum ama dünkü olaydan sonra eve de gidesim pek yoktu açıkçası.

"Çok az duracağız ama Eda. Eve gitmek istemesem de ders çalışmam gerekiyor." dediğimde gözleri ışıldayan arkadaşım hemen koluma girdi.

Zaten yakında olan parti yerine geldiğimizde ağzım biraz açık kaldı. Aynı dizilerdeki gibi büyük bir konak tüm ihtişamıyla karşımızdaydı. Zenginliğe rağbet etmezdim, üvey babam şimdilerde sıkıntılı günler geçirsede hali vakti yerinde bir adamdı. O yüzden yokluk görmeden büyümüştüm ama bu üç katlı devasa büyük konak bizim iki katlı evimizden her anlamda farklıydı. Göz alıcı bir yerdi.

Kapıyı çalıp içeri geçtikten sonra her yerden zenginlik belirtileri kendini belli ediyordu. Tavandaki avizeler, sehpanın üzerindeki antika gibi gözüken vazolar, koltuk takımları, duvarı kaplayan televizyon ve ses sistemleri ve daha bir sürü şey. Dedim ya televizyondaki dizilerin çekildiği evler gibiydi aynı.

Eda'nın peşinde ilerlerken hem müzik sisteminden çıkan aşırı sese, hem içeride bir sürü insanın değişik hallerinin anlamsızlığından hem de içimi kaplayan sıkıntı yüzünden huzursuz hissetmeye başladım. Zaten içerideki alkol kokusu ile sigaranın birleşiminden oluşan koku midemi bulandırmaya yetmişti. Eda'yı kolundan çekip kulağına doğru eğildim.

"Lütfen burda fazla kalmayalım. Serkan'ı gör, konuşacağını konuş hemen gidelim. Kendimi iyi hissetmiyorum." dediğimde bana bir şeyler söyledi ama gürültüden duymamıştım. Zaten Eda'da sevgilisini görüp ona doğru ilerlemişti. Ufak bir sarılmayla kollarının arasında biraz durduktan sonra mahcup halde bana döndü. Bıkkın bakışlarımı gördükten sonra Serkan'a bir şeyler dedi. Çocuğun hayretle kalkan kaşları onu sevimli gösteriyordu ama yine de insanı ürperten bir hali vardı. Ya da ben fazla kuruntu yapıyordum, bilemiyorum. Onlar kendi aralarında konuşurken kendimi çok halsiz hissettim. Elimi yüzümü yıkamaya ihtiyacım vardı. Eda'ya lavaboya beraber gidelim diyecektim ama sevgilisiyle harıl harıl bir şeyler konuştuğunu görünce vazgeçtim. Sonuçta kendim bulabilirdim değil mi?
Evin ilk katında olduğumuz İçin sonuna kadar açılan kapıların ilerisindeki merdivene doğru ilerledim. İkinci kattaydı kesinlikle lavabo. Zaten aşağıda varsa bile insanların arasında orayı bulmak zordu. Üstelik yukarısı daha sessizdir diye düşündüm. Merdivenleri yavaş yavaş tırmanmaya başladığımda içerideki koku iyice  midemi bulandırmış, kendimi çok halsiz hissettirmeye başlamıştı. Yukarıdaki katlardan aşağıya inen bazı insanlar vardı ama görüşümde iyice bulanıklaşmaya başlamıştı. Şimdi çok az kalmıştı yukarıya ulaşmama, yoksa merdivenlerden yuvarlanacak gibi hissediyordum kendimi. Son birkaç basamak kala iyice halsiz hissettikten sonra yalpalamaya başlamıştım. Kolumu birisinin tuttuğunu hissetmemle bilincimin kapanması bir olmuştu.